Οι φανατικοί petrolheads απορρίπτουν με βδελυγμία τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ισχυριζόμενοι ότι προσφέρουν μια ευνουχισμένη αίσθηση οδήγησης και ότι τους λείπουν παντελώς τα σπορ γονίδια. Στην πορεία, βέβαια, κατέρρευσαν όλα αυτά τα επιχειρήματα, αφού τα ηλεκτροκίνητα μοντέλα νέας γενιάς επιταχύνουν ακαριαία και η έλλειψη μηχανικών θορύβων μεταβάλλεται σταδιακά σε λατρεία, αντικαθιστώντας το αρχικό σύνδρομο στέρησης.
Τώρα, μάλιστα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν και ηλεκτροκίνητα hypercars που κατασκευάζονται συνήθως από εξειδικευμένες εταιρείες σε περιορισμένο αριθμό και είναι η νέα τάση μεταξύ των πλούσιων και επώνυμων φίλων του αυτοκινήτου, καθώς, χάρη στους μηδενικούς τους ρύπους, τους εξασφαλίζουν ένα πράσινο άλλοθι. Τέτοια μοντέλα συνθέτουν τη «χρυσή» πολυεθνική πεντάδα των ακριβότερων ηλεκτρικών υπεραυτοκινήτων του 2021, της οποίας τα μέλη κατάγονται από την Ιαπωνία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Κροατία και τις ΗΠΑ. Ας δούμε τη σχετική κατάταξη:
Aspark Owl
Το ακριβότερο ηλεκτρικό μοντέλο του 2021 προέρχεται από την Ιαπωνία και κοστίζει γύρω στα 3.000.000 ευρώ. Το Aspark Owl αποδίδει 2.012 ίππους, προσφέρει έως 450 χιλιόμετρα αυτονομία, πιάνει τα 400 χλμ./ώρα τελική ταχύτητα και επιταχύνει από στάση έως 100 χλμ./ώρα σε περίπου 1,7’’, ενώ η συνολική παραγωγή του περιορίζεται σε πενήντα μονάδες.
Pininfarina Battista
To αεροδυναμικό ιταλικό μοντέλο κοστολογείται ανάλογα με την έκδοση μεταξύ 1.750.000 και 2.600.000 ευρώ, ενώ σχεδιάστηκε από τον Luca Borgogno και στην εξέλιξή του συνέβαλε η κροατική Rimac Automobili. Συνολικά, από το ηλεκτροκίνητο σπορ αυτοκίνητο των 1.900 ίππων θα παραχθούν μόνο εκατόν πενήντα τεμάχια, με καθηλωτική επιτάχυνση 1,9 δευτερολέπτων για τα 0-100 χλμ./ώρα και 400 χλμ./ώρα ανώτατη ταχύτητα. Εντυπωσιακή είναι και η αυτονομία, που φτάνει στα επίπεδα των 500 χιλιομέτρων.
Lotus Evija
Από σαράντα κύματα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια η Lotus, η οποία θα επιχειρήσει την επανεκκίνηση με την ηλεκτροκίνητη Evija. Η βρετανική μάρκα θα κατασκευάσει εκατόν τριάντα τέτοια μοντέλα, των οποίων η τιμή θα κυμαίνεται στα 2.300.000 εκατ. ευρώ το καθένα και θα αποζημιώνουν με τις εκρηκτικές επιδόσεις 2.000 ίππων (0-100 χλμ./ώρα σε λιγότερο από 3’’, τελική 320 χλμ./ώρα και περίπου 400 χιλιόμετρα αυτονομία).
Rimac Concept Two
Ο Κροάτης κατασκευαστής Rimac καταλαμβάνει την τέταρτη θέση του Top 5 μας με το μοντέλο Concept Two των 1.700.000 ευρώ. Και εδώ έχουμε μια θηριώδη απόδοση 1.915 ίππων με ανάλογες επιδόσεις (επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα κάτω από 2’’, 412 χλμ./ώρα ανώτατη ταχύτητα). Η αυτονομία του Rimac Concept Two ανέρχεται σε 446 χιλιόμετρα, ενώ να πούμε ότι προσεχώς οι Κροάτες θα αποκτήσουν το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της αριστοκρατικής μάρκας Bugatti από τον όμιλο Volkswagen.
Genovation GXE
Μέχρι και… φθηνό μπορεί να χαρακτηριστεί το πέμπτο μοντέλο της παρουσίασής μας, καθώς κοστίζει περίπου 700.000 ευρώ, δηλαδή αρκετά λιγότερο από το ψυχολογικό όριο του ενός εκατομμυρίου. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια μετατροπή της κλασικής Corvette C7 σε ηλεκτροκίνητο όχημα με 811 ίππους, χάρη στους οποίους πιάνει τα 270 χλμ./ώρα τελική και επιταχύνει από στάση έως 100 χλμ./ώρα σε λιγότερο από 3’’. Η Genovation GXE προσφέρει σχετικά περιορισμένη αυτονομία 270 χιλιομέτρων και η παραγωγή της έχει οριστεί στις εβδομήντα πέντε μονάδες.
Πηγή: Lifo.gr
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr