Akio Toyoda: «Τα ηλεκτρικά δεν είναι τόσο καθαρά όσο νομίζει ο κόσμος»

Μπορεί τα ηλεκτρικά οχήματα να κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα και στις πολιτικές ατζέντες, αλλά ο δρόμος προς ένα καθαρότερο μέλλον δεν είναι μονόδρομος. Τουλάχιστον, όχι σύμφωνα με την Toyota, τη μάρκα με τις περισσότερες πωλήσεις στον κόσμο και επί μακρόν υπέρμαχο της υβριδικής τεχνολογίας. Ενώ άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες τρέχουν προς την πλήρη ηλεκτροκίνηση, η Toyota εξακολουθεί να κρατάει τη θέση της, επεκτείνοντας προσεκτικά τη γκάμα των ηλεκτροκίνητων οχημάτων της, ενώ διπλασιάζει τα υβριδικά.

Παρά τις πρόσφατες κινήσεις στην Κίνα με την ευρύτερη σειρά bZ, η Toyota έχει δεχτεί πολλά πυρά για τη σχετικά αργή ανάπτυξη των EV. Αλλά αν ρωτήσετε τον πρόεδρο Akio Toyoda, υπάρχει μέθοδος σε αυτό που οι επικριτές αποκαλούν δισταγμό. Γνωστός για τη σταθερή του στάση σε μια στρατηγική πολλαπλών πηγών ενέργειας-κίνησης, ο Toyoda εξήγησε για άλλη μια φορά γιατί η Toyota δεν έχει ακολουθήσει την αγέλη των αμιγώς ηλεκτρικών.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Automotive News, ο Toyoda δήλωσε: “Όταν ο όρος ουδετερότητα ως προς τον άνθρακα έγινε δημοφιλής, είπαμε ως εταιρεία ότι ο εχθρός είναι ο άνθρακας. Πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό που μπορούμε να κάνουμε άμεσα για να μειώσουμε το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτή είναι η βάση της απόφασής μας. Δεν έχει αλλάξει και δεν θα αλλάξει”.

Ο Toyoda επεσήμανε επίσης την ιστορία της Toyota με τα υβριδικά οχήματα. «Έχουμε πουλήσει περίπου 27 εκατομμύρια υβριδικά», είπε. “Αυτά τα υβριδικά είχαν τον ίδιο αντίκτυπο με 9 εκατομμύρια BEV στους δρόμους. Αλλά αν είχαμε κατασκευάσει 9 εκατομμύρια EV στην Ιαπωνία, στην πραγματικότητα θα είχαν αυξηθεί οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, δεν θα είχαν μειωθεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Ιαπωνία βασίζεται στις θερμικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας”.

Αν και ο πρόεδρος της Toyota δεν ανέλυσε τα μαθηματικά που κρύβονται πίσω από αυτά τα στοιχεία, θέλησε σαφώς να δείξει ότι τα ηλεκτρικά δεν είναι τόσο αθώα. Σίγουρα, τα ηλεκτρικά οχήματα προσφέρουν μηδενικές εκπομπές καυσαερίων, αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της εξίσωσης. Ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος της παραγωγής ηλεκτρικών οχημάτων και της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για τη φόρτιση τους είναι μια πιο περίπλοκη ιστορία. Προσθέστε σε αυτό την αποσπασματική κατάσταση των υποδομών φόρτισης σε πολλές περιοχές και γίνεται ευκολότερο να καταλάβετε γιατί τα υβριδικά εξακολουθούν να έχουν μεγαλύτερο νόημα, τουλάχιστον προς το παρόν.

Η προσέγγιση πολλαπλών πηγών ενέργειας και κίνησης του Toyoda δεν περιλαμβάνει μόνο υβριδικά οχήματα. Υποστηρίζει επίσης τα plug-in υβριδικά, τα οχήματα με κυψέλες καυσίμου υδρογόνου, τα ηλεκτρικά οχήματα, ακόμη και τους κινητήρες εσωτερικής καύσης που λειτουργούν με συνθετικά καύσιμα. Για την Toyota, δεν είναι τόσο σημαντικό να ποντάρει σε έναν μόνο νικητή όσο να κρατήσει όλες τις επιλογές ανοιχτές.

«Πρέπει να εξετάσουμε όλες τις επιλογές και να εργαστούμε προς όλες τις κατευθύνσεις», δήλωσε ο Toyoda.

Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.

Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.

Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.

Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.

Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.

Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.

Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.

Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.

Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.

Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.

Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.

Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.

Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.

Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.

Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.

Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.

Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.

Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.

Πηγή: Zougla.gr

Ειδήσεις

Akio Toyoda: «Τα ηλεκτρικά δεν είναι τόσο καθαρά όσο νομίζει ο κόσμος»

Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron