Την «πόλη του μέλλοντος», ένα πλήρως διασυνδεδεμένο οικοσύστημα και θερμοκοιτίδα καινοτόμων τεχνολογιών, ετοιμάζει η Toyota στους πρόποδες του όρους Fuji, σε μια έκταση 50.000 τετραγωνικών μέτρων στην επαρχία Shizuoka της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης κατασκευής της “Woven City”, όπως ονομάζεται η πόλη, και από το προσεχές φθινόπωρο, ή λίγο αργότερα, θα φιλοξενήσει τους πρώτους κατοίκους, κυρίως υπαλλήλους της μάρκας.
Η Woven City έχει σχεδιαστεί για να χρησιμεύσει ως βάση δοκιμών προηγμένων τεχνολογιών, και να επιταχύνει τη μεταμόρφωση της Toyota από κατασκευαστή αυτοκινήτων σε εταιρεία κινητικότητας. Ο ιαπωνικός κολοσσός ανακοίνωσε για πρώτη φορά τη μετεξέλιξή του σε πάροχο καινοτόμων λύσεων μετακίνησης στη CES 2018, και δύο χρόνια αργότερα, στην ίδια έκθεση, εγκαινίασε το νέο μεγάλο κεφάλαιό του παρουσιάζοντας το όραμα αυτής της πρότυπης πόλης.
Σημαντικό ορόσημο αποτελεί η έναρξη των εργασιών τον Φεβρουάριο του 2021, στο εργοστάσιο Higashi-Fuji της Toyota Motor East Japan στην πόλη Susono, ενώ τον Οκτώβριο του 2024 η εταιρεία ολοκλήρωσε τα κτήρια της πρώτης φάσης (Phase 1), δηλαδή τον αρχικό χώρο για δραστηριότητες συνδημιουργίας.
Η πρώτη φάση της Woven City έχει ήδη αναγνωριστεί για τον φιλικό προς το περιβάλλον και ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό της, έχοντας ως κεντρικό πυλώνα τη βελτίωση της συνολικής ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Παράλληλα με τη Phase 1, η Toyota συνεχίζει να εργάζεται πάνω στη μετατροπή μιας εγκατάστασης στο εργοστάσιο Higashi-Fuji σε κόμβο παραγωγής για τη Woven City, ενώ έχουν ξεκινήσει και οι πρόδρομες εργασίες για τη δεύτερη φάση (Phase 2) που μαζί με τις μελλοντικές θα συνδράμουν στη συνεχή ενίσχυση της διαλειτουργικότητας αυτού του καινοτόμου περιβάλλοντος.
Η Woven City είναι μια δοκιμαστική πίστα κινητικότητας όπου «Εφευρέτες» (“Inventors), οι οποίοι μοιράζονται την αλτρουιστική δέσμευση να εργάζονται «για κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό τους», μπορούν να αναπτύσσουν, να δοκιμάζουν και να επικυρώνουν καινοτόμα προϊόντα και υπηρεσίες. Οι εν λόγω εφευρέτες περιλαμβάνουν την Toyota, άλλες εταιρείες του ομίλου, όπως η WbyT, τρίτες εταιρείες και νεοφυείς επιχειρήσεις, καθώς και μεμονωμένους επιχειρηματίες.
Αξιοποιώντας την πολυετή τεχνογνωσία της Toyota στην παραγωγή αυτοκινήτων και την εμπειρία της WbyT στον κλάδο του λογισμικού, η Woven City προσφέρει ένα μοναδικό περιβάλλον συνδημιουργίας, εξοπλισμένο με τα απαραίτητα εργαλεία και τις υπηρεσίες για την αντιμετώπιση κοινωνικών προκλήσεων και τη δημιουργία μακροπρόθεσμης αξίας. Η Woven City βρίσκεται σε συζητήσεις με εταιρείες όπως η ENEOS Corporation, η Nippon Telegraph and Telephone Corporation (NTT) και η Rinnai Corporation, ενώ θα αποστείλει προσκλήσεις μεταξύ άλλων σε start-ups, πανεπιστήμια, επιχειρηματίες και ερευνητικά ιδρύματα μέσω ενός προγράμματος επιτάχυνσης που είναι προγραμματισμένο για το προσεχές καλοκαίρι.
Πέρα από τους εφευρέτες, πρωταγωνιστικό ρόλο στη Woven City θα έχουν τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες -γνωστοί ως “Weavers”. Κατά τα επίσημα εγκαίνια της, που προγραμματίζονται για το φθινόπωρο του 2025 ή λίγο αργότερα, η πόλη θα υποδεχθεί τους πρώτους περίπου 100 κάτοικους της που θα είναι εργαζόμενοι της Toyota και της WbyT, μαζί με τις οικογένειές τους. Μέσω της συμμετοχής τους σε δραστηριότητες ζύμωσης ιδεών και συλλογικής δημιουργίας, θα προλειάνουν το έδαφος για τη σταδιακά επέκταση της κοινότητας, με την ένταξη εξωτερικών εφευρετών και των οικογενειών τους.
Η Φάση 1 εκτιμάται ότι θα φιλοξενήσει, συνολικά, περίπου 360 κατοίκους, ενώ ο συνολικός πληθυσμός, συμπεριλαμβανομένης της Φάσης 2 και των μελλοντικών φάσεων, αναμένεται να φτάσει περίπου τα 2.000 άτομα.
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr