Η στρατηγική του ενός πιτ στοπ ήταν καθοριστική στο Μεξικό

Ο οδηγός της Mercedes, Lewis Hamilton κέρδισε το μεξικάνικο Grand Prix εκκινώντας από τη δεύτερη σειρά εκκίνησης με στρατηγική μιας αλλαγής από μέση σε σκληρή γόμα. Ανάλογη στρατηγική ακολούθησαν και οι άλλοι δυο οδηγοί της πρώτης τριάδας.

Κόντρα στις προβλέψεις

Οι προβλέψεις έλεγαν πως κάτι τέτοιο ήταν πιθανό αλλά δύσκολο, στις απαιτητικές συνθήκες του αυτοκινητοδρομίου Hermanos Rodriguez. Οι υψηλότερες θερμοκρασίες τη μέρα του αγώνα, σε σχέση με τις υπόλοιπες δυο μέρες, συνετέλεσαν για να πετύχει αυτή η στρατηγική, καθώς μειώθηκε η αρχική παραμόρφωση λόγω τοπικής υπερθέρμανσης. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ πιο ζεστές από τις προηγούμενες μέρες, που έβρεχε. Η θερμοκρασία οδοστρώματος έφτασε τους 49 βαθμούς Κελσίου ενώ αντίστοιχα υψηλή ήταν και η θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Ο Hamilton ήταν ένας από τους πρώτους οδηγούς που σταμάτησε για ν' αλλάξει από μέση σε σκληρή γόμα. Παραταύτα μπόρεσε να διαχειριστεί τέλεια τη σκληρή γόμα, για 48 γύρους, ως τον τερματισμό και να πάρει τη νίκη. Ωστόσο, δεν ήταν ο μόνος οδηγός που έκανε μεγάλη απόσταση μ' αυτό το ελαστικό. Ο οδηγός της Renault, Daniel Ricciardo ήταν ο μόνος που εκκίνησε με τη σκληρή γόμα και συμπλήρωσε μ' αυτή 50 γύρους, προτού βάλει τη μέση για να τερματίσει τελικά 8ος.

Για 66 γύρους...

Ο Max Verstappen της Red Bull πήγε ακόμη πιο μακριά: Συμπλήρωσε 66 γύρους με τη σκληρή γόμα καθώς αναγκάστηκε να σταματήσει νωρίς μετά από κλατάρισμα, λόγω επαφής, στο σετ μέσης γόμας με το οποίο εκκινούσε. Τερμάτισε τελικά 6ος παρότι είχε βρεθεί τελευταίος στις αρχές του αγώνα.

Tags

σκληρή γόμα

στρατηγική

πιτ στοπ

Hamilton

Pirelli

Οδηγοί F1: Eίναι υπεράνθρωποι και ιδού όλες οι αποδείξεις

Η αλήθεια είναι πως όλοι γνωρίζουμε ότι οι πιλότοι της F1 έχουν και το ταλέντο αλλά περνούν και από ειδική εκπαίδευση. Οι ταχύτητες, οι υπολογισμοί, η ψυχραιμία, η σωματική καταπόνηση και πολλά ακόμα είναι κερδισμένα από έναν επαγγελματία πιλότο της F1. Όταν τους βλέπουμε να τρέχουν στην τηλεόραση, καμιά φορά ξεχνάμε πόσο βάναυσο και απαιτητικό άθλημα είναι μιας και οι ταχύτητες και τα φορτία που αναπτύσσονται είναι δύσκολο να τα κατανοήσουμε με τα καθημερινά, δικά μας, δεδομένα.

Πόσο καλύτεροι είναι όμως, σε νούμερα, οι πιλότοι της F1 σε σύγκριση με έναν μέσο οδηγό;

Αρχικά κινούνται με ταχύτητες έως και 360χλμ./ώρα. Εάν ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας ενώ κινείστε με αυτή την ταχύτητα θα έχετε διανύσει 20 μέτρα στο σκοτάδι.
Έχουν 150 με 160 παλμούς για 120 λεπτά συνεχόμενα
Ο αυχένας τους δέχεται πίεση βάρους 35 κιλών σε κάθε πλευρικό φορτίο – στροφή των 5.5g. Ο μέσος άνθρωπος δεν αντέχει ούτε 15 κιλά. Μάλιστα το κράνος μαζί με το κεφάλι του οδηγού ζυγίζουν πάνω από 6.5 κιλά.
Οι αστροναύτες δέχονται κατακόρυφη φόρτιση που φτάνει τα 3g ενώ οι οδηγοί της F1 μέχρι και τα 5.5g.
Η μηχανή πίσω τους έχει 2.600 βαθμούς Κελσίου, θερμοκρασία που είναι το μισό από αυτή στην επιφάνεια του Ήλιου.
Σε κάθε αγώνα, ένας πιλότος της F1 χάνει έως και 3 κιλά βάρους από τον ιδρώτα.
Ο χρόνος αντίδρασης τους είναι στα 2 δέκατα του δευτερολέπτου, ενώ ο μέσος οδηγός χρειάζεται τουλάχιστον 6 δέκατα του δευτ. Για να καταλάβετε, 2 δέκατα του δευτ. είναι ο χρόνος αντίδρασης της γάτας.
Όταν πατούν τέρμα το πεντάλ του φρένου, λόγω ταχύτητας και φορτίου, οι πιλότοι της F1 είναι σα να έχουν στην πλάτη τους ένα σακίδιο 115 κιλών να τους πιέζει.