Η δεκαετίες των 90s και 00s ήταν αναμφίβολα για τους φίλους του αυτοκινήτου, η πιο γνωστές στο χώρο της παραγωγής αλλά και της βελτίωσης σπορ αυτοκινήτων. Η μεγαλύτερη αρρώστια στο χώρο (η οποία φυσικά ζει μέχρι και σήμερα) είναι αυτή του Ιαπωνικού αυτοκινήτου.
Δεν είναι μόνο η τεράστια παράδοση που έχουν οι Ιάπωνες στο χώρο του αυτοκινήτου, αλλά και το στα βάθη της ιστορίας ξεχωριστό στιλ που έχουν. Όπως και να το κάνουμε είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και παράξενος λαός με πολύ συγκεκριμένο τρόπο ζωής, αξίες και πιστεύω. Μια σοβαρή αυτοκινητιστική σχολή που κατακτά τον κόσμο ολόκληρο.
Εξού και τα "κομμάτια" που βλέπουμε μέσα από τον φακό του Sqweez Fotorace. Ίσως τα πιο διαχρονικά αυτοκίνητα τα οποία γεννήθηκαν μέσα από την Ιαπωνική σχολή και μέχρι σήμερα σου σηκώνουν την τρίχα μόνο από ένα πέρασμά τους (Ναι ακόμη και εργοστασιακό για τους κλαμούριδες των 280 αλόγων).
Ο λόγος λοιπόν για το Nissan Skyline R34 GT-R του Paphon Chanyasak, To Mazda RX-7 FD3S του Lasit Parnnark, Το Toyota Supra του Mark Nuttapat και το μοναδικό Honda NSX του Tucky TK. Μια τετράδα "καμένων" της Ιαπωνικής σχολής από την Θαιλάνδη οι οποίοι πρόσφεραν τα "μωρά" τους για μια όμορφη φωτογράφιση έτσι ώστε να τα απολαύσουμε όλοι μαζί.
Θα μου πείτε ότι δεν είναι μόνο αυτά τα τέσσερα που αντικατοπτρίζουν την Ιαπωνική αυτοκινητιστική σχολή. Θα σας το πω ότι ναι συμφωνώ ΑΛΛΑ και διαφωνώ. Στο χώρο της βελτίωσης χωρούν πολλοί. Στο χώρο της ιστορίας όμως μένουν λίγοι. Κάτι που πολλοί δεν θα κατανοήσουν αλλά τους καταλαβαίνουμε. Είναι δεδομένη η αγάπη που έχουμε για Lancer Evolution, τα Honda Integra και Civic, τα Nissan Pulsar και τα Silvia, τα Subaru Impreza, τα 300ΖΧ και άλλα πολλά. Για τον καθένα το αυτοκίνητο του είναι ξεχωριστό. Αλλά ας δούμε μαζί αυτά τα τέσσερα που κατά τη δική μας γνώμη είναι οι βασιλιάδες των JDM αυτοκινήτων.
Απολαύστε ακόμη περισσότερες φωτογραφίες στο πιο κάτω γκαλερί!
Κανεί κοροϊδία. Μάππα vs Αυτοκίνητο
Του Στέλιου Κυθρεώτη
Θα στεναχωρήσω τους φίλους μου της μάππας αλλά αυτό το βιολί εδώ και χρόνια έχει καταντήσει κοροϊδία. Η Πολιτεία χαϊδεύει ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα, από τα χρέη των εταιρειών, μέχρι τις τιμωρίες σε σωματεία και τα ακατάλληλα γήπεδα. Ολόκληρη Αγγλία και έχει τιθασσεύσει τους χούλιγκανς κι εμείς δεν μπορούμε να βάλουμε φρένο στα αππώματα και τις ψευτομαγκιές νεαρών στο γήπεδο.
Επειδή προέρχομαι (πλέον, γιατί κι εγώ στην κερκίδα του ΑΠΟΕΛ μεγάλωσα μέχρι τα 20) από το χώρο του αυτοκινήτου και έχω ακούσει τα πάνδεινα σαν λάτρης της ταχύτητας (οι μιτσιοί που βουρούν, σκοτώστρες, μοτιφαρισμένα αυτοκίνητα κλπ) και έχω ζήσει όλα τα μέτρα που κατά καιρούς η Αστυνομία καθιερώνει για να «πατάξει» την ταχύτητα, δηλώνω επίσημα ότι στα γήπεδα τα τελευταία 20 χρόνια έχουν σκοτωθεί και τραυματιστεί περισσότερα άτομα από νεαρούς που επιδίδονταν σε κόντρες (κανένας) ή έτρεχαν στους δρόμους. Ψάξτε το. Μην προτρέχετε να πείτε ότι υποστηρίζω την ταχύτητα. Σαν άθλημα το Motorsport είναι γραμμένο για την Πολιτεία στα τέτοια της. Έχουμε 30 γήπεδα της μάππας – χωρίς άδεια καταλληλότητας τα περισσότερα – και δεν έχουμε σχεδόν καμία πίστα σε όλη την Κύπρο, όπως έχουν σε όλες τις χώρες. Με τα λεφτά που δίνουμε από την τσέπη μας οι πολίτες κάθε χρόνο για αστυνόμευση των γηπέδων για τους τραμπούκους, χτίζουμε μια πίστα το χρόνο και μειώνουμε και τα περιστατικά των «παλιόπαιδων» που βουρούν στους δρόμους.
Απλά θέλω να πω ότι πίσω από τη χαλαρότητα των αποφάσεων για ότι έχει να κάνει με τη μάππα και την αυστηρότητα στο χώρο του αυτοκινήτου, κρύβονται δύο πράγματα: Η αχαπαροσύνη και προχειρότητα των υπευθύνων και οι προσωπικές τους επιλογές - που είναι της μάππας συνήθως – καθώς και η ψηφοθηρία των κομμάτων και των εγκάθετων τους παντού. Τα κόμματα είναι κοντά στις ομάδες μόνο για να αντλούν ψήφους, με όλα τα αποτελέσματα τύπου Μιλτή - Ομόνοιας - σκανδάλων. Γιατί δεν υπάρχει άλλος λόγος να μεν τους κόψεις τα πόθκια τους μάγκες οπαδούς τιμωρώντας αυστηρά ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ την ομάδα τους, η οποία ανέχεται τους οπαδούς της να πετάνε κροτίδες ή/και να διαλύουν περιουσίες επειδή η ομάδα τους χάνει ή επειδή οι απέναντι τους προκαλούν.
Ελπίζω οι ψευτοδηλώσεις των κομμάτων και οι δηλώσεις των παραγοντίσκων των ομάδων για «ντροπή και καταδίκη», «μεμονωμένη μερίδα οπαδών που δεν μας εκφράζει» και «να ληφθούν μέτρα για να είναι κερδισμένο το ποδόσφαιρο» να είναι όσο το δυνατό λιγότερες γιατί ο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας έχει και όριο.