Πριν από 90 χρόνια, το μονοθέσιο με την κωδική ονομασία W 25 ήταν το αγωνιστικό αυτοκίνητο που δημιούργησε το μύθο «Ασημένιο Βέλος» για τη Mercedes-Benz. Ορισμός που ισχύει ακόμα και σήμερα και επεκτείνεται ακόμα και στα τελευταία αγωνιστικά αυτοκίνητα της ομάδας Mercedes-AMG Petronas Formula One.
Η Mercedes-Benz W 25 έκανε το ντεμπούτο της στον αγώνα Eifel Race στο Nürburgring στις 3 Ιουνίου 1934. Ο Manfred von Brauchitsch κέρδισε τον αγώνα, σημειώνοντας νέο ρεκόρ πίστας με μέση ταχύτητα 122,5 km/h. Αυτή ήταν η αρχή μιας ιστορίας επιτυχίας για τη Γερμανική μάρκα.
Το πρώτο Ασημένιο Βέλος, η Mercedes-Benz W 25 του 1934, κατέχει μια εξέχουσα θέση στο Μουσείο Mercedes-Benz.
Η W 25 ξεκίνησε να αναπτύσσεται και να κατασκευάζεται από το 1933 σαν ένα κλασικό αγωνιστικό αυτοκίνητο με κινητήρα μπροστά. Οι βελτιώσεις συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια των συμμετοχών του στους αγώνες μέχρι το 1936. Έκανε το ντεμπούτο του με έναν υπερτροφοδοτούμενο οκτακύλινδρο σε σειρά κινητήρα 3,4 λίτρων (M 25 A), ο οποίος απέδιδε έως και 354 ίππους στις 5.800 στροφές. Την ίδια χρονιά, το 1934, ακολούθησε ο 4λιτρος κινητήρας M 25 B με ισχύ 430 ίππων.
Μια συναρπαστική ιστορία ακολουθεί το αγωνιστικό των 750 κιλών. Την αφηγήθηκε ο διάσημος αγωνιστικός διευθυντής της μάρκας, Alfred Neubauer. Η W 25 ήταν βαμμένη με το παραδοσιακό λευκό αγωνιστικό χρώμα, αλλά ζύγιζε ένα κιλό παραπάνω πριν από τον πρώτο της αγώνα στο Eifel. Τι σκέφτηκαν οι μηχανική της Mercedes-Benz την τελευταία στιγμή; Έξυσαν τη βαφή κατά τη διάρκεια της νύχτας και έτσι στη γραμμή εκκίνησης βρέθηκε το πρώτο «Ασημένιο Βέλος» χωρίς μπογιά. Το γυμνό αλουμινένιο του αμάξωμα εξέπληξε τους πάντες και συνάμα πληρούσε και τον κανονισμό για το βάρος του μονοθεσίου.
Μετά τις συμμετοχές της μάρκας τις δεκαετίες του 30’ και του 50’, η Mercedes-Benz επέστρεψε στη Formula 1 ως προμηθευτής κινητήρων το 1994 και δημιούργησε τη δική της εργοστασιακή ομάδα από το 2010. Από το 1934, τα Ασημένια Βέλη έχουν κατακτήσει τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (Rudolf Caracciola το 1935, 1937 και 1938) και δώδεκα τίτλους οδηγών στη Formula 1: Ο Juan Manuel Fangio αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1954 και το 1955, ο Mika Häkkinen το 1998 και το 1999, ο Nico Rosberg το 2016 και ο Lewis Hamilton κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2008, το 2014 και το 2015 καθώς και το 2017 έως το 2020.
Πόσα ξέρετε για το αεροπορικό spoiler του Ford Escort Cosworth;
Τα παιδιά από το autogreeknews.gr μας άνοιξαν λίγο τα μάτια πρίνα μερικές μέρες με το ποιό κάτω άρθρο για εβληματικό spoiler του Ford Escort Cosworth.
Το Escort Cosworth αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα φετίχ των βενζινοαίματων, όχι μόνο σε σχέση με τα αυτοκίνητα της εποχής, αλλά κυρίως συγκριτικά με τα σημερινά. Αν ρωτάγαμε 10 άτομα, ζήτημα να μας έλεγαν οι 2 πως προτιμούν ένα σύγχρονο μοντέλο σε σχέση με το 90’s rally replica της Ford.
O κυριότερος λόγος που χαράχτηκε στο θυμικό όλων με πυρωμένο σίδερο, είναι φυσικά η συγκλονιστική εμφάνιση. Φουσκώματα, επιθετικό εμπρός μέρος με λειτουργική αεροδυναμική και, όπως θα περιμένατε, ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής: η θρυλική φτερούγα στο πίσω μέρος, που ενώνει οροφή και πόρτα πορτμπαγκάζ, με ένα ακόμα μικρότερο spoiler στη βάση της. Η αιτία -μαζί με το εμπρός spliiter- που το Escort Cosworth έγινε το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής με downforce. Το προσωνύμιο «ουρά φάλαινας» προέκυψε από το σχήμα. Πόσοι γνωρίζουν, όμως, ότι η πραγματική έμπνευση προήλθε από τα αεροπλάνα;
Ένα συγκεκριμένο, για την ακρίβεια. Το Fokker Dr.1 αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος για την Luftstreitkrafte, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα χέρια του Manfred von Richthofen, έσπειρε τον τρόμο στους αιθέρες από το 1917 έως το 1918 μετρώντας περισσότερες από 80 καταρρίψεις! Ο θρύλος του «Κόκκινου Βαρώνου» αποτέλεσε πηγή για δεκάδες βιβλία, τραγούδια και ταινίες, με την πρωτοποριακή διάταξη των τριών φτερών στο αεροπλάνο του να αφήνει εποχή. Από εκεί «έκλεψε» ιδέες ο Frank Stephenson, για τον σχεδιασμό της αεροτομής του Escort Cosworth.
Μάλιστα, το αρχικό του σχέδιο ήταν ακόμα πιο κοντά σε αυτό του Fokker καθώς αποτελείτο από 3 στελέχη, με την «ουρά φάλαινας» να είναι διπλή!
Το κόστος, ωστόσο, δεν «έψησε» τους ανθρώπους της Ford, ενώ υπήρχαν και παράπονα από τους δοκιμαστές για την ορατότητα. Οπότε η ανεπανάληπτη αεροτομή, πήρε τη μορφή που ξέρουμε. Παρόλα αυτά, όποιος ήθελε –και θέλει ακόμα- μπορούσε να προσθέσει το τρίτο spoiler (ή να αφαιρέσει κάθε παρουσία βοηθήματος από το πίσω μέρος, για να αυξήσει την τελική στα 240, από τα 232 χλμ./ώρα). Βλέποντάς το, αισθανόμαστε ευγνώμονες που τόσο η Ford όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των κατόχων «Cossie», έμειναν πιστοί στην «ουρά φάλαινας».
Πηγή: Autogreeknews.gr