Ειδήσεις

05 Dec, 2024 Ώρα 10:30

Τα προφητικά λόγια του Sergio Marchionne για το μέλλον της ηλεκτροκίνησης

Thumbnail

Ο Sergio Marchionne, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Fiat Chrysler Automobiles που πέθανε στις 25 Ιουλίου 2018 από σοβαρή ασθένεια, το 2017 ήγειρε αμφιβολίες για την πρόωρη και μαζική εισαγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων για μια σειρά από λόγους που εξήγησε. Η ομιλία στην οποία έκανε διάφορες σκέψεις για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πραγματοποιήθηκε στο Rovereto το 2017, με αφορμή την τελετή για την απονομή του τιμητικού πτυχίου μηχανικού μηχανικής μηχανικής όπου ο Marchionne, τότε επικεφαλής του ομίλου Fiat Chrysler Automobiles (FCA), εξέφρασε επιφυλάξεις για το μέλλον των ηλεκτρικών αυτοκινήτων μπροστά σε καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου του Τrento.

Close

Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια, άλλαξαν πολλά, βελτιώθηκαν οι υποδομές, βελτιώθηκε η αυτονομία. Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, η αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων αγωνίζεται να απογειωθεί και το όραμα του μεγάλου μάνατζερ εξακολουθεί να φαίνεται επίκαιρο για πολλούς.

Ο Marchionne και το όραμά του για το ηλεκτρικό αυτοκίνητο

Ο Marchionne είχε τονίσει το γεγονός ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τη μετάβαση στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Σήμερα, οι προβλέψεις του φαίνονται να γίνονται πραγματικότητα, με την αγορά των ηλεκτρικών αυτοκινήτων να αντιμετωπίζει προβλήματα. Οι κατασκευαστές υποφέρουν από τις σοβαρές απώλειες αλλά και τα ενεργειακά προβλήματα που επιτείνονται από την αυξανόμενη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η κρίση επιδεινώνεται από την απουσία στρατηγικού οράματος και διεισδυτικών ηγετών σαν αυτόν.

Close

 

 

Ο Marchionne υπογράμμισε τους κινδύνους και τις προκλήσεις που συνδέονται με αυτήν την φαινομενικά επαναστατική τεχνολογία. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, που έγινε διάσημη, προειδοποίησε ενάντια στη βιασύνη να θεωρηθεί το ηλεκτρικό όχημα ως η οριστική λύση για τη μείωση των εκπομπών ρύπων, ειδικά στα αστικά κέντρα, ορίζοντας το ως «δίκοπο μαχαίρι».

Σύμφωνα με τον Marchionne, η κατάσταση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι συγκρίσιμη με εκείνη του υδρογόνου: παρά τα υποσχόμενα «πολύ καθαρά» οχήματα, το περιβαλλοντικό κόστος της διαδικασίας παραγωγής παραμένει υψηλό. Για το υδρογόνο, η παραγωγή απαιτούσε τεράστιες ποσότητες ενέργειας και δημιουργούσε έμμεσα σημαντική ρύπανση. Ομοίως, τόνισε ότι τα όρια του ηλεκτρικού δεν περιορίζονται μόνο σε πρακτικά προβλήματα όπως το υψηλό κόστος, η περιορισμένη αυτονομία, οι μεγάλοι χρόνοι φόρτισης και η έλλειψη υποδομής ανεφοδιασμού.

Το πραγματικό ερώτημα, γι’ αυτόν, ήταν η πηγή της ενέργειας που χρησιμοποιήθηκε για την τροφοδοσία των ηλεκτρικών οχημάτων. Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου τα δύο τρίτα της ηλεκτρικής ενέργειας εξακολουθούν να παράγονται από ορυκτά καύσιμα, με τον άνθρακα –το πιο ρυπογόνο από αυτά– να αντιπροσωπεύει περίπου το 40% του συνόλου. Η ανάλυσή του ανέδειξε πώς η πραγματική πρόκληση δεν έγκειται μόνο στην αλλαγή της τεχνολογίας, αλλά στην πλήρη επανεξέταση του τρόπου παραγωγής και χρήσης ενέργειας.

Στο πλαίσιο αυτό, η εξάπλωση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων δεν θα έλυνε το περιβαλλοντικό πρόβλημα, αλλά θα κινδύνευε να το επιδεινώσει.

Close
«Εάν το πρόβλημα της παραγωγής ενέργειας από καθαρές και ανανεώσιμες πηγές δεν λυθεί», υποστήριξε ο Marchionne, «η μετατροπή σε ηλεκτρική ενέργεια αντιπροσωπεύει απειλή για την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη μας».

Αυτό το όραμα πριν από 10 χρόνια, σε αντίθεση με τον ευρέως διαδεδομένο ενθουσιασμό για τα ηλεκτρικά οχήματα, εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της βιώσιμης κινητικότητας. Ενώ ο κόσμος της αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη χρειάστηκε σταδιακά να κλίνει προς την ηλεκτροκίνηση, οι ανησυχίες που διατύπωσε ο Marchionne σχετικά με τη βιωσιμότητα ολόκληρου του κύκλου παραγωγής παραμένουν επίκαιρες.

Σε μια εποχή όπου οι ενεργειακοί πόροι είναι ολοένα και περισσότερο σε ζήτηση και οι παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες αυξάνονται συνεχώς, τα λόγια του Marchionne φαίνονται προφητικά. Η μετάβαση στην ηλεκτρική ενέργεια, αν δεν συνοδεύεται από επανάσταση στις πηγές ενέργειας, κινδυνεύει να είναι απλώς μια καταπραϋντική, παρά μια οριστική λύση για την κλιματική κρίση.

Η Νορβηγία διδάσκει. Οι πωλήσεις ηλεκτρικών αυτοκινήτων έχουν φτάσει σχεδόν το 100%, αλλά σε μια χώρα όπου σχεδόν το 100% της ενέργειας παράγεται από ανανεώσιμες πηγές, συμπεριλαμβανομένης της αιολικής και κυρίως υδροηλεκτρικής ενέργειας, με το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας να είναι προφανώς μεταξύ των χαμηλότερων στην Ευρώπη.

Ο Sergio Marchionne λοιπόν όρισε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο ως «ένα δίκοπο μαχαίρι», διότι σύμφωνα με τον ίδιο, χωρίς επανάσταση στις πηγές ενέργειας, το ηλεκτρικό δεν είναι μια πραγματική οικολογική λύση. Σήμερα, με τις τρέχουσες ενεργειακές προκλήσεις, τα λόγια του φαίνονται πιο προφητικά από ποτέ. Είμαστε έτοιμοι για ένα βιώσιμο μέλλον;

16 May, 2025 Ώρα 10:39

Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron

Thumbnail

Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.

Close

Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης  έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.

 

Close

 

Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.

Close

Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.

 

 

Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.

Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.

 

 

Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.

Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.

Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.

Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.

Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.

Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.

 

 

Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.

Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη  Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της  στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.

Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.

 

 

Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.

Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.

 

 

Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.  

 

 

Πηγή: Zougla.gr