Από το ντεμπούτο της στην Formula 1 με την Ferrari, μέχρι τις ιστορικές νίκες στο MotoGP και στο Le Mans, η Brembo αποτίει φόρο τιμής στα 50 χρόνια τεχνολογικών και αθλητικών επιτευγμάτων στους πιο σημαντικούς αγώνες του κόσμου.
Η Brembo λοιπόν γιορτάζει 50 χρόνια επιτυχιών και καινοτομίας στον κόσμο του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Για να σηματοδοτήσει αυτό το σημαντικό ορόσημο, η εταιρεία έχει προγραμματίσει μια σειρά ειδικών εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών που θα πραγματοποιηθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Αυτές οι μοναδικές στιγμές θα είναι αφιερωμένες στο να αφηγηθούν μια εξαιρετική ιστορία πάθους και καινοτομίας, υπογραμμίζοντας τη διαρκή αφοσίωση στην αριστεία τόσο στους αγώνες μοτοσυκλέτας όσο και στους αγώνες αυτοκινήτων.
«Είμαστε περήφανοι που γιορτάζουμε αυτήν την επέτειο στον κόσμο των αγώνων», δήλωσε ο Matteo Tiraboschi, Εκτελεστικός Πρόεδρος του Ομίλου Brembo. «Χάρη στα 50 χρόνια εμπειρίας κορυφαίου επιπέδου, σήμερα όλες οι ομάδες της Formula 1 και του MotoGP επιλέγουν την Brembo. Τα δεδομένα που συλλέγουν οι μηχανικοί μας δείχνουν ότι ο νικητής δεν είναι πάντα αυτός που πάει πιο γρήγορα, αλλά αυτός που φρενάρει καλύτερα».
50 Χρόνια Ηγεσίας στον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό
Η ιστορία της Brembo στον Μηχανοκίνητο Αθλητισμό μπορεί να συγκριθεί με ένα παραμύθι, το οποίο αποτελείται από 50 κεφάλαια, στα οποία η εταιρεία έχει αφήσει πάντα το στίγμα της. Το πιο σημαντικό έτος είναι το 1975, όταν η Brembo προμήθευσε τα πρώτα δισκόφρενα από χυτοσίδηρο στην Formula 1 για την Scuderia Ferrari. Εκείνη τη χρονιά, ο Niki Lauda, οδηγώντας την ιστορική 312 T, έφερε τον Τίτλο των οδηγών πίσω στο Maranello μετά από 11 χρόνια. Το 1976, η εταιρεία μπήκε και στους αγώνες μοτοσυκλέτας, προμηθεύοντας δαγκάνες φρένων στην ομάδα Suzuki-Gallina, η οποία κέρδισε τον πρώτο αγώνα ήδη το 1978, στην κατηγορία 500cc, η οποία αργότερα έγινε MotoGP.
Η δεκαετία του 1980 ήταν μια περίοδος μεγάλου ενθουσιασμού και καινοτομίας, κατά την οποία η Brembo εισήγαγε την πρώτη δαγκάνα 4 πιστονιών με radial τοποθέτηση στην Formula 1 και απέκτησε το πρώτο της δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την αντλία radial στην κατηγορία 500cc. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί: η εταιρεία μπήκε και σε άλλους σημαντικούς αγώνες, όπως το WSBK το 1988, τις 24 Ώρες του Le Mans και το IndyCar το 1989. Στη δεκαετία του 1990, οι μηχανικοί της Brembo συνέχισαν να σπρώχνουν τα όρια της τεχνολογίας. Για τις μοτοσυκλέτες, σχεδίασαν την πρώτη μονοκόμματη δαγκάνα – κατασκευασμένη από ένα μόνο μπλοκ αλουμινίου – για την ομάδα Honda στην κατηγορία 500cc και ανέπτυξαν μια αντλία φρένου πίσω με λειτουργία από τον αντίχειρα, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για τον πρωταθλητή Mick Doohan και αργότερα υιοθετήθηκε από πολλούς άλλους σπουδαίους αναβάτες. Από το 1995, η Brembo κυριαρχεί στη σκηνή, κερδίζοντας όλους τους αγώνες στην κατηγορία 500cc και, στη συνέχεια, στο MotoGP. Τέλος, στο τέλος της δεκαετίας, η Brembo εισήγαγε τα πρώτα φρένα από ανθρακονήματα στην Formula 1, εδραιώνοντας την ηγεσία της.
Ένας Νέος Αιώνας, Ανανεωμένες Επιτυχίες
Με τον νέο αιώνα, η Brembo συνέχισε να καινοτομεί και να επεκτείνεται. Η εταιρεία έγινε κεντρικός παίκτης σε αγώνες όπως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross και Enduro και εισήγαγε το Brake by Wire στην Formula 1 το 2014. Επιπλέον, το 2011, έγινε ο μοναδικός προμηθευτής για το IndyCar. Το 2016 έγινε ο προμηθευτής για όλες τις ομάδες του MotoGP, και το 2022 για όλες τις ομάδες της Formula 1, με εννέα ομάδες να προμηθεύονται από την Brembo και μία από την AP Racing, μια εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου που ανήκει στον Όμιλο Brembo. Από το 2018 έως το 2019, η Brembo έγινε ο μοναδικός προμηθευτής συστημάτων φρένων για τα δύο κύρια ηλεκτρικά πρωταθλήματα Μηχανοκίνητου Αθλητισμού: την Formula E και την Moto E. Το 2024, η εταιρεία γιόρτασε ένα πρωτοφανές ρεκόρ: πάνω από 700 Παγκόσμιους Τίτλους σε μεγάλες διοργανώσεις.
Η Brembo και οι Μεγάλοι Πρωταθλητές
Τα χρόνια πέρασαν και η Brembo συνόδευσε αμέτρητους οδηγούς και ομάδες σε ιστορικές επιτυχίες. Ανάμεσα στα πολλά «πρώτα» είναι η 15η Μαΐου 2016, όταν ο Max Verstappen έγινε ο νεότερος νικητής ενός Grand Prix Formula 1 με φρένα Brembo, και η 21η Απριλίου 2013, όταν αντίστοιχα ο Marc Márquez κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο MotoGP με μοτοσυκλέτα εξοπλισμένη με φρένα Brembo, όντας ο νεότερος νικητής. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, ο Valentino Rossi κέρδισε 9 Παγκόσμια Πρωταθλήματα με συστήματα φρένων Brembo, ενώ τον Οκτώβριο του 2000, ο Michael Schumacher έφερε τον Τίτλο της Formula 1 πίσω στην Ferrari μετά από 21 χρόνια, βασιζόμενος εξολοκλήρου σε εξαρτήματα φρένων Brembo. Από τα 6 συνεχόμενα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του Jonathan Rea στο WorldSBK, μέχρι τα 9 του Tony Cairoli στο Motocross και τις δύο συνεχόμενες νίκες στην κατηγορία Hypercar στις 24 Ώρες του Le Mans το 2023 και το 2024, η Brembo συνεχίζει να είναι κεντρικός παίκτης στην επίτευξη ένδοξων ορόσημων σε διάφορους αγώνες δύο και τεσσάρων τροχών.
Παγκόσμια Ηγεσία με Ιταλικές Ρίζες
Εκτός από την ιστορία των αθλητικών θριάμβων, η Brembo έχει αναπτυχθεί ως παγκόσμιος όμιλος, αποκτώντας σημαντικές εταιρείες όπως οι Marchesini, AP Racing, SBS Friction, J.Juan και η νεοαφιχθείσα Öhlins, ηγέτης στις αναρτήσεις αγώνων, στον πρωτότυπο εξοπλισμό και στην αγορά αναβάθμισης για μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα. Στην πορεία της, η διαδικασία επέκτασης του Ομίλου την έχει οδηγήσει στο να κατέχει σήμερα μια διπλή θέση: ηγέτης στον τομέα του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού και ταυτόχρονα Προμηθευτής Λύσεων για όλους τους εξοπλισμένους πελάτες και ομάδες. Η Brembo, που ιδρύθηκε το 1961 στο Μπέργκαμο, είναι σήμερα μια παγκόσμια εταιρεία με Ιταλική καρδιά. Στα πάνω από 60 χρόνια ιστορίας, η εταιρεία καλλιεργεί πάντα αξίες όπως το πάθος, η απόδοση και η καινοτομία.
Ένα Νέο Λογότυπο για μια Ξεχωριστή Επέτειο
Η χρονιά των εορτασμών θα συνοδευτεί από ένα νέο λογότυπο, ειδικά αφιερωμένο στην 50ή επέτειο της Brembo στον κόσμο των αγώνων: μια χαρακτηριστική γραφή, επικεντρωμένη στον αριθμό, απλή, αλλά ικανή να δημιουργεί άμεσα νόημα.
Σχετικά με τη Brembo
Η Brembo ηγείται παγκοσμίως στο σχεδιασμό και την παραγωγή συστημάτων και εξαρτημάτων φρένων υψηλής απόδοσης για κορυφαίους κατασκευαστές αυτοκινήτων, μοτοσυκλετών και εμπορικών οχημάτων. Ιδρύθηκε το 1961 στην Ιταλία και έχει μακρά παράδοση στην παροχή καινοτόμων λύσεων για κατασκευαστές αρχικού εξοπλισμού (OEM) και στην αγορά αναβάθμισης. Η Brembo συμμετέχει επίσης στους πιο απαιτητικούς αγώνες Μηχανοκίνητου Αθλητισμού στον κόσμο και έχει κερδίσει πάνω από 700 Τίτλους.
Οδηγούμενη από τη στρατηγική της όραση – “Turning Energy into Inspiration” – η φιλοδοξία της Brembo είναι να βοηθήσει στη διαμόρφωση του μέλλοντος της κινητικότητας μέσω καινοτόμων, ψηφιακών και βιώσιμων λύσεων.
Με περισσότερους από 16,000 ανθρώπους σε 15 χώρες, 32 παραγωγικές και επιχειρηματικές εγκαταστάσεις, 9 κέντρα Έρευνας και Ανάπτυξης και με τζίρο 3,849 εκατομμύρια ευρώ το 2023, η Brembo είναι ο αξιόπιστος προμηθευτής λύσεων για όλους όσους απαιτούν την καλύτερη οδηγική εμπειρία.
www.brembo.com
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr