Το 2024 είναι μία επετειακή χρονιά για την Opel, αφού η Γερμανική εταιρεία γιορτάζει 125 χρόνια στην κατασκευή αυτοκινήτων. Όμως, το 2024 αποτελεί ακόμα ένα ορόσημο για τη μάρκα. Ο σχεδιασμός είναι αυτό που ευθύνεται κατά κύριο λόγο για το πώς ένα αυτοκίνητο μπορεί να συναρπάσει από την πρώτη ματιά. Και εδώ, η Opel έθεσε γερές βάσεις, ακριβώς 60 χρόνια πριν. Πιο συγκεκριμένα, το 1964 άνοιξε στο Rüsselsheim το νέο Design Studio της Opel όπου ο σχεδιασμός, τα χρώματα και οι λειτουργίες των αυτοκινήτων της μάρκας αποφασίζονται και αναπτύσσονται σε αυτό το χώρο. Τα επίσημα εγκαίνια του κτιρίου αποτέλεσαν ορόσημο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο στούντιο σχεδιασμού αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη. Μέχρι τότε, οι περισσότερες Ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες ανέθεταν συχνά σε εξωτερικούς οίκους την ανάπτυξη νέων πρωτότυπων αυτοκινήτων.
Στο Rüsselsheim, τρία νέα τμήματα στεγάστηκαν στο κτίριο με την ονομασία N10. Το τμήμα Interior Design καθόριζε τις μορφές και τα υλικά στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και σχεδίαζε τα καθίσματα, τους πίνακες οργάνων και τις επενδύσεις. Το δεύτερο τμήμα ασχολήθηκε με το αμάξωμα, δηλαδή την όψη, τη σιλουέτα και τις αναλογίες του αυτοκινήτου, δίνοντας σε κάθε μοντέλο τον δικό του χαρακτήρα. Tο τρίτο τμήμα του κτιρίου N10 ήταν επιφορτισμένο αποκλειστικά με πρωτοποριακές εργασίες. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη, η Opel δημιούργησε μια ομάδα σχεδιαστών υψηλού επιπέδου, οι οποίοι ξεπερνούσαν τα όρια της καθημερινότητας τους. Εστίαζαν την προσοχή τους πολύ πιο μακριά στο μέλλον. Το Advanced Design αφιέρωσε το έργο του κυρίως σε νέες ιδέες για τα αυτοκίνητα, για την κινητικότητα και τους πελάτες αυτοκινήτων του μέλλοντος.
Στη Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης (IAA) το 1964 παρουσιάστηκε το Opel Experimental GT. Ήταν το πρώτο δημιούργημα που βγήκε από το κτίριο Ν10 και συνάμα το πρώτο εντελώς νέο concept car που αναπτύχθηκε από Ευρωπαίο κατασκευαστή. Το Opel Design Studio ήταν μοναδικό στην Ευρώπη και σύντομα, μετατράπηκε σε μια Ευρωπαϊκή σχολή σχεδίασης αυτοκινήτων με τους καλύτερους του κλάδου. Εκεί βρέθηκαν – δια μέσου των δεκαετιών – μερικοί από τους καλύτερους σχεδιαστές αυτοκινήτων στην ιστορία της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο κατάλογος των εμβληματικών αυτοκινήτων που δημιούργησε το Opel Advanced Design Studio σε αυτά τα 60 χρόνια δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί στην ποικιλομορφία του. Το Opel Experimental GT ακολούθησαν μοντέλα όπως τα: Opel CD, ένα βελτιωμένο κουπέ με κινητήρα V8, το Opel GT2 με συρόμενες πόρτες το 1975 και πολλά άλλα.
Το Opel Monza Concept, που παρουσιάστηκε το 2013, έδωσε μια πρώτη γεύση της “bold & pure” σχεδιαστικής γλώσσας της Opel, για την οποία ήταν υπεύθυνη η ομάδα με επικεφαλής τον Vice President Design, Mark Adams. Το 2018, το GT X Experimental ήταν το πρώτο concept που λάνσαρε το μελλοντικό Opel Vizor, το οποίο λίγο αργότερα είδαμε για πρώτη φορά σε μοντέλο παραγωγής με το Opel Mokka.
Η πιο πρόσφατη επιτυχία του Advanced Design Studio είναι το Opel Experimental. Το πρωτότυπο αυτοκίνητο, που παρουσιάστηκε πέρυσι, δίνει μια γεύση από το μέλλον της μάρκας. Ταυτόχρονα, 60 χρόνια μετά το άνοιγμα του καινοτόμου Design Centre, οι σχεδιαστές της Opel συνεχίζουν να εργάζονται πάνω σε συναρπαστικές ιδέες και σε σχέδια αυτοκινήτων για τις επόμενες δεκαετίες.
Γερμανική, προσιτή, συναρπαστική! – αυτές είναι οι τρεις αξίες της μάρκας που είναι ενσωματωμένες στο DNA κάθε μοντέλου και πρωτοβουλίας της Opel και θα συνεχίσουν να το κάνουν στο μέλλον!
Η Opel αντιπροσωπεύεται στην κυπριακή αγορά από την εταιρεία CiC Automasters και οι εκθεσιακοί της χώροι, όπου θα μπορείτε να δείτε και να οδηγήσετε τα καινούργια μοντέλα, αναμένεται να λειτουργήσουν τον Οκτώβριο 2024.
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr