Συμβολίζουν τη δεξιότητα και την ακρίβεια, αντιπροσωπεύουν τη μακρά παράδοση της χειροτεχνίας στην Ιαπωνία. Δουλεύουν κυρίως με τον πηλό και το μέταλλο και αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι η βαθιά αγάπη και η πίστη στην τέχνη τους.
Είναι οι τεχνίτες των πήλινων μοντέλων, αυτοί που δίνουν πνοή στα σχέδια όλων των μοντέλων της Mazda. Οι Takumi συναντώνται στα κέντρα έρευνας και σχεδιασμού της μάρκας σε Ιαπωνία και Γερμανία.
Στην Ιαπωνία είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι η καλλιτεχνική ομορφιά επιτυγχάνεται μόνο με τη δύναμη και την ακρίβεια των ανθρώπινων χεριών. Γι΄αυτό η Mazda εξακολουθεί να δίνει τόσο μεγάλη αξία στις χειρωνακτικές διαδικασίες, και στην τεχνική των Takumi - και χρησιμοποιεί, όσο καμία άλλη αυτοκινητοβιομηχανία, τον πηλό στην εξέλιξη των μοντέλων της.
Από τον πηλό στα αυτοκίνητα
Χρησιμοποιώντας τη φαντασία και τις αφαιρετικές τους ικανότητες, οι διαμορφωτές του πηλού, αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν αυτοκίνητο από ένα κομμάτι πηλό. Λίγοι τεχνίτες πηλού έχουν κερδίσει τον τίτλο Takumi, ωστόσο υπάρχουν σημαντικές διαφορές τόσο στις δυνατότητες όσο και στην ταχύτητα:
Ένας απλός τεχνίτης πηλού χρειάζεται:
• 4 εβδομάδες για να δημιουργήσει ένα μικρό ομοίωμα
• 8 εβδομάδες για ένα μοντέλο σε κλίμακα 1:4
• 6 μήνες για ένα ομοίωμα σε κλίμακα 1:1.
Ο Takumi, ο εξειδικευμένος μοντελιστής πηλού, είναι σημαντικά πιο γρήγορος στην δουλειά του και χρειάζεται περίπου το ¼ του χρόνου από τον απλό τεχνίτη δηλαδή:
• 1 εβδομάδα για ένα μικρό ομοίωμα
• 2 εβδομάδες για ένα ομοίωμα πηλού σε κλίμακα 1:4
• 2 μήνες για την ολοκλήρωση ενός μοντέλου σε κλίμακα 1:1
Από την ιδέα έως την ολοκλήρωση, σε ένα ομοίωμα 1:1 απασχολείται μια πλήρως στελεχωμένη ομάδα για περίπου έναν χρόνο.
Ενώ στη φάση εξέλιξης ενός καινούριου Mazda δημιουργούνται πολλά μοντέλα από πηλό, ένα μόνον είναι αυτό που θα καταλήξει να γίνει η έμπνευση για το μοντέλο παραγωγής.
Χαρακτηριστικά στοιχεία:
• Ένα μοντέλο από πηλό σε κλίμακα 1:1 ζυγίζει περίπου 1,5 τόνο (μαζί με τον ατσάλινο σκελετό του), πράγμα που σημαίνει ότι είναι πιο βαρύ από ένα σημερινό Mazda MX-5 roadster (996 κιλά), και λίγο πιο ελαφρύ από ένα Mazda6 wagon (1,635 κιλά).
• Οι ταλαντούχοι σχεδιαστές Takumi λειτουργούν εντελώς αυτόνομα και είναι σε θέση να δημιουργήσουν και να κατασκευάσουν μια δεδομένη φόρμα χωρίς να χρειάζεται να συνεργαστούν στενά με τους πραγματικούς σχεδιαστές.
• Στα κεντρικά της Mazda στην Ιαπωνία υπάρχουν μόνο τρείς τέτοιοι μοντελιστές που φέρουν τον τίτλο του Takumi.
• Οι τεχνίτες του πηλού πρέπει να τελειοποιήσουν τις δεξιότητές τους σε διαφορετικές θέσεις, για περίπου 20 χρόνια πριν μπορέσουν να πάρουν τον τίτλο Takumi. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία εκμάθησης γι’ αυτή την τέχνη. Ξεκινώντας ως μαθητευόμενοι μοντελιστές, εξελίσσονται μέσα από την πολύωρη ενασχόληση.
• Ο μοντελιστής θερμαίνει πρώτα τον πηλό, ένα ειδικό μείγμα κεριού, λαδιού, χρωστικής και υλικού πλήρωσης, στους 60°C. Το εύπλαστο υλικό στη συνέχεια εφαρμόζεται στο πλαίσιο στήριξης πριν διαμορφωθεί και πάρει το σχήμα ενός αυτοκινήτου. Η δουλειά πάνω στον πηλό γίνεται με το χέρι, μεταφέροντας ενέργεια και συναίσθημα σε κάθε πτυχή της επιφάνειας.
• Η φόρμα γίνεται ψηφιακό μοντέλο 3D, μόνο όταν το μοντέλο από πηλό επιτύχει την απόλυτη ισορροπία.
Δείτε πως τέσταραν το 1957, την σταθερότητα των κόκκινων διώροφων λεωφορείων του Λονδίνου
Μαζί με τους κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία, είναι το σήμα κατατεθέν του Λονδίνου.
Τα πρώτα τέτοια λεωφορεία εμφανίσθηκαν το μακρινό 1800, όταν ακόμα άλογα έσερναν το όχημα για ιδιωτικούς πελάτες που είχαν αρκετά λεφτά. Από το 1855 ξεκίνησε η διάθεση τους για το κοινό ενώ το 1907 η Γενική Εταιρία Omnibus του Λονδίνου, βλέποντας πως εμφανίζονταν πολλά λεωφορεία διαφορετικών εταιριών, αποφάσισε να βάψει κόκκινο το στόλο της.
Από το 1923 και έπειτα, σταμάτησαν να κινούνται με ατμομηχανές και άρχισαν να έχουν κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Πολλοί έχουν απορία, βλέποντας τα διώροφα λεωφορεία, πώς δεν τουμπάρουν έχοντας σχετικά μικρό πλάτος, μεγάλο ύψος αλλά και πολλές θέσεις για επιβάτες.
Όλα τα λεωφορεία υποβάλλονται σε εκτεταμένες δοκιμές ασφαλείας πριν τεθούν σε κυκλοφορία. Μία από αυτές είναι η δοκιμή κλίσης, η οποία ελέγχει τη σταθερότητα του λεωφορείου σε κακές συνθήκες. Η παραπάνω φωτογραφία από το 1978 δείχνει ένα λεωφορείο τύπου RM να δοκιμάζεται. Το πάνω κατάστρωμα του λεωφορείου είναι φορτωμένο με σάκους άμμου για να αντιπροσωπεύει το βάρος των επιβατών. Στη συνέχεια, το όχημα παίρνει σταδιακά κλίση σε γωνία 28 μοιρών. Όλοι οι τροχοί του λεωφορείου πρέπει να παραμένουν σε επαφή με το δρόμο μέχρι και σε αυτή την κλίση για να πάρει έγκριση το όχημα.
Δείτε και το αντίστοιχο βίντεο από το 1957.