Το MX-81 ήταν το πρώτο Mazda με τα αρχικά MX (Mazda eXperimental). Το σχεδίασε ο Marc Dechamps για το στούντιο του Bertone στο Τορίνο. Ήταν ένα σφηνοειδές κουπέ. Την εποχή εκείνη ο σχεδιασμός του θεωρήθηκε ριζοσπαστικός και σχολιάσθηκε ποικιλοτρόπως. Αποδείχθηκε όμως ότι οι ριζοσπαστικές γραμμές του Marc Dechamps ακόμη και σήμερα είναι σύγχρονες.
Ο σχεδιασμός του MX-81 ήταν χωρίς συμβιβασμούς. Θεωρήθηκε ότι ήταν ένα από τα πιο προκλητικά αυτοκίνητα της εποχής. Σαράντα χρόνια μετά την παρουσίασή του στην Διεθνή Έκθεση του Τόκυο το 1981, οι Ιταλοί για να τιμήσουν το πρώτο concept car της Mazda στη χώρα τους, έφτιαξαν ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Shape of Time».
Υπεύθυνη της παραγωγής είναι η Mazda Ιταλίας .Η παραγωγή είναι της Lungta Film και μέσα σε 13 λεπτά μπορείτε να μάθετε την ιστορία του φουτουριστικού MX-81.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ανακατασκευής του MX-81
Συνήθως τα περισσότερα πρωτότυπα καταστρέφονται μετά την παρουσίασή τους. Σπάνια μπορεί κάποιος να βρει την αρχική φόρμα ενός αυτοκινήτου. Τελείως συμπτωματικά ο Nobuhiro Yamamoto – υπεύθυνος εξέλιξης του περιστροφικού κινητήρα ,ανακάλυψε το 2019 μέσα σε μια αποθήκη στα κεντρικά της Mazda στη Χιροσίμα, το MX-81.
Ο Yamamoto που ήταν για 40 χρόνια υπεύθυνος προγράμματος του MX5 πήρε το πρωτότυπο και μετά από πολύ δουλειά κατάφερε σε συνεργασία με τον Flavio Gallizio και τη βοήθεια της Super Stile στο Τορίνο να «αναβιώσει» το θρυλικό MX-81.
Όταν τέλειωσε το έργο της ανακατασκευής έγινε μια φωτογράφιση μπροστά στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, όπως ακριβώς είχε γίνει και πριν από 40 χρόνια με το ίδιο MX-81.
60 χρόνια ιστορία
Βέβαια η σχέση της Ιταλίας με την Mazda ξεκινάει 20 χρόνια πριν την παρουσίαση του MX-81 το 1981. Υπάρχει μια 60χρονη σχέση μεταξύ του Ιταλικού design και της γιαπωνέζικης φίρμας. Η ανακατασκευή του MX-81 ήταν ένα γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο. Άλλωστε με αυτό το μοντέλο φαίνεται πόσο το Ιταλικό Design επηρέασε την Ιαπωνική τεχνολογία. Η ιταλική κουλτούρα «έδεσε» με τους τεχνοκράτες γιαπωνέζους μηχανολόγους.
Πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση
Ένας νεαρός δημοσιογράφος αυτοκινήτων,ο Hideyuki Miyakawa, το 1960 ταξίδεψε στην Ιταλία για να δει όλα τα καινούρια μοντέλα στην έκθεση αυτοκινήτων του Τορίνο. Εκεί συνάντησε τον Giorgetto Giugiaro, ο οποίος ήταν ήδη επικεφαλής του στούντιο Bertone . Εκεί γνώρισε και την Marisa Bassano, μία Ιταλο-γιαπωνέζα μεταφράστρια που είχε πάθος με τα αυτοκίνητα.
Οι δύο νέοι ερωτεύθηκαν και παντρεύτηκαν. Ένα χρόνο μετά, το 1961, η Marisa Bassano σε εκπαιδευτικό ταξίδι στη Χιροσίμα ήταν μαζί με τον Miyakawa . Εκεί συνάντησαν τον πρόεδρο της Mazda Tsuneji Matsuda και του εξήγησαν πόσο μεγάλο θα ήταν το κέρδος της Mazda αν συνεργάζονταν με τους Ιταλούς σχεδιαστές.
Όταν το νεαρό ζευγάρι επέστρεψε στο Τορίνο έβαλαν στόχο να πετύχει η ιδέα τους. Ξεκίνησαν ως μεσάζοντες μεταξύ των φημισμένων Ιταλικών σχεδιαστικών οίκων (Bertone, Ghia και Pinifarina) και των Ιαπωνικών αυτοκινητοβιομηχανιών. Η συνεργασία της Mazda και του οίκου Bertone απέδωσε καρπούς.
Το λογότυπο MX έχει από τότε χρησιμοποιηθεί πάνω από δώδεκα φορές σε μία πληθώρα μοντέλων παραγωγής. Από πρωτότυπα μέχρι και αγωνιστικά αυτοκίνητα. Το 2010 ο Ikuo Maeda, επικεφαλής σχεδιασμού της Mazda (και γιός του σχεδιαστή Matasaburo Maeda, που είχε δουλέψει με τους Ιταλούς την εποχή του Luce), ανέλαβε το project αναβάθμισης και τυποποίησης του σχεδιασμού της μάρκας. Άλλωστε υπήρχαν οι βάσεις από την προηγούμενη συνεργασία με τους οίκους Giugiaro και Bertone.
Εξήντα χρόνια μετά, δημιουργήθηκε το πρώτο ηλεκτρικό όχημα μαζικής παραγωγής στους εταιρείας, που αποτίνει φόρο τιμής στους δεσμούς των 60 χρόνων μεταξύ Mazda και Ιταλικού design. Το ολοκαίνουριο ηλεκτρικό αυτοκίνητο «φοράει» και πάλι το εμβληματικό λογότυπο MX.
Πηγή: Zougla.gr
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr