H McLaren Μ6GT θα μπορούσε να είναι το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής στην ιστορία της βρετανικής εταιρείας. Το όλο project δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού ο ιδρυτής της Bruce McLaren έφυγε από τη ζωή, με αποτέλεσμα το εγχείρημα να μείνει στο ντουλάπι της ιστορίας. Παρόλα αυτά, η M6GT παραμένει ένα εικονικό αυτοκίνητο για την McLaren.
Η ιστορία του σπορ κουπέ ξεκινάει πίσω στο μακρινό 1969, όταν ο Bruce McLaren εξέταζε το ενδεχόμενο συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Sportscar με την κουπέ εκδοχή της M6B Can-Am. Όμως, για την έκδοση δελτίου αναγνώρισης (ομολογκασιόν) οι κανονισμοί απαιτούσαν την κατασκευή 50 αντίστοιχων μοντέλων παραγωγής. Γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, ο McLaren εγκατέλειψε την ιδέα να λάβει μέρος στο θεσμό, αλλά όχι και αυτή για τη δημιουργία ενός supercar δρόμου. Έχοντας αυτό το πλάνο στο μυαλό του κατασκεύασε τρεις M6GT, χωρίς όμως να καταλήξουν ποτέ στη γραμμή παραγωγής. Ένα από αυτά τα αυτοκίνητα βρίσκεται σήμερα στο Σικάγο των ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στον επίσημο αντιπρόσωπο της βρετανικής εταιρείας στην πόλη.
Η ομάδα της McLaren Chicago φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια το μοναδικό μοντέλο και πρόσφατα το έβγαλε από το γκαράζ στο οποίο και βρισκόταν καλά φυλαγμένο από τα μάτια του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο κοντέρ της έχει γράψει μόλις 3.369 χιλιόμετρα, όντας σε μοναδική κατάσταση! Στην M6GT ζωή δίνει ένας 8κύλινδρος κινητήρας 400 ίππων, ο οποίος στέλνει όλη την ισχύ στους πίσω τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου. Οι επιδόσεις του ήταν ασύλληπτες για την εποχή, αφού τα πρώτα 160 χιλιόμετρα από στάση έρχονταν σε λιγότερο από 8 δλ., ενώ η τελική της ταχύτητα άγγιζε τα 265 χλμ./ώρα. Η Μ6GT δεν είναι μόνο κρηκτική, αλλά και σπάνια, όντας μία από τις πλέον σημαντικές McLaren στην ιστορία του βρετανικού εργοστασίου.
Πηγή: GoCar.gr
77 χρόνια με το ίδιο αυτοκίνητο «γράφοντας» 2.76 εκατ. χιλιόμετρα
Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, οι οδηγοί αλλάζουν αυτοκίνητο κατά μέσο όρο, ανά 11 χρόνια. Στη Κύπρο έχουμε έναν από τους παλαιότερους στόλους επιβατικών αυτοκινήτων στην Ε.Ε. με μέσο όρο ηλικίας τα 15 έτη. Φαντάζεστε να οδηγούσαμε όλοι ένα μόνο αυτοκίνητο σε όλη μας τη ζωή;
Αυτή ήταν η πραγματικότητα του Allen Swift, ενός Αμερικανού που οδηγούσε την ίδια Rolls Royce για 77 χρόνια. Σύμφωνα με μια έρευνα, περίπου το 65% των αυτοκινήτων Rolls Royce που κατασκευάστηκαν ποτέ κυκλοφορούν ακόμη στους δρόμους και είναι σε λειτουργική κατάσταση, με τον Allen Swift να έχει σπάσει κάθε ρεκόρ.
Το 1928, ο κ. Άλεν Σουίφτ κλήθηκε να πάρει μια πολύ δύσκολη απόφαση για τη ζωή του. Ο κ. Σουίφτ έκλεινε τα 26 του χρόνια και ο πατέρας του, του ζήτησε να παραμείνει στην οικογενειακή επιχείρηση φύλλων χρυσού και να αφήσει τα μικρότερα αδέλφια του να πάνε στο κολέγιο. Αν ο κ. Swift συμφωνούσε, τότε είχε την επιλογή να αγοράσει όποιο αυτοκίνητο ήθελε. Ο κ. Σουίφτ αποφάσισε να παραμείνει στην οικογενειακή επιχείρηση και άρχισε να ψάχνει για ένα καλό αυτοκίνητο. Ένας από τους φίλους του πρότεινε τη Rolls Royce, οπότε πήγε για μια βόλτα από το West Hartford του Connecticut στο εργοστάσιο της Rolls-Royce of America ακριβώς στην άλλη άκρη των συνόρων στο Springfield της Μασαχουσέτης.
Αφού επισκέφθηκε το εργοστάσιο και παρακολούθησε πώς η Rolls Royce κατασκεύαζε αυτοκίνητα τότε, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήθελε ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Μετά την αγορά της Rolls Royce, ο κ. Swift οδηγούσε το αυτοκίνητο καθημερινά μέχρι το 1958 και τακτικά μέχρι το 1991, όταν ήταν 88 ετών. Μέχρι το 2003, ο κ. Swift είχε διανύσει σχεδόν 2,76 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο δεν χάλασε ποτέ, αλλά λέγεται ότι κάποια στιγμή ανακατασκεύασε τον κινητήρα του. Το 1994, η Rolls Royce αναγνώρισε στον κ. Swift ότι είχε στην κατοχή του το μοντέλο περισσότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία και του δόθηκε ένα κρυστάλλινο άγαλμα Spirit of Ecstasy (το σύμβολο κάθε RR).
Ο κ. Swift είχε επιλέξει μια ολοκαίνουργια Rolls Royce Phantom, βαμμένη σε πράσινο χρώμα, ενώ καθώς ασχολούνταν με τη βιομηχανία φύλλων χρυσού, φρόντισε το αυτοκίνητό του να έχει ρίγες και μονόγραμμα σε χρυσό. Επέλεξε το αμάξωμα Piccadilly roadster με ανοιγόμενη υφασμάτινη οροφή και ένα αναπτυσσόμενο κάθισμα με τρίτη πόρτα στην πλευρά του συνοδηγού. Μόλις δύο μήνες πριν από τον θάνατό του το 2005, ο κ. Swift είχε δωρίσει 1 εκατομμύριο δολάρια στο Μουσείο του Σπρίνγκφιλντ για την αγορά και την κατασκευή ενός μουσείου καινοτομίας. Μετά τον θάνατό του, το αυτοκίνητο πέρασε στο μουσείο αποτελώντας πλέον το κεντρικό κομμάτι της έκθεσης μεταφορών του Wood Museum of Springfield History.