Πενήντα χρόνια Opel GT

Για μία ώρα, το Hockenheimring έκανε ένα διάλειμμα από την καθημερινή του ρουτίνα. Οι ομάδες δοκιμών με τις αγωνιστικές φόρμουλες και τα αυτοκίνητα τουρισμού άφησαν για λίγο τα ‘εργαλεία’ τους και παρατάχθηκαν κατά μήκος του τοίχου των pits για να απολαύσουν το θέαμα που περιλάμβανε 75 αναλλοίωτα στο χρόνο Opel GT από όλη την Ευρώπη να διασχίζουν με μεγάλη ταχύτητα τη γραμμή εκκίνησης μέχρι τον τερματισμό.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1981...

Η Opel Classic έφερε το αρχαιότερο GT από το 1968 ("το Νο 1") και το νεότερο από το 1973. Επικεφαλής τέθηκε Walter Röhrl, παγκόσμιος πρωταθλητής ράλι το 1982 με ένα Opel Ascona 400 και με συνοδηγό τον σχεδιαστή του GT, Erhard Schnell. Οι δυο τους κάθισαν στο προσωπικό, ασημί Opel GT του Röhrl. Ο αγωνιστικός θρύλος της Opel Volker Strycek ήταν επίσης εκεί, με το δικό του Opel GT Junior με σπάνιες εκδόσεις (tuning) των βελτιωτικών οίκων Irmscher και Conrero να αποτελούν ξεχωριστές παρουσίες . Όλοι τους ήταν και είναι τμήμα του Grand Tour, που διοργανώνεται από το Σύνδεσμο Ευρωπαϊκών Λεσχών GT μεταξύ 19 και 22 Σεπτεμβρίου. Ο τελικός θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο στο Κέντρο Δοκιμών της Opel στο Dudenhofen.

Οι ‘γρήγοροι’ γύροι στο Hockenheimring έγιναν προς τιμήν των 50 χρόνων του Opel GT. Σχεδόν πριν από 50 χρόνια, 21 – 29 Οκτωβρίου 1968 για να ακριβολογούμε, η Opel πραγματοποίησε τα GT test days στην αγωνιστική πίστα. Στο πλαίσιο της παρουσίασης, 41 Opel GT 1100 και Opel GT 1900 καθώς και 44 ακόμη σπορ μοντέλα από το Rallye Kadett μέχρι το Commodore GS βρέθηκαν εκεί.

Αυτή η Ferrari 166 του 1948 είναι φουλ εργοστασιακή!

Ήταν 1929 όταν ο Έντζο Φεράρι ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία, αρχικά ως ομάδα αγώνων και έπειτα ως αυτοκινητοβιομηχανία.

Όλοι γνωρίζουν για το πρώτο μοντέλο, την 125 S που ο Έντζο κατασκεύασε μαζί με τον Τζιοατσίνο Κολόμπο ο οποίος ανέλαβε την κατασκευή του V12 των 1.500 κ. εκ.

Από την 125 S, η Ferrari πέρασε στην 159 S την ίδια χρονιά, μέχρι το 1948 να δημιουργήσει την 166. Η συγκεκριμένη που έχουμε τώρα μπροστά μας βρέθηκε στα χέρια του Σοάβε Μπεσάνα που την αγόρασε με σκοπό να τρέξει σε αγώνες, αν και το αυτοκίνητο ήταν 100% νόμιμο και για το δημόσιο οδικό δίκτυο.

Το πλαίσιο της 166 είναι ατσάλινο σωληνωτό, με το αμάξωμα να έχει σχεδιαστεί από την Carrozzeria Ansaloni. Η 166 που δημοπρατείται τώρα έχει αριθμό πλαισίου 004 C και ο κινητήρας της είναι δίλιτρος, μεγαλύτερος από τα υπόλοιπα της τότε γκάμας, με μέγιστη ισχύ 140 ίππους.

Η 166 του Σοάβε Μπεσάνα συμμετείχε σε μία σειρά από αγώνες, χωρίς όμως να κερδίσει ποτέ κάτι σημαντικό. Ωστόσο, έχει πάρει εκκίνηση στον αγώνα Targa Florio του 1948, στο Mille Miglia την ίδια χρονιά, στο Gran Premio di Bari, το GP di Mantova και σε πολλούς ακόμα.

Το 1949, ο Μπεσάνα συνέχισε να αγωνίζεται με τη Ferrari 166 σε αναβάσεις, αγώνες Formula 2, μέχρι που τελικά τη βαρέθηκε και την πούλησε σε μία μιλανέζικη εταιρεία. Τον περισσότερο καιρό της εκείνη την περίοδο, η 166 τον πέρασε στη Γαλλία.

Το 1957, πουλήθηκε στον ιδιοκτήτη της παριζιάνικης Sport Auto Garage, Γκαστόν Γκαρινό ο οποίος την αποθήκευσε και τη διατήρησε στην εργοστασιακή της κατάσταση. Το 1965 παραδόθηκε στον Χένρι Κλαρκ Τζούνιορ, ιδιοκτήτη του μουσείου Long Island Automotive.

Στην οικογένεια Κλαρκ, η Ferrari 166 έμεινε έως το 2015, αλλά δεν αγωνίστηκε και γενικότερα δεν ταλαιπωρήθηκε. Μάλιστα, πέρασε διαδικασία αποκατάστασης και για αυτό είναι εν έτει 2025 σε κατάσταση… βιτρίνας, αλλά ταυτόχρονα και εργοστασιακή.

Το τελευταίο αποδεικνύεται από το πλαίσιο, το αμάξωμα, τον κινητήρα και το 5τάχυτο κιβώτιο, αφού όλα είναι ακριβώς όπως όταν η 166 κατασκευάστηκε το 1948.

Από το 2015 και μετά, η 166 του Μπεσάνα βρισκόταν σε μία ανώνυμη κολεξιόν με Ferrari στις ΗΠΑ και πρωταγωνίστησε σε μία σειρά από σπέσιαλ event, όπου και κέρδισε πολλούς επαίνους.

Η επίσημη ονομασία της είναι Ferrari 166 Spyder Corsa και αυτή την περίοδο έχει μπει σε δημοπρασία από τον οίκο Broad Arrow. Η τιμή της υπολογίζεται μεταξύ 5,5 και 7,5 εκατομμυρίων ευρώ, απολύτως λογική, καθώς είναι φουλ εργοστασιακή και σαν καινούργια, ακόμα και 77 χρόνια (!) μετά τη δημιουργία της από τον Έντζο Φεράρι.