Η Bugatti παρουσίασε τον διάδοχο της Chiron, με το hypercar να ονομάζεται Tourbillon και παρότι μοιάζει αρκετά με την Chiron, η Bugatti λέει πως είναι εντελώς νέο, με τις Type 57SC Atlantic, Type 35 και Type 41 Royale να αποτέλεσαν έμπνευση για τον σχεδιασμό της.
Οι γνώστες των ρολογιών θα αναγνωρίσουν το tourbillon ως έναν μηχανισμό που χρησιμοποιείται σε ρολόγια υψηλής ποιότητας, που ουσιαστικά καταπολεμά τις επιπτώσεις της βαρύτητας και αυξάνει την ακρίβεια.
Η Bugatti βλέπει το Tourbillon της ως ένα μεγάλο, διαχρονικό έργο μηχανικής τελειότητας. Αυτό γίνεται εύκολα εμφανές όταν ανοίγουν προς τα πάνω οι ηλεκτρικές πόρτες που αποκαλύπτουν το εντυπωσιακό εσωτερικό.
Υπάρχει αναλογικός πίνακας οργάνων, με το κοντέρ να τερματίζει στα 550 χλμ/ώρα και εκτός από στροφόμετρο, υπάρχουν τέσσερα ακόμη όργανα που δείχνουν την ποσότητα του καυσίμου, τη θερμοκρασία λαδιού και νερού και την ενέργεια της μπαταρίας.
Η σχεδίαση του πίνακα οργάνων έγινε από Ελβετούς ωρολογοποιούς και είναι στερεωμένος στη κολόνα του τιμονιού. Ζυγίζει μόλις 1,5 κιλό και έχε μέγιστη ανοχή 50 microns—με ορισμένες λεπτομέρειες ανοχής έως και 5 micron. Περισσότερα από 600 κομμάτια τιτανίου συνθέτουν τη μοναδική δομή τριών επιπέδων ακριβώς πάνω από το τιμόνι, με πολύτιμους λίθους όπως ζαφείρια και ρουμπίνια να είναι ενσωματωμένα διακριτικά στην όψη κάθε συμπλέγματος.
Στη κεντρική κονσόλα υπάρχουν διακόπτες αλουμινίου, περιστρεφόμενοι διακόπτες, το κρυστάλλινο κουμπί εκκίνησης του κινητήρα, ενώ υπάρχει και μια κρυφή ψηφιακή οθόνη στο πάνω μέρος της κεντρικής κονσόλας, που υποστηρίζει Apple CarPlay.
Η κεντρική κονσόλα αποτελείται από κρυστάλλινο γυαλί που αναπτύχθηκε σε 13 ξεχωριστά στάδια για να εξασφαλίσει τη μέγιστη διαύγεια. Τα εξαρτήματα αλουμινίου κατασκευάστηκαν και ανοδιώθηκαν από ένα μόνο κομμάτι αλουμινίου. Ακόμη και το κουμπί pull-to-start κατασκευάστηκε από το ίδιο κομμάτι αλουμινίου.
Το carbon mononoque πλαίσιο του hypercar είναι εντελώς νέο, νέα είναι και η ανάρτηση κατασκευασμένη από 3D εκτυπωτή. Εκεί που η Chiron είχε ανάρτηση με διπλά ψαλίδια από χάλυβα, το Tourbillion διαθέτει διάταξη πολλαπλών συνδέσμων από αλουμίνιο που έχει βραχίονες και ορθοστάτες “οργανικής σχεδίασης” που εκτυπώθηκαν σε 3D εκτυπωτή από αλουμίνιο, κάτι που οδήγησε στην εξοικονόμηση του βάρους κατά 45% σε σύγκριση με την Chiron.
Εντελώς νέος είναι ο V16 υβριδικός κινητήρας, απόδοσης 1.800 ίππων, με το πακέτο μπαταριών να είναι δομικό μέλος του mononoque πλαισίου, με το μπροστινό και το πίσω υποπλαίσιο να είναι κατασκευασμένα από χυτό αλουμίνιο λεπτού τοιχώματος, ενώ ο κοίλος βραχίονας της πίσω αεροτομής είναι κατασκευασμένος με τεχνητή νοημοσύνη και επίσης εκτυπωμένος από 3D εκτυπωτή. Τα φρένα είναι carbon κεραμικά, με το σύστημα πέδησης να είναι τεχνολογίας brake-by-wire που αναπτύχθηκε από την Bugatti και “συνδυάζεται άψογα μέσω ενός ενσωματωμένου μη γραμμικού ελεγκτή οχήματος”.
Το υβριδικό σύστημα συνδυάζει τον ολοκαίνουργιο V16 8,3-λίτρων 64-βαλβίδο ατμοσφαιρικό κινητήρα που στροφάρει έως τις 9.500 σ.α.λ και αποδίδει 1.000 άλογα με 900 Nm ροπής. Ο κινητήρας ζυγίζει 252 κιλά και συνδυάζεται με 3 ηλεκτροκινητήρες. Οι δύο είναι τοποθετημένοι στον μπροστινό άξονα και ο τρίτος στον πίσω. Υπάρχει μπαταρία 24,8 kWh 800 volt, με τους ηλεκτροκινητήρες να αποδίδουν 800 άλογα. Το κιβώτιο ταχυτήτων είναι αυτόματο 8 σχέσεων, τεχνολογίας διπλού συμπλέκτη.
Το σύνολο παράγει 1.800 άλογα και το αυτοκίνητο ζυγίζει 1.995 κιλά, όσο και η Chiron, παρά την προσθήκη του υβριδικού συστήματος.
Χάρη στα ειδικά ελαστικά Michelin Pilot Sport Cup 2 διαστάσεων 285/35 R20 μπροστά και 345/30 R21 πίσω, η Bugatti Tourbillon κάνει τα 0-100 χλμ/ώρα σε μόλις 2 δευτερόλεπτα, τα 0-200 χλμ/ώρα σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, τα 0-300 χλμ/ώρα σε κάτω από 10 δευτερόλεπτα, ενώ τα 400 χλμ/ώρα έρχονται σε λιγότερο από 25 δευτερόλεπτα. Η τελική ταχύτητα του αυτοκινήτου ανακοινώνεται στα 445 χλμ/ώρα.
Η παραγωγή της Bugatti Tourbillon θα ξεκινήσει το 2026 και θα περιοριστεί σε μόλις 250 αυτοκίνητα, με αρχική τιμή 3,8 εκατ. ευρώ προ φόρων.
Bugatti: Πως το τολμηρό όραμα Ferdinand Piëch έφερε την επανάσταση στα super car με τον W16 κινητήρα στη Veyron
Στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας, λίγα ονόματα προκαλούν τον ίδιο σεβασμό για τις επιδόσεις, την πολυτέλεια και την πρωτοποριακή μηχανική όπως η Bugatti. Το Veyron 16.4, του 2005, ήταν ένα υπερ-σπορ αυτοκίνητο που γεννήθηκε από ένα τολμηρό όραμα και επαναπροσδιόρισε τα όρια των δυνατοτήτων.
Ωστόσο, η άφιξη της Veyron δεν ήταν μια ξαφνική αποκάλυψη, αλλά το αποκορύφωμα μιας επίπονης έρευνας. Μεταξύ του 1998 και του 1999, μια σειρά ξεχωριστών μελετών σχεδιασμού διερεύνησε διαφορετικές πτυχές της φιλοδοξίας του Ferdinand Piëch, καθεμία ανοίγοντας το δρόμο για το τελικό σχέδιο.
Η γένεση της σύγχρονης Bugatti βασίζεται στη φιλοδοξία του Ferdinand Karl Piëch, τότε Προέδρου του Ομίλου Volkswagen. Το 1997, εμπνευσμένος από την επιθυμία να δημιουργήσει ένα υπερ αυτοκίνητο με ξεχωριστή φινέτσα και με δύναμη στον κινητήρα που να ξεπερνάει κάθε όριο, ο Piëch έβαλε μπροστά το σχέδιό του. Να υλοποιήσει αυτό που οραματίσθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο Shinkansen στην Ιαπωνία. Και η αρχή έγινε με τον επαναστατικό κινητήρα 18 κυλίνδρων.
Σχεδιασμένη σε ένα φάκελο, η κατασκευή W18 έγινε η βασική σύλληψη της ανακατασκευής της Bugatti, αφού η Volkswagen AG απέκτησε τα δικαιώματα της μάρκας τον Μάϊο του 1998. Ο Piëch δεν αναζήτησε μόνο ταχύτητα, αλλά ένα αυτοκίνητο ικανό να ξεπεράσει τα 400 km/h, προσφέροντας την άνεση, την κομψότητα και τη χρηστικότητα, μια εντελώς νέας πρόκλησης που απαιτούσε εντελώς νέες μηχανικές λύσεις.
Για να υλοποιήσει αυτό το όραμα, ο Ferdinand Piëch ανέθεσε στον Giorgetto Giugiaro της Italdesign να προσφέρει μια νέα φιλοσοφία οχήματος. Το πρώτο αποτέλεσμα της συνεργασίας τους, το EB 118, έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Σεπτέμβριο του 1998. Έκανε την εμφάνισή του ως ένα κομψό, επιβλητικό δίθυρο κουπέ αιχμαλωτίζοντας την πεμπτουσία ενός grand tourer. Ο σχεδιασμός του χαρακτηριζόταν από ένα μακρύ, φαρδύ καπό – που ήταν απαραίτητο εξαιτίας του μεγέθους του ατμοσφαιρικού κινητήρα W18 6,3 λίτρων που ήταν τοποθετημένος μπροστά και απέδιδε 555 ίππους.
Στο εσωτερικό, η καμπίνα αγκάλιασε επιρροές της Art Deco, δίνοντας έμφαση στην πολυτέλεια, την άνεση και τη χειροποίητη κατασκευή. Σε συνδυασμό με την προηγμένη μηχανική του αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού συστήματος μετάδοσης κίνησης W18 και της μόνιμης τετρακίνησης, το EB 118 ήταν μια τολμηρή δήλωση προθέσεων: ένας απρόσκοπτος συνδυασμός της κληρονομιάς της Bugatti και της πρωτοποριακής καινοτομίας.
Αμέσως μετά, το πολυτελές σαλόνι EB 218 έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1999. Επίσης σχεδιασμένο από τον Giugiaro, το EB 218 παρουσιάστηκε ως εξέλιξη του προηγούμενου πρωτότυπου Bugatti EB 112 (από την εποχή Artioli) αλλά τώρα τροφοδοτούμενο από τον ίδιο τρομερό κινητήρα με τον EB 118.
Αυτό το τετράθυρο σεντάν αποτελούσε μια διαφορετική διάσταση της ταυτότητας της Bugatti, εστιάζοντας στην απόλυτη πολυτέλεια.
Με μήκος μεγαλύτερο από το EB 118, στα 5,3 μέτρα διέθετε διακριτικά αναθεωρημένες καμπυλότητες για τους προφυλακτήρες, τα φώτα και το καπό, προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις χωροταξίας του W18 σε ένα σεντάν διατηρώντας παράλληλα τη μόνιμη τετρακίνηση.
Το EB 218 απέδειξε την ευελιξία του κινητήρα W18 και την ικανότητα της μάρκας να παράγει όχι μόνο κουπέ αλλά και μεγάλα, υπερπολυτελή οχήματα, που θυμίζουν μοντέλα όπως το Type 41 Royale.
Μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης σημειώθηκε αργότερα εκείνο το έτος. Στο IAA στη Φρανκφούρτη τον Σεπτέμβριο του 1999, η Bugatti παρουσίασε το EB 18/3 Chiron. Σχεδιασμένο από τον Fabrizio Giugiaro υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, αυτό το concept απομακρύνθηκε από τη διάταξη του μπροστινού κινητήρα των προκατόχων του.
Το EB 18/3 Chiron ήταν μια καθαρή, διθέσια μελέτη σούπερ σπορ αυτοκινήτου με το W18 σε διάταξη κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Έτσι έγινε μια εντυπωσιακή αλλαγή στις αναλογίες του αυτοκινήτου με μια πιο επιθετική σχεδιαστικά προς τα εμπρός καμπίνα, χαρακτηριστική των σπορ αυτοκινήτων υψηλών επιδόσεων. Ενώ εξακολουθούσε να διαθέτει τον 555 PS W18 και τετρακίνηση, το στυλ επικεντρώθηκε περισσότερο στην αεροδυναμική απόδοση και τη δυναμική ικανότητα.
Αυτή η πρωτότυπη έκδοση, που πήρε το όνομά της από το θρυλικό οδηγό αγώνων Bugatti, Louis Chiron, σηματοδότησε τη νέα τάση των υπερ-σπορ αυτοκινήτων που θα κατακτούσε τελικά η Veyron με τον εκπληκτικό W18 κινητήρα.
Ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 1999, έγινε το τελευταίο εξελικτικό βήμα για τη Bugatti EB 18/4 Veyron, πριν κάνει το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τόκιο.
Κατασκευασμένο εσωτερικά από τον Όμιλο Volkswagen υπό τις οδηγίες του Hartmut Warkuß, με το εξωτερικό να σχεδιάζεται από το νεαρό Jozef Kabaň, το EB 18/4 παρουσίαζε μια πολύ πιο συμπαγή και εστιασμένη σιλουέτα σπορ αυτοκινήτου με κινητήρα στο κέντρο. Το στυλ του προμήνυε έντονα το εμβληματικό σχήμα, τις αναλογίες και τα βασικά σχεδιαστικά στοιχεία του αυτοκινήτου παραγωγής.
Αν και αρχικά εμφανίστηκε με τον κινητήρα W18, η τεράστια πρόκληση της αξιόπιστης εξαγωγής άνω των 1.000 PS και η διαχείριση της θερμότητας και της πολυπλοκότητας του ατμοσφαιρικού W18 οδήγησε σε μια καθοριστική μηχανική αλλαγή. Μέχρι το 2000, πάρθηκε η απόφαση για την ανάπτυξη ενός νέου κινητήρα: του 8,0 λίτρων, τετραπλού υπερσυμπιεστή W16. Αυτός ο κινητήρας θα μπορούσε να επιτύχει πιο αποτελεσματικά τους στόχους ακραίων επιδόσεων της Piëch των 1.001 PS και τελικής ταχύτητας άνω των 400 km/h, αν και απαιτούσε ένα πρωτοφανώς εξελιγμένο σύστημα ψύξης.
Η επιλογή του ονόματος «Veyron» για το τελικό πρωτότυπο και το αυτοκίνητο παραγωγής που ακολούθησε ήταν μία επιλεκτική αναφορά από την πλούσια κληρονομιά της Bugatti. Ο Pierre Veyron (1903-1970) ήταν κάτι περισσότερο από απλώς ένας οδηγός αγώνων. Ήταν μηχανικός ανάπτυξης και επίσημος οδηγός δοκιμών για τη μάρκα κατά τη δεκαετία του 1930. Το κορυφαίο του επίτευγμα ήρθε το 1939 όταν, μαζί με τον Jean-Pierre Wimille, εξασφάλισε μια νίκη για την Bugatti στο διάσημο 24 Hours of Le Mans, πιλοτάροντας ένα Tank Type 57C.
Το ταξίδι από το αρχικό σκίτσο W18 του Ferdinand Piëch μέχρι το κορυφαίο παγκοσμίως Veyron 16.4 ήταν απόδειξη αδιάκοπης καινοτομίας, επαναληπτικής σχεδίασης και βαθύ σεβασμού για την κληρονομιά της Bugatti. Τα πρωτότυπα αυτοκίνητα – EB 118, EB 218, EB 18/3 Chiron και EB 18/4 Veyron – δεν ήταν απλές σχεδιαστικές ασκήσεις αλλά κρίσιμα βήματα μηχανικής. Καθένα από αυτά εξερεύνησε διαφορετικά στυλ (grand tourer, πολυτελές σεντάν, σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα στο κέντρο) και δοκίμασε τα όρια του φιλόδοξου κινητήρα W18, πριν η τελική σύγκλιση του σχεδιασμού και η μηχανική στροφή προς τον κινητήρα W16 καθορίσουν τη Veyron. Έδειξαν τη φιλοδοξία, τις μηχανικές προκλήσεις και την εξελισσόμενη σχεδιαστική γλώσσα που κορυφώθηκε σε ένα όχημα που τιμούσε το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα σφυρηλατούσε ένα εντελώς νέο μέλλον για τον κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: Zougla.gr