Η Porsche και η Siemens Energy ένωσαν τις δυνάμεις τους με μια σειρά διεθνών εταιρειών για την κατασκευή μιας βιομηχανικής μονάδας παραγωγής καυσίμων με σχεδόν ουδέτερο ισοζύγιο CO₂ (eFuel) στην Punta Arenas της Χιλής. Η πρωτοποριακή τελετή για αυτό το καινοτόμο έργο πραγματοποιήθηκε σήμερα, παρουσία του υπουργού Ενέργειας της Χιλής, Juan Carlos Jobet. Αρχικά κατασκευάζεται ένα πιλοτικό εργοστάσιο βόρεια της Punta Arenas στη Χιλιανή Παταγονία, το οποίο αναμένεται να παράγει περίπου 130.000 λίτρα ηλεκτροκαυσίμων το 2022. Στη συνέχεια, η παραγωγική δυνατότητα του εργοστασίου θα επεκταθεί σε δύο στάδια, φτάνοντας τα περίπου 55 εκατομμύρια λίτρα έως το 2024 και τα περίπου 550 εκατομμύρια λίτρα έως το 2026. Οι απαραίτητες περιβαλλοντικές άδειες έχουν πλέον ληφθεί από την Χιλιανή εταιρεία του έργου, την Highly Innovative Fuels (HIF). Η Siemens Energy έχει ήδη ξεκινήσει προπαρασκευαστικές εργασίες για την επόμενη μεγάλη φάση εμπορικής ανάπτυξης του έργου.
«Χαίρομαι που σημειώνουμε πρόοδο σε αυτό το διεθνές εμβληματικό έργο για την οικονομία του υδρογόνου, μαζί με ισχυρούς διεθνείς εταίρους από τους τομείς των επιχειρήσεων και της πολιτικής», δήλωσε ο Armin Schnettler, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος της Siemens Energy με αρμοδιότητα τις Ενεργειακές Δραστηριότητες. "Με το Haru Oni, φέρνουμε τις τεχνολογίες «power-to-X» στην παγκόσμια αγορά. Αναπτύσσουμε και υλοποιούμε από κοινού το πρώτο ολοκληρωμένο εργοστάσιο εμπορικής παραγωγής μεγάλης κλίμακας στον κόσμο για την παραγωγή κλιματικά ουδέτερων συνθετικών καυσίμων. Στη νότια Χιλή, υλοποιούμε ένα από τα πιο συναρπαστικά έργα της ενεργειακής βιομηχανίας του μέλλοντος και προωθούμε την απαλλαγή του κλάδου της κινητικότητας από τις ανθρακούχες εκπομπές. Αυτό σημαίνει ότι συμβάλλουμε σημαντικά και γρήγορα στη μείωση των εκπομπών CO₂ στον τομέα της κυκλοφορίας και των μεταφορών.»
Η Porsche ξεκίνησε το έργο επίδειξης και θα χρησιμοποιεί τα ηλεκτροκαύσιμα eFuel στα δικά της οχήματα με κινητήρα εσωτερικής καύσης. Ο Michael Steiner, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης της Porsche AG, δήλωσε: «Η Porsche ιδρύθηκε με πνεύμα πρωτοπορίας. Αυτό είναι που μας ωθεί, με την καινοτομία ευδοκιμούμε. Θεωρούμε επίσης ότι είμαστε πρωτοπόροι όσον αφορά στα καύσιμα από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και θέλουμε να προωθήσουμε την ανάπτυξή τους. Αυτό συνάδει με τη σαφή, ευρύτερη στρατηγική μας για τη βιωσιμότητα. Σημαίνει ότι η Porsche στο σύνολό της μπορεί να λειτουργεί με καθαρό ουδέτερο ισοζύγιο CO₂ ήδη από το 2030. Τα καύσιμα που παράγονται με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μπορούν να συμβάλουν σε αυτό. Το εμβληματικό μας μοντέλο, η 911, είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για τη χρήση ηλεκτροκαυσίμων. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τα πολυαγαπημένα ιστορικά μας οχήματα, καθώς περίπου το 70% όλων των Porsche που κατασκευάστηκαν ποτέ κυκλοφορούν στον δρόμο μέχρι και σήμερα. Οι δοκιμές που πραγματοποιούμε με ανανεώσιμα καύσιμα σημειώνουν ιδιαίτερη επιτυχία. Σε ό,τι αφορά τους κινητήρες εσωτερικής καύσης, τα ηλεκτροκαύσιμα θα καταστήσουν εφικτή τη μείωση των εκπομπών CO₂ από ορυκτά καύσιμα έως και κατά 90%. Μεταξύ άλλων, θα χρησιμοποιήσουμε τα πρώτα καύσιμα από τη Χιλή στα αγωνιστικά αυτοκίνητα Porsche Mobil 1 Supercup από το 2022.»
Η Χιλή έχει θέσει φιλόδοξους στόχους στο πλαίσιο της Εθνικής Στρατηγικής της για το Πράσινο Υδρογόνο. Σχεδιάζει την παραγωγή ηλεκτρολυτικών κυψελών ισχύος 5 GW έως το 2025, με αύξηση στα 25 GW έως το 2030. Στόχος είναι η παραγωγή του φθηνότερου υδρογόνου στον κόσμο και η ανάπτυξη της χώρας ως κορυφαίου εξαγωγέα πράσινου υδρογόνου και παραγώγων του.
Το έργο Haru Oni αξιοποιεί τις ιδανικές κλιματικές συνθήκες για την αιολική ενέργεια που επικρατούν στην επαρχία Magallanes της νότιας Χιλής για την παραγωγή του εν λόγω καυσίμου με σχεδόν ουδέτερο ισοζύγιο CO₂, χρησιμοποιώντας χαμηλού κόστους πράσινη αιολική ενέργεια. Στο πρώτο βήμα, ηλεκτρολυτικές κυψέλες χωρίζουν το νερό σε οξυγόνο και πράσινο υδρογόνο, χρησιμοποιώντας αιολική ενέργεια. Στη συνέχεια, το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) φιλτράρεται από τον αέρα και συνδυάζεται με το πράσινο υδρογόνο για να παραχθεί συνθετική μεθανόλη, η οποία με τη σειρά της μετατρέπεται σε ηλεκτροκαύσιμο. Η έναρξη της παραγωγής στο πιλοτικό εργοστάσιο είναι προγραμματισμένη για τα μέσα του 2022. Εκτός από την Siemens Energy, την Porsche και την HIF, στο έργο του Haru Oni συμμετέχουν η ENEL, η ExxonMobil, η Gasco και η ENAP .
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο «Haru Oni» υπάρχουν στη διεύθυνση: www.siemens-energy.com/haru-oni
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr