Όταν άνοιξε το Empire State Building το 1931 ως το υψηλότερο κτίριο στον κόσμο –τίτλο που διατήρησε για σχεδόν 40 χρόνια– κανείς δεν οραματιζόταν να ανεβάσει στην οροφή του ένα αυτοκίνητο. Όμως το φθινόπωρο του 1965 ο Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του κτιρίου Robert Leury κάλεσε τον William Benton, τον Εμπορικό Διευθυντή της Ford, για μια συνάντηση. Εκείνη την περίοδο επικρατούσε φρενίτιδα με τις Mustang και ο Leury είχε μια ιδέα.
Ο Benton πήγε στα κεντρικά γραφεία της Ford και οργάνωσε μια ομάδα 8 ατόμων οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν τρόπο ώστε να ανεβάσουν μια Ford Mustang του 1966 στον 86ο όροφο του ψηλότερου κτιρίου στον κόσμο.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν μεγάλη πρόκληση αφού, εξαιτίας της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του Empire State Building με το εξαιρετικά επικλινές πάνω μέρος, ήταν πολύ περίπλοκο και επικίνδυνο να προσεγγιστεί από ελικόπτερο.
Οι μηχανικοί της Ford ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη και μέτρησαν λεπτομερώς τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου, τους διαδρόμους, τις πόρτες, τα δωμάτια και τα ασανσέρ. Έτσι κατέληξαν στον τρόπο που θα ανέβαζαν το αμάξι στην οροφή. Θα το έκοβαν σε κομμάτια, θα το ανέβαζαν με τους ανελκυστήρες και θα το συναρμολογούσαν ξανά πάνω στο παρατηρητήριο.
Ήταν μια επιχείρηση που χρειαζόταν λεπτούς χειρισμούς ώστε να μη γίνουν ζημιές στο αυτοκίνητο και να μοιάζει σα να μην τεμαχίστηκε ποτέ.
Το αμάξι είχε 4,5 μέτρα μήκος και έπρεπε να βρουν τρόπο να το χωρέσουν σε ασανσέρ με ύψος 2 μέτρα. Έκοψαν το αμάξωμα του λευκού κάμπριο αυτοκινήτου σε τέσσερα κύρια κομμάτια – παρμπρίζ, μπροστινό, κεντρικό και πίσω μέρος.
Για να διευκολύνουν την είσοδο, η κεντρική κονσόλα και οι πόρτες αφαιρέθηκαν και στη συνέχεια έκαναν το ίδιο με το κιβώτιο ταχυτήτων, τον κινητήρα και τον άξονα. Για να επανασυναρμολογήσουν το αυτοκίνητο, είχαν σχεδιάσει και κατασκευάσει μια σειρά αγκυλών έτσι ώστε τα κομμάτια να μπορούν να κουμπώσουν εύκολα ξανά και να βιδωθούν στη θέση τους. Για να μετακινήσουν τα βαριά κομμάτια, έφτιαξαν ένα καρότσι για να τα μεταφέρουν μέσα και έξω από τους ανελκυστήρες. Είχαν κάνει πρακτικές δοκιμές σε παρόμοια ασανσέρ στα κεντρικά γραφεία της Ford στο Dearborn και όλα φαινόταν πως θα πήγαιναν όπως είχαν προγραμματιστεί.
Η επιχείρηση ορίστηκε για τις 20 Οκτωβρίου του 1965, στις 10:30 το βράδυ. Η ομάδα, φορώντας άσπρες στολές, άρχισε να αποσυναρμολογεί το αμάξι στο ισόγειο του κτιρίου και ξεκίνησαν το ανέβασμα του αυτοκινήτου στην οροφή.
Πάνω που φαινόταν πως όλα πηγαίναν όπως είχαν σχεδιάσει, το μπροστινό μέρος ήταν ελάχιστα πιο ψηλό από όσο μπορούσε να χωρέσει στον ανελκυστήρα. Με μερικές τροποποιήσεις κατάφεραν να το χωρέσουν κι έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους. Μόλις ανέβασαν όλα τα κομμάτια, ξανασυναρμολόγησαν το αμάξι γύρω στις 4:30 τα ξημερώματα ενώ φυσούσαν άνεμοι που έφταναν τα 40 μίλια/ώρα. Ελικόπτερα πετούσαν πάνω από το κτίριο ώστε να ξεκινήσουν τη φωτογράφηση. Στις 11 το πρωί οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί και το όχημα αποσυναρμολογήθηκε ξανά και συναρμολογήθηκε στον εσωτερικό χώρο του παρατηρητηρίου, όπου και παρέμεινε, κι έτσι μπορούσαν να το θαυμάζουν οι επισκέπτες του κτιρίου.
Εκείνη τη μέρα μόνο υπολογίζεται πως το είδαν 14.000 επισκέπτες και σίγουρα πολλές χιλιάδες ακόμα τους μήνες που ακολούθησαν.
Το θέαμα που δημιουργήθηκε στο Empire State ήταν μεγάλης αποτελεσματικότητας μάρκετινγκ που λειτούργησε και προσέλκυσε τους ανθρώπους στις εκθέσεις της Ford εκείνη τη χρονιά. Το 1966, η Ford πούλησε τον εντυπωσιακό αριθμό των 607.568 Mustang, τις περισσότερες που έχουν πουληθεί ποτέ σε έναν χρόνο. Μέχρι τον Μάρτιο του 1967, ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα πουλήθηκαν από την κυκλοφορία της, περίπου την ίδια στιγμή που η συγκεκριμένη Mustang αποσύρθηκε από τον υψηλότερο εκθεσιακό χώρο που υπήρξε ως τότε.
Πηγή: Lifo.gr
Mercedes CLA: Η αποτίμηση της περιβαλλοντικής απόδοσης
Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Ambition 2039, η Mercedes επιδιώκει να προσφέρει έναν στόλο οχημάτων με ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα μέχρι το 2039, συνδράμοντας στην προστασία του περιβάλλοντος. Παράλληλα, μέσα στην επόμενη δεκαετία, η εταιρεία στοχεύει στη μείωση των εκπομπών CO2 ανά όχημα στο νέο στόλο έως και κατά 50%, καλύπτοντας όλα τα στάδια της αλυσίδας αξίας και ολόκληρο τον κύκλο ζωής του προϊόντος.
Η Mercedes, βέβαια, δεν αρκείται μόνο σε γενικές δεσμεύσεις περί βιωσιμότητας, καθώς για τη νέα CLA όρισε για πρώτη φορά ποσοτικούς στόχους για τη μείωση των εκπομπών CO₂ στην εφοδιαστική αλυσίδα για υλικά παραγωγής. Όπως αναφέρει η γερμανική μάρκα, η έμφαση δίνεται σε υλικά και εξαρτήματα που παρουσιάζουν υψηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, όπως ο χάλυβας, το αλουμίνιο, ορισμένα πλαστικά και οι κυψέλες μπαταριών. Για τη μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος των υλικών της, η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία σύναψε ειδικές συμφωνίες με τους προμηθευτές, με αποτέλεσμα οι εκπομπές CO2 για την παραγωγή της CLA 250+ να μπορούν να μειωθούν κατά περίπου 17% σε σύγκριση με τις συμβατικές μεθόδους παραγωγής.
Ειδικότερα, στη νέα CLA, επιστρατεύονται διάφορες τεχνικές που μειώνουν το αποτύπωμα άνθρακα κατά περίπου 30% ανά κυψέλη μπαταρίας, σε σύγκριση με τη συμβατική παραγωγή. Εκτός από τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές κατά την παραγωγή των κυψελών, ανανεώσιμη ενέργεια χρησιμοποιείται επίσης για την παραγωγή των υλικών καθόδου, ανόδου και περιβλήματος της κυψέλης. Επίσης, περίπου το 40% του αλουμινίου που χρησιμοποιείται στη CLA παράγεται σε εργοστάσια ηλεκτρόλυσης τα οποία χρησιμοποιούν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Επιπλέον, κατά την ανάπτυξη του μοντέλου δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη χρήση όσο το δυνατόν περισσότερων δευτερογενών υλικών. Στην CLA 250+, το βάρος των δευτερογενών υλικών που χρησιμοποιούνται στα θερμοπλαστικά αυξήθηκε στα 42 κιλά, ενώ περίπου το 50% αυτών προέρχεται από καταναλωτικά απόβλητα (post-consumer sources).
Στον κύκλο ζωής ενός ηλεκτρικού οχήματος, καθοριστικό ρόλο στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα διαδραματίζει και η φόρτιση με ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Επομένως, μέσω της πλατφόρμας MB.Charge Public, η Mercedes προσφέρει στους πελάτες της τη δυνατότητα να φορτίζουν τα οχήματά τους με «πράσινη» ενέργεια. Αν στο σημείο φόρτισης δεν υπάρχουν αποθέματα «πράσινης» ενέργειας, τότε ενεργοποιείται το σύστημα “Green Charging”, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται πιστοποιητικά ανανεώσιμης ενέργειας, που εξασφαλίζουν ότι μια ισοδύναμη ποσότητα πράσινης ενέργειας (από πιστοποιημένες πηγές) διοχετεύεται στο δίκτυο ηλεκτροδότησης.