Κανεί κοροϊδία. Μάππα vs Αυτοκίνητο

Του Στέλιου Κυθρεώτη

Θα στεναχωρήσω τους φίλους μου της μάππας αλλά αυτό το βιολί εδώ και χρόνια έχει καταντήσει κοροϊδία. Η Πολιτεία χαϊδεύει ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα, από τα χρέη των εταιρειών, μέχρι τις τιμωρίες σε σωματεία και τα ακατάλληλα γήπεδα. Ολόκληρη Αγγλία και έχει τιθασσεύσει τους χούλιγκανς κι εμείς δεν μπορούμε να βάλουμε φρένο στα αππώματα και τις ψευτομαγκιές νεαρών στο γήπεδο.

Επειδή προέρχομαι (πλέον, γιατί κι εγώ στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ μεγάλωσα μέχρι τα 20) από το χώρο του αυτοκινήτου και έχω ακούσει τα πάνδεινα σαν λάτρης της ταχύτητας (οι μιτσιοί που βουρούν, σκοτώστρες, μοτιφαρισμένα αυτοκίνητα κλπ) και έχω ζήσει όλα τα μέτρα που κατά καιρούς η Αστυνομία καθιερώνει για να «πατάξει» την ταχύτητα, δηλώνω επίσημα ότι στα γήπεδα τα τελευταία 20 χρόνια έχουν σκοτωθεί και τραυματιστεί περισσότερα άτομα από νεαρούς που επιδίδονταν σε κόντρες (κανένας) ή έτρεχαν στους δρόμους. Ψάξτε το. Μην προτρέχετε να πείτε ότι υποστηρίζω την ταχύτητα. Σαν άθλημα το Motorsport είναι γραμμένο για την Πολιτεία στα τέτοια της. Έχουμε 30 γήπεδα της μάππας – χωρίς άδεια καταλληλότητας τα περισσότερα – και δεν έχουμε σχεδόν καμία πίστα σε όλη την Κύπρο, όπως έχουν σε όλες τις χώρες. Με τα λεφτά που δίνουμε από την τσέπη μας οι πολίτες κάθε χρόνο για αστυνόμευση των γηπέδων για τους τραμπούκους, χτίζουμε μια πίστα το χρόνο και μειώνουμε και τα περιστατικά των «παλιόπαιδων» που βουρούν στους δρόμους.

Απλά θέλω να πω ότι πίσω από τη χαλαρότητα των αποφάσεων για ότι έχει να κάνει με τη μάππα και την αυστηρότητα στο χώρο του αυτοκινήτου, κρύβονται δύο πράγματα: Η αχαπαροσύνη και προχειρότητα των υπευθύνων και οι προσωπικές τους επιλογές - που είναι της μάππας συνήθως – καθώς και η ψηφοθηρία των κομμάτων και των εγκάθετων τους παντού. Τα κόμματα είναι κοντά στις ομάδες μόνο για να αντλούν ψήφους, με όλα τα αποτελέσματα τύπου Μιλτή - Ομόνοιας - σκανδάλων. Γιατί δεν υπάρχει άλλος λόγος να μεν τους κόψεις τα πόθκια τους μάγκες οπαδούς τιμωρώντας αυστηρά ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ την ομάδα τους, η οποία ανέχεται τους οπαδούς της να πετάνε κροτίδες ή/και να διαλύουν περιουσίες επειδή η ομάδα τους χάνει ή επειδή οι απέναντι τους προκαλούν.

Ελπίζω οι ψευτοδηλώσεις των κομμάτων και οι δηλώσεις των παραγοντίσκων των ομάδων για «ντροπή και καταδίκη», «μεμονωμένη μερίδα οπαδών που δεν μας εκφράζει» και «να ληφθούν μέτρα για να είναι κερδισμένο το ποδόσφαιρο» να είναι όσο το δυνατό λιγότερες γιατί ο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας έχει και όριο.

Του Στέλιου Κυθρεώτη

Κάθε φορά που φθάνω σε έκθεση κλασικών αυτοκινήτων στο εξωτερικό, νιώθω μια απέραντη χαρά που βρίσκομαι μαζί με χιλιάδες άλλα άτομα τα οποία, όπως κι εγώ, λατρεύουν το αυτοκίνητο. Πόσο μάλλον όταν πηγαίνω στην έκθεση Automotoretro στο Τορίνο η οποία τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και το κομμάτι Automotoracing το οποίο μοιάζει με το δικό μας, Boyz Stuff.

Δυστυχώς, στην Κύπρο το κλασικό αυτοκίνητο και γενικότερα το χόμπι του αυτοκινήτου και του motorsport, είναι παρεξηγημένο. Είμαστε γενικά σαν λαός πολύ απληροφόρητοι στην πλειοψηφία μας σε ότι αφορά στο κλασικό αυτοκίνητο και εντελώς άσχετοι με τον τρόπο που σκέφτεται το κοινό που έχει πάθος με τα γρήγορα ή όμορφα ή κλασικά αυτοκίνητα. Σαν κύπριοι, με την εξαίρεση κάποιων χιλιάδων φίλων που άλλοι ασχολούνται με τα κλασικά και άλλοι με το tuning ή την ταχύτητα, ή κάτι σχετικό, είμαστε λαός της μάππας.

Έχω περάσει από πολλές εκφάνσεις της αυτοκινητιστικής κουλτούρας, ξεκινώντας βέβαια από τον δρόμο, τις κόντρες (ναι, το παραδέχομαι) σε Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα. Φυσικά, την εποχή μας δεν υπήρχαν πίστες, και όσοι τρέχαμε, το κάναμε – λανθασμένα - στους δρόμους, δυστυχώς.

Όντας στην Ιταλία στην Έκθεση Automotoretro και βλέποντας δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες να απολαμβάνουν τα αυτοκίνητα, να ψάχνουν ανταλλακτικά για το αγαπημένο τους κλασικό, το θέαμα στην "αρένα" ακόμη και μέσα στα χιόνια αλλά και τα «μοτιφαρισμένα» αυτοκίνητα παρέα με την Αστυνομία, τους carabinieri και το στρατό που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση δίπλα από τους νεαρούς με τις μοτίφες, αναρωτιέμαι τι πάει λάθος σε αυτό τον τόπο. Στην Κύπρο του μέσου, των δήθεν, του ξερόλα και του επιδειξία, το αυτοκίνητο έχει παρεξηγημένο ρόλο. Πόσο μάλλον το κλασικό..."πετάσσεις τα λεφτά σου στα παλιαυτοκίνητα", "εγώ χωρίς αιρ-κοντίσιον εν αντέχω" και τέτοια... Και η Πολιτεία, να το "παλεύει" τα τελευταία χρόνια, μπας και αναγνωρίσει αυτό που στο εξωτερικό είναι αντικείμενο θαυμασμού, ιστορία, πολιτισμός.

Βλέποντας εδώ στην έκθεση χιλιάδες βιβλία για κλασικά, λάτρεις να συζητάνε για ένα μοντέλο με τις ώρες, αλλά και τις παρέες των νεαρών δίπλα από τα μοτιφαρισμένα τους, στεναχωριέμαι γιατί μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης στο χώρο, περιοδικά, εκδηλώσεις, άρθρα, εκπομπές στην τηλεόραση, το Boyz Stuff, Cento Miglia, συμμετοχές σε αγώνες, την πίστα κλπ, δεν έχει αλλάξει σημαντικά το τοπίο στην Κύπρο. Ενώ η μάππα είναι παντού αποδεκτή, παρά τις πρόσφατες συλλήψεις για στημένα παιγνίδια και την κομματικοποίηση του χώρου, το πάθος για το αυτοκίνητο εξακολουθεί να είναι παρεξηγημένο. Αποδεχόμαστε από μερικούς νεαρούς να κλείνουν κεντρικούς δρόμους όποτε κερδίσει η ποδοσφαιρική τους ομάδα, αλλά θυμώνουμε αν μια εξάτμιση κατά την κρίση μας κάνει περισσότερο θόρυβο από ότι ενοχλεί την γαλήνη μας έστω κι αν βάσει νόμου δεν είναι μέχρι ενός ορίου παράνομο...

Η έκθεση

Εδώ στην Ιταλία, τριγυρνώντας σε μια τέτοια μεγάλη έκθεση, νιώθεις σίγουρα πως οι κόποι σου να σώσεις ένα αυτοκίνητο από βέβαιη καταστροφή, τα λεφτά που ξοδεύεις σε αυτό και η προσωρινή απώλεια των ανέσεων σου όταν οδηγείς κλασικό, αξίζουν τον κόπο. Εδώ βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον αυτοκινητιστικό με άλλες 70,000 ομοϊδεάτες, κόσμος ο οποίος περπατώντας ήσυχα απολαμβάνει το πάθος του. Και στην έκθεση, με φωτογραφίες να προσπαθείς να συνεννοηθείς με τους Ιταλούς για το εξάρτημα που αναζητάς, και δίπλα τα αυτοκίνητα που ονειρευόσουνα μικρός ή παρακολουθούσες στους αγώνες να εκτίθενται εκεί το ένα μετά το άλλο...

Άσε που αν δει κάποιος την ενασχόληση με τα κλασικά από οικονομικής άποψης, στην ουσία πρόκειται για επένδυση γιατί τα κλασικά αυτοκίνητα είναι βάσει μελέτης η Νο.1 επένδυση στην κόσμο τα τελευταία χρόνια. Δες σχετικό άρθρο στην Telegraph εδώ.

Το πως σκέφτεται ένας παθιασμένος του αυτοκινήτου, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Το τι σημαίνει να γυρνάς το κεφάλι σου πίσω κάθε φορά που απομακρύνεσαι από το αγαπημένο σου αυτοκίνητο, το ότι το σταθμεύεις σε σημείο για να μπορείς το βλέπεις από το μπαλκόνι, η ανοχή της ταλαιπωρίας όταν χαλάει η κλειδαριά, το τιμόνι που είναι τόσο σφιχτό και ιδανικό για να δυναμώνεις τους δικέφαλους... Αλλά και γενικότερα, το πως νιώθει ο οδηγός μιας BMW Μ2 όταν αλλάζει ταχύτητα ή ανεβάζει στροφές, πόσο ενθουσιάζει τον οδηγό το "γουσς" της τουρμπίνας, το γουργουρητό των διπλών weber σε παλαιότερα μοντέλα, το "πιντωμένο" ανέβασμα ταχυτήτων, το late braking και η στροφή με τα όσα στο καρτ... δεν περιμένω να το κατανοήσουν όλοι, αλλά τουλάχιστον να το σεβαστούν.

Παλεύω καθημερινά ούτως ώστε και στην Κύπρο να υπάρξουν όλο και περισσότεροι που θα καταλάβουν τον τρόπο σκέψης του «κοντράκια», του μοτίφα, του γρήγορου, του ραλλίστα, του λάτρη του κλασικού. Δεν υποστηρίζω το να τρέχει κάποιος στο δρόμο. Κατανοώ όμως γιατί κάποιοι το κάνουν – το έκανα κι εγώ νεαρότερος. Τώρα, υπάρχουν πίστες, motorsport.

Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο «πελλάρα» ή κόντρα. Είναι τρόπος ζωής για κάποιους που μπορεί να μην είμαστε ούτε κυνηγοί, ούτε της μάππας, ούτε καν του ποτού, χωρίς να μειώνω κάτι από αυτά. Απλά εξηγώ ότι, ιδιαίτερα τα κλασικά αυτοκίνητα, είναι μια κουλτούρα ζωής, ένα χόμπι που προϋποθέτει ώρες, υπομονή, κάποια λεφτά όπως οτιδήποτε άλλο, αλλά και πάρα πολύ σεβασμό. Όπως ένα διατηρητέο κτίριο, ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση, ένα παππού που διηγείται ιστορίες...

Στέλιος Κυθρεώτης

Editorial

Κανεί κοροϊδία. Μάππα vs Αυτοκίνητο

Του Στέλιου Κυθρεώτη

Το πάθος για τα αυτοκίνητα – Τι δεν βλέπει ο μέσος κυπραίος και τα “παλιοσίδερα”