Ίσως το μεγαλύτερο "middle finger" που έδωσε μια μικρή εταιρεία με πολλούς να λένε ότι δεν ήταν φτιαγμένη για την νίκη. Με μία μηχανή την οποία πολλοί κοροίδεψαν και τρείς αμφιλεγόμενους οδηγούς εκ των οποίων ο ένας να θεωρείτε ανίκανος να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτου λόγο προηγούμενου τραυματισμού.
Ήταν μια διπλή, όσο και αναπάντεχη επιτυχία. Ήταν το πρώτο Ιαπωνικό αυτοκίνητο, αλλά και το πρώτο με περιστροφικό κινητήρα που κατακτούσε τον εικοσιτετράωρο αγώνα του Le Mans. Είναι το σύμβολο του πνεύματος της ιαπωνικής μάρκας “never stop challenging”!
Για τους φίλους του Ιαπωνικού αυτοκινήτου υπάρχουν στιγμές οι οποίες θυμίζουν δραματικές ταινίες οι οποίες στο τέλος δικαιώνουν τον πρωταγωνιστή ο οποίος εξαρχής ήταν ο outsider της ιστορίας. Εκείνος που δεν υπολόγιζε κανείς.
Στις 23 Ιουνίου του 1991 το αυτοκίνητο με τον αριθμό 55 περνούσε πρώτο τη γραμμή τερματισμού στον αγώνα του Le Mans. Μετά από 24 ώρες, ο Johnny Herbert που ήταν στο τιμόνι ήταν εξουθενωμένος. Η νίκη δεν ήταν εύκολη, έχοντας να παλέψει με τις γρηγορότερες Sauber-Mercedes, αλλά τελικά ήταν ο ρυθμός και η αξιοπιστία που του έδωσαν τη νίκη. Η ιστορία είχε γραφτεί!
Le Mans: The worlds most prestigious endurance race!
Η νέα 787Β έκανε την εμφάνισή της στον αγώνα των 1000 χλμ. της Suzuka και στη πίστα του Fuji ανέβηκε μέχρι την έκτη θέση. Τελικά η ομάδα ήταν πλέον έτοιμη και για το 1991 προγραμματίστηκε να λάβουν μέρος στον αγώνα του Le Mans δύο αυτοκίνητα.
Το αυτοκίνητο με αριθμό 55 θα είχε για οδηγούς τους Volker Weidler, Johnny Herbert και Bertrand Gachot. Το άλλο με αριθμό 18 θα είχε στο τιμόνι τους Kennedy, Sala και Stefan Johansson.
Στα δοκιμαστικά η 787Β αποδείχτηκε πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα ταχύτερη και ο Weidler έφερε το αυτοκίνητο στη δωδέκατη θέση της εκκίνησης με τον Kennedy δέκατο έκτο.
Όμως το φαβορί του αγώνα ήταν η ομάδα της Sauber-Mercedes και στην Mazda ήλπιζαν ότι θα έβρεχε, ώστε ο κινητήρας των Γερμανών να χάσει το πλεονέκτημα της χαμηλότερης κατανάλωσης που είχε.
Μετά από δύο ώρες στον αγώνα η πρώτη 787Β ήταν στη δέκατη θέση, αλλά όταν ξημέρωσε τα βρήκε στη δεύτερη και πέμπτη θέση. Στις 12:53 η πρώτη Mercedes του Alain Ferte που είχε δύο γύρους «μαξιλάρι» μπήκε στα pits με σπασμένη βάση μεταλλάκτη και αυτό έδωσε την ευκαιρία στο αυτοκίνητο με αριθμό 55 να περάσει εμπρός με τον Herbert στο τιμόνι. Η Mercedes βγήκε από τα pits, αλλά δεν κατάφερε να τον κυνηγήσει, αφού εγκατέλειψε στον επόμενο γύρο. Ο Herbert για να μην διακινδυνέψει σε μια αλλαγή οδηγού δεν προχώρησε στην προγραμματισμένη αντικατάσταση οδηγώντας μέχρι τέλους. Ήταν μια εντυπωσιακή και ιστορική νίκη. (Το άλλο αυτοκίνητο τερμάτισε στην έκτη θέση.)
Μέχρι το 2018 όπου η Toyota έκάνε την πρώτη της νίκη (Toyota TS050 Hybrid) η Mazda 787Β ήταν το μόνο ιαπωνικό αυτοκίνητο που έχει κερδίσει τον εικοσιτετράωρο αγώνα του Le Mans και όπως δείχνουν τα πράγματα θα περάσει στην ιστορία σαν η μόνη νίκη του περιστροφικού κινητήρα, αφού το 1992 απαγορεύτηκε η χρήση του στους αγώνες αντοχής!
Ένα εποικοδομητικό βίντεο από το κανάλι Ideal
Απόλαυσε ακόμη μερικά βίντεο του θρυλικού 787Β
Ο CEO της VW σε μία επική κόντρα απέναντι στον επικεφαλής μηχανικό του Golf R (βίντεο)
Ακόμη και τα ανώτερα στελέχη χρειάζονται ένα διάλειμμα από τα meetings. Και ποιος καλύτερος τρόπος για έναν CEO αυτοκινητοβιομηχανίας, από το να στρίψει ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα που έφτιαξε ποτέ η εταιρία του;
Πιο συγκεκριμένα, η Volkswagen αποφάσισε να «ζωντανέψει» τα πράγματα για τον διευθύνοντα σύμβουλό της, Thomas Schafer, ρίχνοντάς τον σε μία φιλική κόντρα ενάντια στον Jonas Thielebein, τον επικεφαλής μηχανικό του τμήματος VW R.
Η πρόκληση, έθεσε τους δύο οδηγούς σε έναν αγώνα drag 400μ., έναν γρήγορο γύρο σε πίστα δοκιμών και έναν διαγωνισμό drift, όλα σχεδιασμένα για να αναδείξουν τις επιδόσεις των μοντέλων R της VW. Ο Schafer δεν ήταν διατεθειμένος να πάει με το μαλακό και επέλεξε το VW Golf R Black Edition, ενώ ο Thielebein επέλεξε το Golf R Wagon.
Και τα δύο αυτοκίνητα διαθέτουν τον ίδιο υπερτροφοδοτούμενο τετρακύλινδρο κινητήρα TSI 2,0 λίτρων, ο οποίος αποδίδει 333 ίππους με την ισχύ να αποστέλλεται και στους τέσσερις τροχούς μέσω ενός αυτόματου DSG επτά ταχυτήτων και του συστήματος τετρακίνησης 4Motion της VW.
Η διαφορά είναι ότι η Black Edition διαθέτει στάνταρ το πακέτο Performance Package, ξεκλειδώνοντας υψηλότερη τελική ταχύτητα 270χλμ./ώρα ενώ είναικοντύτερο από το wagon, δίνοντάς του πλεονέκτημα στην ευθεία και στις στροφές.
Οπλισμένος με το ελαφρώς ταχύτερο αυτοκίνητο, ο Διευθύνων Σύμβουλος ολοκλήρωσε το 400άρι σε 13,72″, έναντι 14,32″ του επικεφαλής μηχανικού. Παρόλα αυτά, ο τελευταίος αποδείχθηκε σημαντικά ταχύτερος στην πίστα, σημειώνοντας χρόνο γύρου 1:07.50, όντας κατά 4,8 δευτερόλεπτα ταχύτερος.
Ο τελικός νικητής κρίθηκε σε ένα βρεγμένο κομμάτι ασφάλτου, όπου οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να ολοκληρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ντριφτ μέσα σε καθορισμένο χρόνο.
Ποιος πιστεύετε ότι πέτυχε τα περισσότερα;