Ίσως το μεγαλύτερο "middle finger" που έδωσε μια μικρή εταιρεία με πολλούς να λένε ότι δεν ήταν φτιαγμένη για την νίκη. Με μία μηχανή την οποία πολλοί κοροίδεψαν και τρείς αμφιλεγόμενους οδηγούς εκ των οποίων ο ένας να θεωρείτε ανίκανος να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτου λόγο προηγούμενου τραυματισμού.
Ήταν μια διπλή, όσο και αναπάντεχη επιτυχία. Ήταν το πρώτο Ιαπωνικό αυτοκίνητο, αλλά και το πρώτο με περιστροφικό κινητήρα που κατακτούσε τον εικοσιτετράωρο αγώνα του Le Mans. Είναι το σύμβολο του πνεύματος της ιαπωνικής μάρκας “never stop challenging”!
Για τους φίλους του Ιαπωνικού αυτοκινήτου υπάρχουν στιγμές οι οποίες θυμίζουν δραματικές ταινίες οι οποίες στο τέλος δικαιώνουν τον πρωταγωνιστή ο οποίος εξαρχής ήταν ο outsider της ιστορίας. Εκείνος που δεν υπολόγιζε κανείς.
Στις 23 Ιουνίου του 1991 το αυτοκίνητο με τον αριθμό 55 περνούσε πρώτο τη γραμμή τερματισμού στον αγώνα του Le Mans. Μετά από 24 ώρες, ο Johnny Herbert που ήταν στο τιμόνι ήταν εξουθενωμένος. Η νίκη δεν ήταν εύκολη, έχοντας να παλέψει με τις γρηγορότερες Sauber-Mercedes, αλλά τελικά ήταν ο ρυθμός και η αξιοπιστία που του έδωσαν τη νίκη. Η ιστορία είχε γραφτεί!
Le Mans: The worlds most prestigious endurance race!
Η νέα 787Β έκανε την εμφάνισή της στον αγώνα των 1000 χλμ. της Suzuka και στη πίστα του Fuji ανέβηκε μέχρι την έκτη θέση. Τελικά η ομάδα ήταν πλέον έτοιμη και για το 1991 προγραμματίστηκε να λάβουν μέρος στον αγώνα του Le Mans δύο αυτοκίνητα.
Το αυτοκίνητο με αριθμό 55 θα είχε για οδηγούς τους Volker Weidler, Johnny Herbert και Bertrand Gachot. Το άλλο με αριθμό 18 θα είχε στο τιμόνι τους Kennedy, Sala και Stefan Johansson.
Στα δοκιμαστικά η 787Β αποδείχτηκε πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα ταχύτερη και ο Weidler έφερε το αυτοκίνητο στη δωδέκατη θέση της εκκίνησης με τον Kennedy δέκατο έκτο.
Όμως το φαβορί του αγώνα ήταν η ομάδα της Sauber-Mercedes και στην Mazda ήλπιζαν ότι θα έβρεχε, ώστε ο κινητήρας των Γερμανών να χάσει το πλεονέκτημα της χαμηλότερης κατανάλωσης που είχε.
Μετά από δύο ώρες στον αγώνα η πρώτη 787Β ήταν στη δέκατη θέση, αλλά όταν ξημέρωσε τα βρήκε στη δεύτερη και πέμπτη θέση. Στις 12:53 η πρώτη Mercedes του Alain Ferte που είχε δύο γύρους «μαξιλάρι» μπήκε στα pits με σπασμένη βάση μεταλλάκτη και αυτό έδωσε την ευκαιρία στο αυτοκίνητο με αριθμό 55 να περάσει εμπρός με τον Herbert στο τιμόνι. Η Mercedes βγήκε από τα pits, αλλά δεν κατάφερε να τον κυνηγήσει, αφού εγκατέλειψε στον επόμενο γύρο. Ο Herbert για να μην διακινδυνέψει σε μια αλλαγή οδηγού δεν προχώρησε στην προγραμματισμένη αντικατάσταση οδηγώντας μέχρι τέλους. Ήταν μια εντυπωσιακή και ιστορική νίκη. (Το άλλο αυτοκίνητο τερμάτισε στην έκτη θέση.)
Μέχρι το 2018 όπου η Toyota έκάνε την πρώτη της νίκη (Toyota TS050 Hybrid) η Mazda 787Β ήταν το μόνο ιαπωνικό αυτοκίνητο που έχει κερδίσει τον εικοσιτετράωρο αγώνα του Le Mans και όπως δείχνουν τα πράγματα θα περάσει στην ιστορία σαν η μόνη νίκη του περιστροφικού κινητήρα, αφού το 1992 απαγορεύτηκε η χρήση του στους αγώνες αντοχής!
Ένα εποικοδομητικό βίντεο από το κανάλι Ideal
Απόλαυσε ακόμη μερικά βίντεο του θρυλικού 787Β
Robert Wickens: Ο παραπληγικός επαγγελματίας οδηγός αγώνων που δείχνει πως η θέληση ξεπερνά τα εμπόδια (βίντεο)
Ακόμη και για τα δεδομένα των κορυφαίων οδηγών αγώνων, ο Robert Wickens είναι αξιοσημείωτος. Μετά από ένα ατύχημα στο IndyCar το 2018 στο Pocono που τον κατέστησε παραπληγικό, δεν εγκατέλειψε ούτε για ένα δευτερόλεπτο τους αγώνες. Το 2022, έκανε την επιστροφή του στη σειρά IMSA Michelin Pilot Challenge με την Bryan Herta Autosport σε ένα Hyundai Elantra N TCR, τροποποιημένο με ειδικά χειριστήρια. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα. Τώρα, συμμετέχει στη σειρά IMSA WeatherTech SportsCar Championship, αγωνιζόμενος με μια Chevrolet Corvette Z06.R GT3 με την DXDT Racing.
Αυτό κατέστη δυνατό χάρη σε ένα κρίσιμο κομμάτι τεχνολογίας από την Bosch και σε στενή συνεργασία με την Corvette και την Pratt Miller. Τα πρώτα αγωνιστικά αυτοκίνητα του Wickens με χειροκίνητο έλεγχο ήταν καθαρά μηχανικά, με μια απλή ράβδο που συνέδεε έναν μοχλό χειρός με το πεντάλ του φρένου. Κάτι τέτοιο είναι μια χαρά σε ένα αυτοκίνητο δρόμου, αλλά σε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο είναι εξαιρετικά δύσκολο να παράγεις αρκετή δύναμη για να φρενάρεις ανταγωνιστικά και να αισθανθείς το όριο πρόσφυσης. Το ηλεκτρονικό σύστημα πέδησης (EBS) της Bosch, που αναπτύχθηκε για αγωνιστικά πρωτότυπα, ήταν μια καλύτερη λύση.
Τα σημερινά αυτοκίνητα κατηγορίας LMDh απαιτούν σύστημα brake-by-wire (δυνατότητα ελέγχου των φρένων με ηλεκτρονικά μέσα, χωρίς μηχανική σύνδεση πεντάλ και φρένων) για να φρενάρουν αλλά και να παράγουν αναγεννητική ενέργεια. Αλλά, όπως αποκαλύπτει αυτή η νέα σειρά ντοκιμαντέρ από το Autosport, οι μηχανικοί της Bosch συνειδητοποίησαν ότι και αυτό το σύστημα θα μπορούσε να προσαρμοστεί στις ανάγκες του Wickens. Ένα σύστημα brake-by-wire συνήθως μεταφράζει το σήμα από έναν αισθητήρα θέσης στο πεντάλ του φρένου σε μια ηλεκτρονική εντολή προς τα πραγματικά φρένα. Αλλά δεν χρειάζεται πεντάλ φρένου για να δημιουργηθεί αυτό το σήμα. Μπορεί να δημιουργηθεί και από ειδικά χειριστήρια για τα άνω άκρα.
Η Pratt Miller, ο επί μακρόν κατασκευαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων Corvette, ανέπτυξε τα χειριστήρια για να λειτουργούν με το σύστημα Bosch, δίνοντας στον Wickens λίγο περισσότερη αίσθηση μέσω των χεριών του, με το αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό. Στην πρώτη του δοκιμή με την Corvette Z06.R GT3 στο Sebring, «έπιασε» κατευθείαν αγωνιστικό ρυθμό.
Η προσπάθειά του να επιστρέψει στην κορυφή των αγώνων αποτελεί έμπνευση. Απολαύστε λοιπόν αυτό το πρώτο επεισόδιο μιας σειράς που θα ακολουθήσει για την πορεία του Wickens στην IMSA WeatherTech.