Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr
Η Ρομποτική Μοτοσυκλέτα της Yamaha κέρδισε το βραβείο Red Dot
Η Motoroid2 σχεδιάστηκε για να δείχνει «ζωντανή». Η Yamaha, εδώ και δεκαετίες, ισορροπεί ανάμεσα στην τεχνική ακρίβεια και το συναίσθημα. Αυτό φαίνεται τόσο στις μοτοσυκλέτες του MotoGP, όσο και στα κλασικά της πιάνα. Έχει αυτή την εμμονή να δημιουργεί μοτοσυκλέτες που δεν λειτουργούν απλώς, αλλά συντονίζονται με τον αναβάτη και προκαλούν πολλά συναισθήματα.
Και με την Motoroid2, η Yamaha δεν εντυπωσιάζει μόνο τους αναβάτες. Μόλις κέρδισε μία από τις πιο σημαντικές διακρίσεις στο παγκόσμιο design: το Red Dot Award στον διαγωνισμό Design Concept 2025.
Δεν πρόκειται μόνο για επιβράβευση από τον κόσμο των μοτοσυκλετών, αλλά είναι μία παγκόσμια επιβράβευση από την κοινότητα του design. Ένα μήνυμα ότι αυτό έχει σημασία. Ότι αυτός ο συνδυασμός τέχνης, συναισθήματος και τεχνολογίας του μέλλοντος αξίζει να γιορτάζεται.
Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Η Motoroid2 δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που κυκλοφορεί στο δρόμο, ούτε με ανθρωποειδές ρομπότ. Η φωτιζόμενη, εμπνευσμένη από το σχήμα των φύλλων κατασκευή της που ονομάζεται κυριολεκτικά “Leaf” λειτουργεί ταυτόχρονα ως οπτικό κέντρο και διαισθητική διεπαφή. Δεν είναι εκεί για να τη χρησιμοποιείς στις μετακινήσεις ή να την οδηγείς ακουμπώντας τα γόνατα στις στροφές. Είναι εκεί για να ανταποκρίνεται στην παρουσία σου, τις κινήσεις και την αφή σου. Η μοτοσυκλέτα αντιδρά με φως, με το σχήμα που αντιλαμβάνεται μπροστά της και ισορροπεί επικοινωνώντας μέσα από την κίνησή της. Δεν την οδηγείς απλώς. Αλληλεπιδράς μαζί της. Μπορεί κανείς να πει ότι σχεδόν γίνεσαι ένα μαζί της.
Ολόκληρη η μοτοσυκλέτα σχεδιάστηκε για να δείχνει και να συμπεριφέρεται ως ζωντανή. Αυτός ήταν ο στόχος της Yamaha από την αρχή: να δημιουργήσει έναν σύντροφο, όχι απλώς ένα όχημα. Και ενώ η πρώτη Motoroid το 2017 σόκαρε με το ότι μπορούσε να σταθεί όρθια και να προχωρά μόνη της, η Motoroid2 πάει αυτό το όραμα ακόμα πιο πέρα, κάτι πιο κοντά σε ένα ζώο, ή ίσως ακόμα και σε έναν φίλο που σε αντιλαμβάνεται καθώς πλησιάζεις, που ακούει και που μαθαίνει.
Η Motoroid2 μας υπενθυμίζει ότι οι μοτοσυκλέτες μπορούν να είναι εκφραστικές, συναισθηματικές, ακόμα και… χαριτωμένες. Αυτό είπαν αρκετοί και για την πρώτη Motoroid.
Με την Motoroid2, η Yamaha αποδεικνύει ότι το μέλλον της μετακίνησης δεν χρειάζεται να είναι ψυχρό ή αποστειρωμένο. Μπορεί να είναι ζεστό, οργανικό και διαδραστικό. Μπορεί να είναι περίεργο και λίγο μη πρακτικό, αλλά αυτό ακριβώς το κάνει διαφορετικό.
Και τώρα, με ένα Red Dot Award στο ενεργητικό της, ο κόσμος αρχίζει να παίρνει αυτή την έμπνευση στα σοβαρά.
Η Yamaha δεν κατασκευάζει απλώς μια μοτοσυκλέτα εδώ. Εξερευνά τα όρια ανάμεσα σε μηχανή και οντότητα. Η διάκριση με το Red Dot Award επιβεβαιώνει ότι αυτή η ιδέα έχει ξεπεράσει τα όρια της απλής τεχνολογικής περιέργειας και έχει μετατραπεί σε μια φιλοσοφία σχεδιασμού. Η Motoroid2 είναι πλέον μια δήλωση – όχι για επιδόσεις ή ταχύτητα – αλλά για αλληλεπίδραση, παρουσία, και τη συναισθηματική δυναμική των μηχανών.
Τεχνολογία κίνησης & ισορροπίας:
Αυτή η μοτοσυκλέτα δεν είναι απλώς “εργαλείο μεταφοράς”, αλλά περισσότερο ένα διαδραστικό γλυπτό που ισορροπεί μόνο του.
Ο σχεδιασμός πάνω από τη χρηστικότητα. Η Yamaha Motoroid2 πιθανόν δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ σε παραγωγή. Και αυτό είναι το νόημα. Είναι ένα πειραματικό σχέδιο, μια πρόκληση, που σκοπό έχει να αναδιαμορφώσει τις προσδοκίες μας για το τι μπορεί να είναι μια μοτοσυκλέτα ή μια μηχανή γενικότερα.
Η Yamaha είχε πάντα μια διπλή ταυτότητα. Κατασκευάζει κορυφαίες μοτοσυκλέτες και κορυφαία πιάνα. Η Motoroid2 είναι μια φυσική (αν και ριζοσπαστική) εξέλιξη αυτής της φιλοσοφίας: μια μηχανή που δεν σε μετακινεί μόνο σωματικά, αλλά και συναισθηματικά.
Και ενώ μπορεί να φαίνεται “μη πρακτική”, αυτό ακριβώς είναι που αναγνωρίζει το Red Dot Award για τα Design Concept: τολμηρά οράματα που ξεπερνούν τα όρια, ακόμη και αν δεν έχουν άμεση εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές καινοτομίες είναι εκείνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε, όχι απλώς να κινούμαστε.