Ιστορία στον μηχανοκίνητο αθλητισμό συνεχίζει να γράφει ο Sebastien Ogier, καθώς σημείωσε τη 10η νίκη του στο θρυλικό Ράλι Μόντε Κάρλο. Το ξεκίνημα της φετινής σεζόν του WRC βρήκε την Toyota Gazoo Racing στα δύο πρώτα σκαλιά του βάθρου, με τον Elfyn Evans να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση. Η νίκη αυτή είναι η τρίτη του Ogier στο Ράλι Μόντε Κάρλο με τα χρώματα της ομάδας TGR-WRT και η δεύτερη με συνοδηγό τον Vincent Landais, ενώ ανεβάζει τον συνολικό αριθμό νικών της Toyota στον συγκεκριμένο αγώνα στις έξι.
Όπως συνηθίζεται, ο αγώνας επιφύλασσε στους οδηγούς ένα ευρύ φάσμα μεταβαλλόμενων συνθηκών στις Γαλλικές Άλπεις, με ειδικές διαδρομές σε στεγνή άσφαλτο, βρεγμένη με πάγο όπως και αρκετή λάσπη και χαλίκι που είχε συρθεί στον δρόμο. Επρόκειτο για ένα ιδιαίτερα απαιτητικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα του WRC του 2025, το οποίο βρίσκει την ομάδα της Toyota Gazoo Racing να έχει το πάνω χέρι.
Παρά τις προκλήσεις, ο αγώνας ήταν αμφίρροπος καθ’ όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου και κρίθηκε στην τελευταία ειδική διαδρομή, στην εμβληματική Col de Turini το απόγευμα της Κυριακής. Ο Ogier είχε αποκτήσει προβάδισμα 20,3 δευτερολέπτων από τον Evans πριν από το τελευταίο σκέλος του εναρκτήριου Ράλι του 2025, με τους Fourmaux και Tänak, να βρίσκονται επίσης κοντά. Αλλά η βροχή, συν τη χιονόπτωση που έπεσε σε σημεία της διαδρομής Col de Turini κατέστησαν τη σωστή επιλογή ελαστικών καθοριστική την τελευταία ημέρα του αγώνα.
Η τελική Power Stage επιφύλασσε ένα μεγάλο εύρος συνθηκών, με κυρίως στεγνή ανάβαση και κατάβαση, αλλά με λίγο πάγο στην κορυφή του διάσημου Col de Turini. Στο τέλος, και οι τρεις πρώτοι οδηγοί επέλεξαν έναν συνδυασμό σλικ και ελαστικών με καρφιά, και ήταν ο Ogier αυτός που σημείωσε τον καλύτερο χρόνο, όντας μόλις 0,215 δλ. γρηγορότερος από τον Evans, που βγήκε λίγο εκτός δρόμου και ακούμπησε έναν τοίχο κατά τη γρήγορη κατάβαση προς τον τερματισμό.
Η νίκη του Ogier είναι επίσης η 15η του με την TGR-WRT, και πλέον είναι ο οδηγός με τις περισσότερες νίκες στο WRC για την Toyota, ισοφαρίζοντας τον Kalle Rovanpera και τον δις πρωταθλητή Carlos Sainz .
Ο Evans και ο συνοδηγός του, Scott Martin, ξεκίνησαν τη σεζόν δυνατά, κατακτώντας την κορυφή της κατάταξης του Super Sunday, κερδίζοντας πέντε επιπλέον βαθμούς μπόνους. Ήταν 1,1 δλ. μπροστά από τον Rovanperä και 1,8 δλ. μπροστά από τον Ogier. Με διαφορετική στρατηγική ελαστικών, ο Rovanperä κατάφερε να προσπεράσει στη γενική κατάταξη τον Ott Tanak, τερματίζοντας στην 4η θέση.
«Είναι απίστευτο να κερδίζω αυτόν τον αγώνα για 10η φορά, με κάνει απίστευτα χαρούμενο και περήφανο. Αυτός ο αγώνας είναι που μου έδωσε το όνειρο να γίνω οδηγός ράλι, οπότε αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα ράλι για να κερδίσω μέσα στη σεζόν, πάντα θα ήταν αυτό. Φέτος, ήταν μια τεράστια μάχη μέχρι και την τελευταία ειδική διαδρομή. Είχαμε μεταβαλλόμενες συνθήκες και σίγουρα είχαμε κάποιες στιγμές κινδύνου, αλλά για να κερδίσεις αυτό το ράλι, πιστεύω ότι χρειάζεσαι πάντα και λίγη τύχη. Είναι το τέλειο ξεκίνημα για την ομάδα μας αυτή τη χρονιά, οπότε δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Sebastien Ogier.
Τελική κατάταξη
1 Sébastien Ogier/Vincent Landais (Toyota GR YARIS Rally1) 3h19m06.1s
2 Elfyn Evans/Scott Martin (Toyota GR YARIS Rally1) +18.5s
3 Adrien Fourmaux/Alexandre Coria (Hyundai i20 N Rally1) +26.0s
4 Kalle Rovanperä/Jonne Halttunen (Toyota GR YARIS Rally1) +54.3s
5 Ott Tänak/Martin Järveoja (Hyundai i20 N Rally1) +59.0s
6 Thierry Neuville/Martijn Wydaeghe (Hyundai i20 N Rally1) +5m44.2s
7 Josh McErlean/Eoin Treacy (Ford Puma Rally1) +10m15.1s
8 Yohan Rossel/Arnaud Dunand (Citroën C3 Rally2) +10m26.8s
9 Nikolay Gryazin/Kon. Aleksandrov (Škoda Fabia RS Rally2) +11m40.7s
10 Eric Camilli/Thibault de la Haye (Hyundai i20 N Rally2) +13m14.6s
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr