Εμεινε στη μέση του δρόμου, κουτσό και σακαταμένο. Κάτω απο τον καυτό ήλιο, όπως είχε περάσει τη ζωή του ολόκληρη. Τώρα στα γεράματα, έφτασε μια στραβοπατημασιά στο κύρτωμα, που ήταν φτιαγμένο για να του κόβει την ταχύτητα, ποιά ταχύτητα αλήθεια, για να καταρεύσει.
Τα υπόλοιπα ζωντανά περνούσαν δίπλα του, δεξιά και αριστερά, βιαστικά. Γρήγορα να πάνε στις ανούσιες εργασίες τους. Κοντοστέκονταν για μια στιγμή μόνο, αλλά δεν έλεγαν τίποτα φωναχτά. Ισως γιατι ήξεραν οτι θα έρθει και η δική τους σειρά μια μέρα. Και έφευγαν βιαστικά. Ετσι όπως ήταν γυαλιστερά και δυνατά τώρα, έτσι θα ήταν κουρασμένα και γυρτά τότε. Και ανάλογα με τον ιδιοκτήτη, στον οποίο προσέφεραν υπηρεσία τόσα χρόνια, τόσους μήνες, κάθε μέρα, βρέξει, χιονίσει (αλλά κυρίως κάτω απο τον καυτό ήλιο) ίσως τα έφτιαχνε για λίγο, ίσως όμως τα πέταγε στην άκρη, να αποτελειώσουν την ζωή τους σε κάποιο μηχάνημα θανάτου ή σε κάποιο χωράφι. Αδοξο το τέλος για το μουλαράκι.
Τα ασιατικά στην πόρτα άραγε τι να σημαίνουν; Ο μάστρος άραγε τι θα κάνει; Θα το αλλάξει με κάτι καινούργιο και γυαλιστερό, ή θα τελειώσει και αυτός μαζί του, παίρνοντας το μήνυμα οτι φτάνει πιά, δεν έχει αλλο νόημα; Το μουλάρι το φιλοσόφησε. Πάλι καλά που έσπασε εδώ στο κύρτωμα και οχι στα γρήγορα τα κομμάτια. Γιατί εκεί θα ήταν ίσως επικίνδυνο για άλλους. Και το μουλάρι πάλεψε όλη του τη ζωή μόνο του. Χωρίς να ενοχλεί.