Ανάμεσα στα καινούργια οικογενειακά μοντέλα που θα παρουσιάσει η Renault στο Porte de Versailles , στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Παρίσι (17-23 Οκτωβρίου) , θα υπάρχει σε ένα ειδικό stand και ένα καθαρόαιμο «drifter». Ένα εντυπωσιακό, αμιγώς ηλεκτρικό showcar, σχεδιασμένο για drifting, που δημιουργήθηκε με στόχο να αποτίνει φόρο τιμής στις πιο σπορ εκδόσεις του διάσημου μοντέλου, το Renault 5 Turbo και το Turbo 2.
Το R5 TURBO 3E, αποκλειστικά για δύο άτομα διαθέτει σωληνωτό πλαίσιο, με επίπεδη βάση και roll bar εγκεκριμένο από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αυτοκινήτων (FIA). Είναι πλήρως ηλεκτρικό και έχει κίνηση στους πίσω τροχούς. Από την πρώτη στιγμή που θα το αντικρύσεις καταλαβαίνεις ότι είναι σχεδιασμένο για κορυφαίες επιδόσεις στην πίστα.
Το πίσω μέρος φιλοξενεί το κινητήριο σύνολο – δύο ηλεκτροκινητήρες, έναν για κάθε τροχό, με τις μπαταρίες στη μέση, κάτω από το πάτωμα. Ο κινητήρας έχει συνολική ισχύ 380 ίππων και 700 Nm άμεσα διαθέσιμης ροπής. Καταλαβαίνετε πώς θα κινείται στη χωμάτινη πίστα. Χρειάζεται από 0-100 χλμ. μόλις 3,5 δευτερόλεπτα (3,9 δευτερόλεπτα σε πρόγραμμα Drift) . Η τελική του ταχύτητα αγγίζει τα 200 χλμ.
Η μπαταρία έχει χωρητικότητα 42kWh, ενώ η γωνία του τιμονιού ξεπερνά τις 50 μοίρες, ώστε να είναι πιο εύκολο να αποφύγεις τα εμπόδια στην περίπτωση ενός τεχνικού drifting.
Ο Gilles Vidal Επικεφαλής του τμήματος Σχεδίασης της Renault είπε για το «όπλο» που θα παρουσιάσουν στο Σαλόνι αυτοκινήτου:
«Το Renault 5 TURBO 3E συνδυάζει τη high-tech σχεδίαση και την πληθωρικότητα, με σαφείς παραπομπές στον κόσμο των αγώνων αλλά και των βιντεοπαιχνιδιών. Αυτός ο συνδυασμός το κάνει εντυπωσιακά μοντέρνο και τεχνολογικά προηγμένο, έτσι ώστε να ακροβατεί μεταξύ του αληθινού και της εικονικής πραγματικότητας.
Αυτό το καθαρόαιμο «drifter» αποδεικνύει ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπορούν να είναι και διασκεδαστικά, προσφέροντας απίστευτες επιδόσεις!».
Στο R5 TURBO 3E για να γίνει σωστή καταγραφή των επιδόσεων, τοποθετήθηκαν στις θέσεις των φώτων και τις βάσεις των εξωτερικών καθρεφτών, 10 βραχίονες στήριξης για κάμερες εσωτερικά και εξωτερικά. Έτσι θα γίνεται πιο σωστή λήψη της πορείας με το …πλάι.
Οι Γάλλοι το χαρακτηρίζουν έργο τέχνης που έχει εμπνευστεί από τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Και δεν έχουν άδικο. Όλα είναι μελετημένα και προσεγμένα έτσι ώστε το αυτοκίνητο να προσφέρει τα μεγίστα των δυνατοτήτων του.
'Αν παρατηρήσετε στις φωτογραφίες θα δείτε ότι το καπό, οι πόρτες και το cockpit έχουν το ίδιο σχήμα με αυτά του προκατόχου του. Όμως τώρα το αμάξωμα είναι κατασκευασμένο από ανθρακονήματα.
Δεν αμφιβάλει κανένας ότι αποτελεί κομμάτι της κληρονομιάς του R5. Οι χαρακτηριστικές εισαγωγές αέρα του Turbo 2 στα πίσω φτερά εδώ έχουν αποτυπωθεί με ένα νέο, ξεχωριστό τρόπο. Το νέο αμάξωμα έχει πλάτος 2,02 μέτρα (25 εκατοστά φαρδύτερο από τον πρόγονό του), μήκος 4 μέτρα και ύψος 1,32 μέτρα. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του είναι η τεράστια πίσω αεροτομή, που φροντίζει να κρατά το αυτοκίνητο «βιδωμένο» στο έδαφος, ακόμα και στις πιο έντονες πλαγιολισθήσεις.
Οι μεγάλες εισαγωγές αέρα στον μπροστινό προφυλακτήρα του R5 TURBO 3E φροντίζουν για την ψύξη των ηλεκτροκινητήρων και αυξάνουν την κάθετη δύναμη. Τα τρία κάθετα τμήματα θυμίζουν τον προφυλακτήρα του Renault 5 Turbo 2. Τα τετράγωνα φώτα ομίχλης μοιάζουν να μας γυρνούν «πίσω το χρόνο» – αλλά τώρα υπάρχουν τέσσερα και το καθένα περιέχει 16 LED.
Μπροστά και πίσω ξεχωρίζουν οι ροζ, μπλε και κίτρινες λωρίδες LED, οι οποίες αναβοσβήνουν όταν το αυτοκίνητο πλαγιολισθαίνει, προσθέτοντας ατμόσφαιρα βιντεοπαιχνιδιών της δεκαετίας του 1980 και του 1990.
Τα ρετρό βιντεοπαιχνίδια έδωσαν επίσης την έμπνευση για τα αυτοκόλλητα παραλλαγής που κοσμούν το αμάξωμα. Τέλος, τα παράθυρα από πλεξιγκλάς είναι σε ροζ απόχρωση και ένα αυτοκόλλητο που γράφει "La vie en rose" στο πίσω αριστερό παράθυρο, προσθέτει μία γλυκιά πινελιά στη συνολική εμφάνιση.
Στο εσωτερικό του R5 TURBO 3E, κυριαρχεί το πνεύμα της εποχής, με συνδυασμό στοιχείων από τους αγώνες αυτοκινήτου, τα videogames και την εικόνα των εμβληματικών Renault 5 και Renault 5 Turbo 2 του παρελθόντος.
Τα αγωνιστικά μπάκετ καθίσματα από ανθρακονήματα, οι ζώνες ασφαλείας και το τιμόνι είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας με την εταιρεία Sabelt. Ο επιβλητικός κάθετος μοχλός του χειρόφρενου – ένα χαρακτηριστικό των αυτοκινήτων που προορίζονται για drift – βρίσκεται στη μέση της κεντρικής κονσόλας που είναι βαμμένη σε έντονη «pop» κίτρινη απόχρωση.
Οι πολύχρωμες πινελιές έρχονται σε αντίθεση με την επένδυση του πατώματος από μαύρο φελλό, ενώ το επάνω μέρος του ταμπλό και τα πάνελ των θυρών καλύπτονται με Alcantara.
Τα 10 αναλογικά όργανα, που ήταν ένα από τα άμεσα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του Renault 5 Turbo 2, στο ταμπλό του R5 TURBO 3E, έχουν αντικατασταθεί από 10 ψηφιακές οθόνες. Λειτουργούν σαν widgets, μοιάζουν πολύ με τα Pixel Art2 και Glitch Art3 και δείχνουν να έχουν ξεπηδήσει από το ρετρό σχεδιασμό των βιντεοπαιχνιδιών.
Για παράδειγμα, για να ξεκινήσετε το αυτοκίνητο, πρέπει να πατήσετε το κουμπί “Free play” στην κεντρική κονσόλα. Στο ίδιο πνεύμα, οι διάφορες επιλογές οδήγησης έχουν μετονομαστεί σε "Turbo" (για drifting), "Track invader" (για παιχνίδι), "Donut" (για τα θεαματικά donuts 360°) και ούτω καθεξής..
Ο αεραγωγός στο καπό – μία ακόμη νότα σύνδεσης με το Renault 5 Turbo 2 – φιλοξενεί το άνοιγμα για την υποδοχή φόρτισης της μπαταρίας. Και τα διαφανή μέρη του αμαξώματος - ειδικά αυτά πάνω από τα πίσω φώτα – επιτρέπουν στον παρατηρητή να θαυμάσει τον ηλεκτροκινητήρα του μοντέλου.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ R5 TURBO 3E
Το μήκος είναι με την πίσω «φτερούγα» 4.006μ., το πλάτος: 2.02μ., το ύψος: 1.32μ και το μεταξόνιο 2.54μ. Ο εμπρός πρόβολος είναι 625χλστ και ο πίσω πρόβολος 740χλστ.
Το σασί είναι σωληνωτό (+ επίπεδη βάση + roll bar εγκεκριμένο από τη FIA) Βάρος: 980 kg (+ 520 kg των μπαταριών). Αποδίδει 280 kW (380hp) και η ροπή του αγγίζει τα 700 Nm.
Τα μπροστινά ελαστικά είναι 225 x 35 R19 και τα πίσω 325 x 25 R20. Η μπαταρία είναι 42 kWh ιόντων-λιθίου και για μια πλήρη φόρτιση χρειάζεται δύο ώρες με φορτιστή 380V/32A .
Πηγή: Zougla.gr
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr