Δέκα χρόνια χωρίς τον Colin Mcrae

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το θάνατo του Collin McRae, του οδηγού θρύλου που συνέδεσε το όνομά του με το WRC και τους αγώνες ράλι. Όλη του τη ζωή ο Colin McRae την πέρασε στο έπακρο, τις χαρές, τις λύπες, τη δόξα, την πίκρα, την κατάκτηση, τη καταξίωση, τις νίκες, τις ήττες προσφέροντας άπλετο θέαμα.

Ο Colin ήταν ο αγαπημένος των θεατών αφού ήξερε πώς να τους ξεσηκώνει με τα απίστευτα περάσματά του. Από τα άλματα της Φινλανδίας, μέχρι τους νερόλακκους της Αργεντινής και τις γρήγορες ειδικές διαδρομές της μακρινής Νέας Ζηλανδίας, ο Colin McRae δημιουργούσε φανατικούς θαυμαστές, και όλοι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία για την οδήγηση του. Φτιαγμένος από πάστα μεγάλου οδηγικού ταλέντου αγαπήθηκε, όσο κανένας άλλος οδηγός σε αυτόν τον πλανήτη, για αυτό και η απώλειά του είναι τεράστια για το σπορ.

Ο Colin McRae σκοτώθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 στη Σκωτία, μαζί με το γιο του Τζόνι και δύο πολύ καλούς οικογενειακούς του φίλους, όταν κατέπεσε το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε

Αγώνες αφιερωμένοι στον McRae

Το φετινό 15ο Rallylegend – αγώνας που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο San Marino - έμεινε στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ως ημέρα μνήμης και τιμής για τον μεγάλο Σκοτσέζο οδηγό. Οι χιλιάδες θεατές που παρακολούθησε τον φετινό αγώνα, δήλωσαν έμπρακτα με τη φετινή τους παρουσία, τη μεγάλη αγάπη προς τον Colin McRae. Παγκόσμιοι Πρωταθλητές αλλά και ενεργοί οδηγοί του WRC ήρθαν στο Σαν Μαρίνο, από όλες τις άκρες της Γης, για να αποτίνουν φόρο τιμής στον μεγάλο Σκοτσέζο οδηγό.

Στη Σουηδία, ήταν ακόμα εν ζωή όταν, οι οργανωτές του Σουηδικού Ράλι έδωσαν το όνομα του στο περίφημο «Colin McRae Crest». Ο λόγος ήταν γιατί σαν τον Σκοτσέζο δεν έχει ακόμα καταφέρει κανένας οδηγός να περάσει και να πηδήξει τόσο μακριά και ιδιόρρυθμα, από αυτό το σημείο της παγωμένης σουηδικής ειδικής διαδρομής. Στο ράλι Ακρόπολις έχει καθιερωθεί ειδικό έπαθλο προς τιμήν του, το «Colin McRae Flat Out Trophy» και το κερδίζει ο οδηγός, που με την οδήγησή του, είναι πιο κοντά στο πνεύμα του μεγάλου Σκοτσέζου οδηγού. Όλα τα «Race of Champions», που οργανώνει κάθε χρόνο η Μισέλ Μουτόν, είναι πλέον αφιερωμένα και στη μνήμη του Colin McRae -εκτός του άλλου μεγάλου αδικοχαμένου οδηγού του Henry Toivonen. Στην πατρίδα του τη Σκωτία, διοργανώνουν έναν ολόκληρο αγώνα που φέρει το όνομα του το περίφημο πλέον «Colin McRae Rally» για να τιμήσουν τον συμπατριώτη τους.

Η οικογένεια του Colin McRae έδωσε το παρών στο Rallylegend που ήταν αφιερωμένο στα δέκα χρόνια από το θάνατό του. Στη φωτογραφία οι γονείς του Margaret, Jimmy και η κόρη του Holly

Του Στέλιου Κυθρεώτη

Κάθε φορά που φθάνω σε έκθεση κλασικών αυτοκινήτων στο εξωτερικό, νιώθω μια απέραντη χαρά που βρίσκομαι μαζί με χιλιάδες άλλα άτομα τα οποία, όπως κι εγώ, λατρεύουν το αυτοκίνητο. Πόσο μάλλον όταν πηγαίνω στην έκθεση Automotoretro στο Τορίνο η οποία τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και το κομμάτι Automotoracing το οποίο μοιάζει με το δικό μας, Boyz Stuff.

Δυστυχώς, στην Κύπρο το κλασικό αυτοκίνητο και γενικότερα το χόμπι του αυτοκινήτου και του motorsport, είναι παρεξηγημένο. Είμαστε γενικά σαν λαός πολύ απληροφόρητοι στην πλειοψηφία μας σε ότι αφορά στο κλασικό αυτοκίνητο και εντελώς άσχετοι με τον τρόπο που σκέφτεται το κοινό που έχει πάθος με τα γρήγορα ή όμορφα ή κλασικά αυτοκίνητα. Σαν κύπριοι, με την εξαίρεση κάποιων χιλιάδων φίλων που άλλοι ασχολούνται με τα κλασικά και άλλοι με το tuning ή την ταχύτητα, ή κάτι σχετικό, είμαστε λαός της μάππας.

Έχω περάσει από πολλές εκφάνσεις της αυτοκινητιστικής κουλτούρας, ξεκινώντας βέβαια από τον δρόμο, τις κόντρες (ναι, το παραδέχομαι) σε Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα. Φυσικά, την εποχή μας δεν υπήρχαν πίστες, και όσοι τρέχαμε, το κάναμε – λανθασμένα - στους δρόμους, δυστυχώς.

Όντας στην Ιταλία στην Έκθεση Automotoretro και βλέποντας δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες να απολαμβάνουν τα αυτοκίνητα, να ψάχνουν ανταλλακτικά για το αγαπημένο τους κλασικό, το θέαμα στην "αρένα" ακόμη και μέσα στα χιόνια αλλά και τα «μοτιφαρισμένα» αυτοκίνητα παρέα με την Αστυνομία, τους carabinieri και το στρατό που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση δίπλα από τους νεαρούς με τις μοτίφες, αναρωτιέμαι τι πάει λάθος σε αυτό τον τόπο. Στην Κύπρο του μέσου, των δήθεν, του ξερόλα και του επιδειξία, το αυτοκίνητο έχει παρεξηγημένο ρόλο. Πόσο μάλλον το κλασικό..."πετάσσεις τα λεφτά σου στα παλιαυτοκίνητα", "εγώ χωρίς αιρ-κοντίσιον εν αντέχω" και τέτοια... Και η Πολιτεία, να το "παλεύει" τα τελευταία χρόνια, μπας και αναγνωρίσει αυτό που στο εξωτερικό είναι αντικείμενο θαυμασμού, ιστορία, πολιτισμός.

Βλέποντας εδώ στην έκθεση χιλιάδες βιβλία για κλασικά, λάτρεις να συζητάνε για ένα μοντέλο με τις ώρες, αλλά και τις παρέες των νεαρών δίπλα από τα μοτιφαρισμένα τους, στεναχωριέμαι γιατί μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης στο χώρο, περιοδικά, εκδηλώσεις, άρθρα, εκπομπές στην τηλεόραση, το Boyz Stuff, Cento Miglia, συμμετοχές σε αγώνες, την πίστα κλπ, δεν έχει αλλάξει σημαντικά το τοπίο στην Κύπρο. Ενώ η μάππα είναι παντού αποδεκτή, παρά τις πρόσφατες συλλήψεις για στημένα παιγνίδια και την κομματικοποίηση του χώρου, το πάθος για το αυτοκίνητο εξακολουθεί να είναι παρεξηγημένο. Αποδεχόμαστε από μερικούς νεαρούς να κλείνουν κεντρικούς δρόμους όποτε κερδίσει η ποδοσφαιρική τους ομάδα, αλλά θυμώνουμε αν μια εξάτμιση κατά την κρίση μας κάνει περισσότερο θόρυβο από ότι ενοχλεί την γαλήνη μας έστω κι αν βάσει νόμου δεν είναι μέχρι ενός ορίου παράνομο...

Η έκθεση

Εδώ στην Ιταλία, τριγυρνώντας σε μια τέτοια μεγάλη έκθεση, νιώθεις σίγουρα πως οι κόποι σου να σώσεις ένα αυτοκίνητο από βέβαιη καταστροφή, τα λεφτά που ξοδεύεις σε αυτό και η προσωρινή απώλεια των ανέσεων σου όταν οδηγείς κλασικό, αξίζουν τον κόπο. Εδώ βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον αυτοκινητιστικό με άλλες 70,000 ομοϊδεάτες, κόσμος ο οποίος περπατώντας ήσυχα απολαμβάνει το πάθος του. Και στην έκθεση, με φωτογραφίες να προσπαθείς να συνεννοηθείς με τους Ιταλούς για το εξάρτημα που αναζητάς, και δίπλα τα αυτοκίνητα που ονειρευόσουνα μικρός ή παρακολουθούσες στους αγώνες να εκτίθενται εκεί το ένα μετά το άλλο...

Άσε που αν δει κάποιος την ενασχόληση με τα κλασικά από οικονομικής άποψης, στην ουσία πρόκειται για επένδυση γιατί τα κλασικά αυτοκίνητα είναι βάσει μελέτης η Νο.1 επένδυση στην κόσμο τα τελευταία χρόνια. Δες σχετικό άρθρο στην Telegraph εδώ.

Το πως σκέφτεται ένας παθιασμένος του αυτοκινήτου, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Το τι σημαίνει να γυρνάς το κεφάλι σου πίσω κάθε φορά που απομακρύνεσαι από το αγαπημένο σου αυτοκίνητο, το ότι το σταθμεύεις σε σημείο για να μπορείς το βλέπεις από το μπαλκόνι, η ανοχή της ταλαιπωρίας όταν χαλάει η κλειδαριά, το τιμόνι που είναι τόσο σφιχτό και ιδανικό για να δυναμώνεις τους δικέφαλους... Αλλά και γενικότερα, το πως νιώθει ο οδηγός μιας BMW Μ2 όταν αλλάζει ταχύτητα ή ανεβάζει στροφές, πόσο ενθουσιάζει τον οδηγό το "γουσς" της τουρμπίνας, το γουργουρητό των διπλών weber σε παλαιότερα μοντέλα, το "πιντωμένο" ανέβασμα ταχυτήτων, το late braking και η στροφή με τα όσα στο καρτ... δεν περιμένω να το κατανοήσουν όλοι, αλλά τουλάχιστον να το σεβαστούν.

Παλεύω καθημερινά ούτως ώστε και στην Κύπρο να υπάρξουν όλο και περισσότεροι που θα καταλάβουν τον τρόπο σκέψης του «κοντράκια», του μοτίφα, του γρήγορου, του ραλλίστα, του λάτρη του κλασικού. Δεν υποστηρίζω το να τρέχει κάποιος στο δρόμο. Κατανοώ όμως γιατί κάποιοι το κάνουν – το έκανα κι εγώ νεαρότερος. Τώρα, υπάρχουν πίστες, motorsport.

Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο «πελλάρα» ή κόντρα. Είναι τρόπος ζωής για κάποιους που μπορεί να μην είμαστε ούτε κυνηγοί, ούτε της μάππας, ούτε καν του ποτού, χωρίς να μειώνω κάτι από αυτά. Απλά εξηγώ ότι, ιδιαίτερα τα κλασικά αυτοκίνητα, είναι μια κουλτούρα ζωής, ένα χόμπι που προϋποθέτει ώρες, υπομονή, κάποια λεφτά όπως οτιδήποτε άλλο, αλλά και πάρα πολύ σεβασμό. Όπως ένα διατηρητέο κτίριο, ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση, ένα παππού που διηγείται ιστορίες...

Στέλιος Κυθρεώτης

Editorial

Δέκα χρόνια χωρίς τον Colin Mcrae

Το πάθος για τα αυτοκίνητα – Τι δεν βλέπει ο μέσος κυπραίος και τα “παλιοσίδερα”