Το 1991 η Mazda ίδρυσε την M2 Incorporated, μια εταιρία που έγινε γνωστή και ως Mazda Two και ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη και την παραγωγή ανταλλακτικών και bodykit, ενώ παράλληλα κατασκεύαζε και ειδικές εκδόσεις των μοντέλων της Mazda.
Το πρώτο της αυτοκίνητο ήταν το M2 1001, γνωστό και ως Cafe Racer/Clubman. Βασίζονταν στο ΜΧ-5 και μόλις 300 τέτοια κατασκευάστηκαν.
Η εμφάνισή του αντλεί έμπνευση από τα κλασσικά αγωνιστικά roadster μοντέλα της δεκαετίας του ’60 και έχει χαμηλότερη και σκληρότερη ανάρτηση, εξάτμιση της HKS, μπλοκέ διαφορικό, με τον κινητήρα να δυναμώνει και να αποδίδει περισσότερα άλογα.
Ακολούθησε το M2 1002 το 1992, γνωστό ως Vintage που και αυτό βασίστηκε στο MX-5 αλλά δεν έχει τόσο επιθετική εμφάνιση όσο το Cafe Racer, αφού στόχευε περισσότερο στη πολυτέλεια, έχοντας δερμάτινες και ξύλινες επενδύεις στο εσωτερικό.
Η εταιρία στη συνέχεια παρουσίασε διάφορα πρωτότυπα που κανένα δεν πέρασε στη παραγωγή, προτού κατασκευάσει 50 μονάδες του M2 1015 που βασίζονταν στο Autozam AZ-1 έχοντας νέο bodykit.
Ένα από τα πιο ακραία πρωτότυπα που παρουσίασε ήταν το M2 1006 “CobraSter” που βασιζόταν στο MX-5 και φορούσε έναν V6 2,5-λίτρων κινητήρα. Η εταιρία κατασκεύασε 2 πρωτότυπα αλλά δεν το πέρασε ποτέ στη παραγωγή εξαιτίας της πολυπλοκότητας και των εκτεταμένων τροποποιήσεων που χρειαζόταν.
Το 1995 και μόλις 4 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η M2 Incorporated έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης, με την Mazda να την κλείνει για να μειώσει τις ζημιές.
Πηγή: Autoblog.gr
3.000 ευρώ το εργατικό κόστος για κάθε Ι.Χ. στη Γερμανία – 520 ευρώ στην Κίνα – 1.190 στην Αμερική
Καθώς οι δασμοί του Προέδρου Τραμπ αρχίζουν να τίθενται σε ισχύ, οι ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών, εξετάζουν το ενδεχόμενο να κατασκευάσουν περισσότερα οχήματα εντός των συνόρων της Αμερικής. Στην περίπτωση της Audi, αυτό θα σήμαινε τη δημιουργία παραγωγής στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται, η αποφυγή των δασμών δεν είναι το μόνο κίνητρο για τη μετατόπιση της παραγωγής από τη Γερμανία στις ΗΠΑ. Όλα δείχνουν πως και η διαφυγή από το υψηλό εγχώριο εργατικό κόστος που επιβαρύνει τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας.
Μια νέα μελέτη της εταιρείας Oliver Wyman αποκάλυψε το τεράστιο χάσμα στο κόστος εργασίας μεταξύ της Γερμανίας και άλλων χωρών. Βοηθά επίσης να εξηγηθεί γιατί η εγχώρια παραγωγή αυτοκινήτων έχει μειωθεί κατά περισσότερο από το ένα τέταρτο την τελευταία δεκαετία και γιατί η μείωση αυτή είναι πιθανό να συνεχιστεί.
Οι ερευνητές που συνέκριναν 250 εργοστάσια αυτοκινήτων σε όλο τον κόσμο έμαθαν ότι η Γερμανία είναι η πιο ακριβή χώρα στον πλανήτη για την παραγωγή νέων αυτοκινήτων, καθώς κάθε όχημα προσγειώνει τον κατασκευαστή του με ένα μέσο εργατικό κόστος 3.000 ευρώ που καλύπτει μισθούς, συνταξιοδοτικές εισφορές και άλλες παροχές. Η μεταφορά της παραγωγής στις ΗΠΑ θα μείωνε αυτόν το λογαριασμό στο μισό και ακόμη περισσότερο.
Αλλά ακόμη και η κατασκευή αυτοκινήτων στην Αμερική φαίνεται ακριβή σε σύγκριση με την παραγωγή τους στην Κίνα, όπου το εργατικό κόστος ανά όχημα ανέρχεται σε μόλις 520 ευρώ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η κατασκευή ενός αυτοκινήτου στη Γερμανία κοστίζει έως και 7.000 ευρώ περισσότερο από ό,τι θα κόστιζε στην Κίνα, σύμφωνα με την ίδια έκθεση.
Αλλά, αν οι δασμοί πάψουν ποτέ να αποτελούν ζήτημα και η μείωση του εργατικού κόστους αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα, υπάρχουν ακόμη καλύτερες επιλογές για ένα νέο εργοστάσιο από την Κίνα. Η μελέτη αποκάλυψε πολλές χώρες όπου το κόστος εργασίας κάνει ακόμη και το κόστος της Κίνας να φαίνεται ακριβό, όπως το Μεξικό, όπου το κόστος εργασίας ανά όχημα είναι 271 ευρώ, και η Ρουμανία, όπου είναι μόλις 242 ευρώ.
Ωστόσο, η χώρα που προσφέρει πραγματικά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την κατασκευή αυτοκινήτων είναι το Μαρόκο, όπου το κόστος εργασίας ανά όχημα είναι απίστευτα 94 ευρώ…