Στην ιστορία των αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι ή WRC όπως λέγεται πλέον ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο είναι το αγωνιστικά του επονομαζόμενου Group Β, τα οποία έκαναν την εμφάνισή τους στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και ήταν με διαφορά τα πιο δυνατά, γρήγορα και επικίνδυνα που έχουν μετάσχει ποτέ σε αγώνες ράλι.
Έτσι λοιπόν το 1985 είχε βρει όλους του πρωταγωνιστές να εξελίσσουν καινούργια αγωνιστικά. Η Audi το κοντό και θηριώδες Quattro, η Peugeot to 205 T16 με τον κινητήρα στο κέντρο και η Lancia την S4, που επίσης ακολουθούσε την ίδια διάταξη, η οποία προτιμούνταν λόγω της ευελιξίας που εξασφάλιζε και ας είχε ως επακόλουθο την απότομη εκδήλωση της υπερστροφής.
Έτσι, λοιπόν, ήταν λογικό και αναμενόμενο τον ίδιο δρόμο να ακολουθήσει και η Toyota, που πήρε ως βάση το μόνο μοντέλο που είχε τότε στη γκάμα της με τον κινητήρα στο κέντρο. Το MR2 της πρώτης γενιάς, στο οποίο τοποθέτησαν έναν τετρακύλινδρο turbo 2.000 κυβικών που έφτανε τους 600 ίππους και τα 640 Nm. Αν στην εξίσωση μπει και το βάρος των μόλις 750 κιλών, καταλήγει κανείς ότι το MR2 222D, όπως ήταν η επίσημη ονομασία του θα ήταν και πολύ γρήγορο αλλά και πολύ δύσκολο για τον οδηγό του.
Και λέμε θα ήταν γιατί ποτέ δεν δοκιμάστηκε σε συνθήκες αγώνα, μιας και στο τέλος της σεζόν του 1986 και μετά τον τραγικό θάνατο των Toivonen, Crespo με τη Lancia S4 η FIA απαγόρευσε τόσο τα αγωνιστικά του Group B όσο και αυτά του Group S που προγραμματίζονταν για το μέλλον.
Τα δύο πρωτότυπα του αγωνιστικού MR2 που είχαν ήδη κατασκευαστεί, ένα μαύρο και ένα άσπρο, παρέμειναν στην Toyota για να θυμίζουν την προσπάθεια της εταιρείας για το Group B.
Δείτε το να τρέχει στο Goodwood Festival του 2015
Πηγή: CNN.gr
Δείτε πως τέσταραν το 1957, την σταθερότητα των κόκκινων διώροφων λεωφορείων του Λονδίνου
Μαζί με τους κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους, τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία, είναι το σήμα κατατεθέν του Λονδίνου.
Τα πρώτα τέτοια λεωφορεία εμφανίσθηκαν το μακρινό 1800, όταν ακόμα άλογα έσερναν το όχημα για ιδιωτικούς πελάτες που είχαν αρκετά λεφτά. Από το 1855 ξεκίνησε η διάθεση τους για το κοινό ενώ το 1907 η Γενική Εταιρία Omnibus του Λονδίνου, βλέποντας πως εμφανίζονταν πολλά λεωφορεία διαφορετικών εταιριών, αποφάσισε να βάψει κόκκινο το στόλο της.
Από το 1923 και έπειτα, σταμάτησαν να κινούνται με ατμομηχανές και άρχισαν να έχουν κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Πολλοί έχουν απορία, βλέποντας τα διώροφα λεωφορεία, πώς δεν τουμπάρουν έχοντας σχετικά μικρό πλάτος, μεγάλο ύψος αλλά και πολλές θέσεις για επιβάτες.
Όλα τα λεωφορεία υποβάλλονται σε εκτεταμένες δοκιμές ασφαλείας πριν τεθούν σε κυκλοφορία. Μία από αυτές είναι η δοκιμή κλίσης, η οποία ελέγχει τη σταθερότητα του λεωφορείου σε κακές συνθήκες. Η παραπάνω φωτογραφία από το 1978 δείχνει ένα λεωφορείο τύπου RM να δοκιμάζεται. Το πάνω κατάστρωμα του λεωφορείου είναι φορτωμένο με σάκους άμμου για να αντιπροσωπεύει το βάρος των επιβατών. Στη συνέχεια, το όχημα παίρνει σταδιακά κλίση σε γωνία 28 μοιρών. Όλοι οι τροχοί του λεωφορείου πρέπει να παραμένουν σε επαφή με το δρόμο μέχρι και σε αυτή την κλίση για να πάρει έγκριση το όχημα.
Δείτε και το αντίστοιχο βίντεο από το 1957.