H McLaren Μ6GT θα μπορούσε να είναι το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής στην ιστορία της βρετανικής εταιρείας. Το όλο project δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού ο ιδρυτής της Bruce McLaren έφυγε από τη ζωή, με αποτέλεσμα το εγχείρημα να μείνει στο ντουλάπι της ιστορίας. Παρόλα αυτά, η M6GT παραμένει ένα εικονικό αυτοκίνητο για την McLaren.
Η ιστορία του σπορ κουπέ ξεκινάει πίσω στο μακρινό 1969, όταν ο Bruce McLaren εξέταζε το ενδεχόμενο συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Sportscar με την κουπέ εκδοχή της M6B Can-Am. Όμως, για την έκδοση δελτίου αναγνώρισης (ομολογκασιόν) οι κανονισμοί απαιτούσαν την κατασκευή 50 αντίστοιχων μοντέλων παραγωγής. Γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, ο McLaren εγκατέλειψε την ιδέα να λάβει μέρος στο θεσμό, αλλά όχι και αυτή για τη δημιουργία ενός supercar δρόμου. Έχοντας αυτό το πλάνο στο μυαλό του κατασκεύασε τρεις M6GT, χωρίς όμως να καταλήξουν ποτέ στη γραμμή παραγωγής. Ένα από αυτά τα αυτοκίνητα βρίσκεται σήμερα στο Σικάγο των ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στον επίσημο αντιπρόσωπο της βρετανικής εταιρείας στην πόλη.
Η ομάδα της McLaren Chicago φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια το μοναδικό μοντέλο και πρόσφατα το έβγαλε από το γκαράζ στο οποίο και βρισκόταν καλά φυλαγμένο από τα μάτια του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο κοντέρ της έχει γράψει μόλις 3.369 χιλιόμετρα, όντας σε μοναδική κατάσταση! Στην M6GT ζωή δίνει ένας 8κύλινδρος κινητήρας 400 ίππων, ο οποίος στέλνει όλη την ισχύ στους πίσω τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου. Οι επιδόσεις του ήταν ασύλληπτες για την εποχή, αφού τα πρώτα 160 χιλιόμετρα από στάση έρχονταν σε λιγότερο από 8 δλ., ενώ η τελική της ταχύτητα άγγιζε τα 265 χλμ./ώρα. Η Μ6GT δεν είναι μόνο κρηκτική, αλλά και σπάνια, όντας μία από τις πλέον σημαντικές McLaren στην ιστορία του βρετανικού εργοστασίου.
Πηγή: GoCar.gr
Το νικηφόρο ντεμπούτο της Nissan, στον πιο σκληρό αγώνα του κόσμου
Το 1958, το πρώτο διεθνές ράλι στο οποίο συμμετείχε η Nissan Motor ήταν το 6ο Αυστραλιανό, που πραγματοποιήθηκε από τις 20 Αυγούστου έως τις 7 Σεπτεμβρίου.
Αυτός ο αγώνας, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος στον κόσμο εκείνη την εποχή, ήταν μια δεξιοτίμονη περιπέτεια αντοχής, άνω των 16.000 χιλιομέτρων, γύρω από την Αυστραλιανή ήπειρο.
Πρόσβαση μόνο στα πληρώματα
Η εκκίνηση του αγώνα δόθηκε στο Σύδνεϋ και οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να περάσουν ξανά από το Σύδνεϋ και να τερματίσουν στη Μελβούρνη, με μια διαδρομή σχεδιασμένη για να φέρει τα αυτοκίνητα και τους οδηγούς τους στα όρια της αντοχής τους.
Για το σκοπό αυτό, οι διοργανωτές της εκδήλωσης απαγόρευσαν σε οποιονδήποτε άλλο, εκτός από τα πληρώματα, να έχει πρόσβαση στις εργασίες των αυτοκινήτων, σφραγίζοντας όλα τα κύρια εξαρτήματα του κινητήρα και του κιβωτίου ταχυτήτων. Στην περίπτωση που ένα αυτοκίνητο θα βρισκόταν σε επικίνδυνη κατάσταση, η διοργάνωση είχε το δικαίωμα να το αποβάλει από τον αγώνα.
Υψηλός βαθμός δυσκολίας
Ο συγκεκριμένος αγώνας είχε τέτοιο βαθμό δυσκολίας που χαρακτηριστικά μια αμφιλεγόμενη παράκαμψη, μέσω των περιοχών Jurien Bay και Green Head, ανάγκασε τους αγωνιζόμενους να διασχίσουν αμμόλοφους, βάλτους και νερόλακκους, με βάθος έως και ενός μέτρου. Κατά συνέπεια, όλοι οι οδηγοί έπρεπε να εφοδιαστούν με πυροσβεστήρες, κιτ πρώτων βοηθειών και προμήθειες τροφής και νερού για μια εβδομάδα.
Μέχρι το τέλος του συγκεκριμένου ακραίου αγώνα που είχε ως απολογισμό αρκετούς τραυματισμούς, κατάγματα και ακόμη και έναν θάνατο, μόνο 36 από τα 67 αυτοκίνητα που βρέθηκαν στην εκκίνηση κατάφεραν να τον ολοκληρώσουν. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό για τους φίλους του μηχανοκινήτου αθλητισμού εκείνη την εποχή, όπως και η συμμετοχή της Nissan με το Datsun 1000 Sedan (μοντέλο 210) που κέρδισε τον αγώνα στην κατηγορία του (“κλάση Α”, για οχήματα κυβισμού 1 λίτρου ή και λιγότερο).
Ακραία πρόκληση
Η φήμη που ακολούθησε τον αγώνα σε όλη την Υφήλιο, οφειλόταν στο θάρρος της Nissan να δεχτεί αυτή την ακραία πρόκληση, στο πρώτο της διεθνές ράλι. Μέσω αυτού του εγχειρήματος, η Nissan πέτυχε επίσης έναν μεγάλο στόχο: Tην απόδειξη της ποιότητας και της αντοχής των αυτοκινήτων της στις αγορές του εξωτερικού. Αυτό την βοήθησε καθοριστικά, καθώς εκείνη την περίοδο η Nissan εξήγαγε αυτά τα μοντέλα στην Αμερική, την Ασία και την Ωκεανία.
Ο αγώνας αυτός καθαυτός ήταν τόσο σκληρός, που μετά το 1958 δεν πραγματοποιήθηκε ξανά, με την νίκη της Nissan να αποτελεί πλέον έναν “μύθο”!
Το Datsun 1000 Sedan 210 του 1957 ήταν το τελευταίο ολοκαίνουργιο Datsun της εποχής, πριν από την κυκλοφορία του Bluebird. Ήταν εξοπλισμένο με έναν νέο κινητήρα 1 λίτρου OHV της Nissan, που είχε αναπτυχθεί προκειμένου να βελτιώσει τις επιδόσεις σε υψηλές ταχύτητες. Με τους μηχανικούς της Nissan να έχουν στο μυαλό τους την εκδοχή μελλοντικής εξαγωγής του αυτοκινήτου, πρόσθεσαν επιπλέον χαρακτηριστικά όπως το κυρτό κρύσταλλο του παρμπρίζ. Το αυτοκίνητο που κέρδισε στον Γύρο της Αυστραλίας ονομάστηκε "Fuji", ενώ ένα έτερο 210 με την ονομασία "Sakura", τερμάτισε τέταρτο.
