Είμαι καμένος Ιάπωνας. Υπήρξαν όμως κάποιες στιγμές που άλλες αγορές με έκαναν να σκεφτώ για άλλες επιλογές (βλέπε εδώ) αν και στις περισσότερες περιπτώσεις τα αυτοκίνητα που με έκαναν να νιώσω αυτή την έλξη ήταν είτε μειωμένης παραγωγής είτε "out of budget".
Μιλώντας όμως για αυτοκίνητα μειωμένης παραγωγής πρέπει να μιλήσουμε για την Alfa Romeo GTA. Το νέο στολίδι της Ιταλικής εταιρείας έχει γίνει θρύλος πριν καν κυκλοφορήσει στους δρόμους. Η νέα Gran Turismo Alleggerita των Ιταλών προκάλεσε τον θαυμασμό από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε, αφήνοντας άφωνους κοινό και κριτικούς.
Η Alfa Romeo παρουσίασε επίσημα την έκδοση παραγωγής της εκθαμβωτικής Giulia GTA αλλά και την πιο ακραία έκδοση με το λογότυπο GTAm. Η πρεμιέρα των αυτοκινήτων έγινε στο εμβληματικό κέντρο δοκιμών του Balocco, εκεί όπου τη δεκαετία του 1960 «γεννήθηκε» η Giulia Sprint GTA.
Εξωτική ομορφιά
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τους Ιταλούς. Ο σχεδιασμός αυτού του αυτοκινήτου είναι μαγικός. Το στυλ ξεπερνά τα όρια της γοητείας. Οι νέες, μεγαλύτερες εισαγωγές αέρα και τα στοιχεία από ανθρακονήματα εκφράζουν την αυξημένη απόδοση του συνόλου, ενώ παράλληλα παίζουν σημαντικό ρόλο σε τεχνικό επίπεδο.
Το θρυλικό «Trilobo», η σύνθεση της τριγωνικής μάσκας και των εκατέρωθεν αυτής αεραγωγών, έχει γίνει πιο επιθετικό, χωρίς όμως να χάνει το DNA της μάρκας, όπως και οι μικρές εισαγωγές στη μάσκα που θυμίζουν τις αντίστοιχες που είχαν τα μονοθέσια της Alfa Romeo στη Formula 1 στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Στο κάτω μέρος, το ενεργό σπόιλερ είναι ανασχεδιασμένο και στην GTAm μπορεί να ρυθμιστεί ώστε να λειτουργεί σε ισορροπία με την πίσω μεγάλη αεροτομή, η οποία επίσης διαθέτει τέσσερις θέσεις ρύθμισης του κεντρικού τμήματος της. Στο πλάι, τα αεροδυναμικά στοιχεία τονίζουν το πλάτος του αυτοκινήτου, οι ειδικού σχεδιασμού τροχοί των 20 ιντσών με τα εξελιγμένα ελαστικά Pilot Sport Cup 2 της Michelin, διαθέτουν κεντρικό μπουλόνι ώστε να συνδυάζουν τη δυναμική αισθητική με το χαμηλό βάρος.
Αγωνιστική αύρα
Μπαίνοντας στο εσωτερικό, θαρρείς και βρίσκεσαι σε κάποιο αγωνιστικό που έχει ξεπηδήσει από video games. Καθίσματα, ταμπλό, επενδύσεις θυρών και κολώνες είναι επενδυμένα με Alcantara.
Το carbon δεν θα μπορούσε να λείπει, όπως και τα μπάκετ καθίσματα τα οποία στην περίπτωση της GTAm φέρουν αγωνιστικές ζώνες ασφαλείας 6 σημείων.
Μάλιστα, σε αυτή την έκδοση υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος για τα κράνη του οδηγού και του συνοδηγού, αλλά και τον πυροσβεστήρα, κλωβός ασφαλείας και πόρτες που ανοίγουν με το τράβηγμα ενός ιμάντα.
Πύραυλος εδάφους
Χάρη στην ευρεία χρήση υπερ-ελαφρών υλικών, η Giulia GTA ζυγίζει 100 κιλά λιγότερο σε σχέση με τη Giulia Quadrifoglio, ενώ ο αναβαθμισμένος V6 2.9 Bi-Turbo κινητήρας με τους 540 ίππους, προσφέρει κορυφαία για την κατηγορία ειδική ισχύ που φτάνει τους 187 ίππους/λίτρο.
Οι επιδόσεις είναι «εκρηκτικές. Με τη χρήση του συστήματος «Launch Mode», τα 0-100 έρχονται σε μόλις 3,6 δευτερόλεπτα και η βελόνα του κοντέρ ανεβαίνει με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Ο ήχος της εξάτμισης της Akrapovic από τιτάνιο, μαγεύει σε κάθε βύθισμα του γκαζιού, η οδική συμπεριφορά είναι εκπληκτική, χάρη στα φαρδύτερα μετατρόχια, τις σκληρότερες αναρτήσεις και το βελτιωμένο σύστημα διεύθυνσης.
Η κάθετη δύναμη που παράγει η GTAm είναι διπλάσια από αυτή της GTA. Σε πολύ υψηλές ταχύτητες το super sport sedan παραμένει «βιδωμένο» στην άσφαλτο, αφήνοντας άναυδο τον οδηγό.
Σημαντική ήταν η συμβολή των οδηγών της Formula 1, Antonio Giovinazzi και Kimi Räikkönen, που συμμετείχαν στις διαδικασίες εξέλιξης και παρείχαν πολύτιμες συμβουλές, ιδιαίτερα όσον αφορά στην αεροδυναμική και στο κράτημα.
Για σπέσιαλ πελάτες
Συνολικά θα κατασκευαστούν 500 αριθμημένες μονάδες των Giulia GTA και GTAm, ενώ οι τυχεροί ιδιοκτήτες θα έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν από μια σειρά ειδικών χρωματισμών που επιμελήθηκε το Centro Stile Alfa Romeo, αλλά και συλλεκτικά δώρα, όπως το ειδικά σχεδιασμένο κράνος της Bell και η αγωνιστική φόρμα της Alpinestars.
Δυστυχώς τα υπέροχα μοντέλα δεν είναι ακόμη διαθέσιμα προς παραγγελία στη χώρα μας. Ευχόμαστε όμως να καταφέρουν να εισάγουν έστω και λίγα κομμάτια έτσι για να τα χαρούμε και μεις λίγο.
Το πάθος για τα αυτοκίνητα – Τι δεν βλέπει ο μέσος κυπραίος και τα “παλιοσίδερα”
Του Στέλιου Κυθρεώτη
Κάθε φορά που φθάνω σε έκθεση κλασικών αυτοκινήτων στο εξωτερικό, νιώθω μια απέραντη χαρά που βρίσκομαι μαζί με χιλιάδες άλλα άτομα τα οποία, όπως κι εγώ, λατρεύουν το αυτοκίνητο. Πόσο μάλλον όταν πηγαίνω στην έκθεση Automotoretro στο Τορίνο η οποία τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και το κομμάτι Automotoracing το οποίο μοιάζει με το δικό μας, Boyz Stuff.
Δυστυχώς, στην Κύπρο το κλασικό αυτοκίνητο και γενικότερα το χόμπι του αυτοκινήτου και του motorsport, είναι παρεξηγημένο. Είμαστε γενικά σαν λαός πολύ απληροφόρητοι στην πλειοψηφία μας σε ότι αφορά στο κλασικό αυτοκίνητο και εντελώς άσχετοι με τον τρόπο που σκέφτεται το κοινό που έχει πάθος με τα γρήγορα ή όμορφα ή κλασικά αυτοκίνητα. Σαν κύπριοι, με την εξαίρεση κάποιων χιλιάδων φίλων που άλλοι ασχολούνται με τα κλασικά και άλλοι με το tuning ή την ταχύτητα, ή κάτι σχετικό, είμαστε λαός της μάππας.
Έχω περάσει από πολλές εκφάνσεις της αυτοκινητιστικής κουλτούρας, ξεκινώντας βέβαια από τον δρόμο, τις κόντρες (ναι, το παραδέχομαι) σε Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα. Φυσικά, την εποχή μας δεν υπήρχαν πίστες, και όσοι τρέχαμε, το κάναμε – λανθασμένα - στους δρόμους, δυστυχώς.
Όντας στην Ιταλία στην Έκθεση Automotoretro και βλέποντας δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες να απολαμβάνουν τα αυτοκίνητα, να ψάχνουν ανταλλακτικά για το αγαπημένο τους κλασικό, το θέαμα στην "αρένα" ακόμη και μέσα στα χιόνια αλλά και τα «μοτιφαρισμένα» αυτοκίνητα παρέα με την Αστυνομία, τους carabinieri και το στρατό που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση δίπλα από τους νεαρούς με τις μοτίφες, αναρωτιέμαι τι πάει λάθος σε αυτό τον τόπο. Στην Κύπρο του μέσου, των δήθεν, του ξερόλα και του επιδειξία, το αυτοκίνητο έχει παρεξηγημένο ρόλο. Πόσο μάλλον το κλασικό..."πετάσσεις τα λεφτά σου στα παλιαυτοκίνητα", "εγώ χωρίς αιρ-κοντίσιον εν αντέχω" και τέτοια... Και η Πολιτεία, να το "παλεύει" τα τελευταία χρόνια, μπας και αναγνωρίσει αυτό που στο εξωτερικό είναι αντικείμενο θαυμασμού, ιστορία, πολιτισμός.
Βλέποντας εδώ στην έκθεση χιλιάδες βιβλία για κλασικά, λάτρεις να συζητάνε για ένα μοντέλο με τις ώρες, αλλά και τις παρέες των νεαρών δίπλα από τα μοτιφαρισμένα τους, στεναχωριέμαι γιατί μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης στο χώρο, περιοδικά, εκδηλώσεις, άρθρα, εκπομπές στην τηλεόραση, το Boyz Stuff, Cento Miglia, συμμετοχές σε αγώνες, την πίστα κλπ, δεν έχει αλλάξει σημαντικά το τοπίο στην Κύπρο. Ενώ η μάππα είναι παντού αποδεκτή, παρά τις πρόσφατες συλλήψεις για στημένα παιγνίδια και την κομματικοποίηση του χώρου, το πάθος για το αυτοκίνητο εξακολουθεί να είναι παρεξηγημένο. Αποδεχόμαστε από μερικούς νεαρούς να κλείνουν κεντρικούς δρόμους όποτε κερδίσει η ποδοσφαιρική τους ομάδα, αλλά θυμώνουμε αν μια εξάτμιση κατά την κρίση μας κάνει περισσότερο θόρυβο από ότι ενοχλεί την γαλήνη μας έστω κι αν βάσει νόμου δεν είναι μέχρι ενός ορίου παράνομο...
Η έκθεση
Εδώ στην Ιταλία, τριγυρνώντας σε μια τέτοια μεγάλη έκθεση, νιώθεις σίγουρα πως οι κόποι σου να σώσεις ένα αυτοκίνητο από βέβαιη καταστροφή, τα λεφτά που ξοδεύεις σε αυτό και η προσωρινή απώλεια των ανέσεων σου όταν οδηγείς κλασικό, αξίζουν τον κόπο. Εδώ βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον αυτοκινητιστικό με άλλες 70,000 ομοϊδεάτες, κόσμος ο οποίος περπατώντας ήσυχα απολαμβάνει το πάθος του. Και στην έκθεση, με φωτογραφίες να προσπαθείς να συνεννοηθείς με τους Ιταλούς για το εξάρτημα που αναζητάς, και δίπλα τα αυτοκίνητα που ονειρευόσουνα μικρός ή παρακολουθούσες στους αγώνες να εκτίθενται εκεί το ένα μετά το άλλο...
Άσε που αν δει κάποιος την ενασχόληση με τα κλασικά από οικονομικής άποψης, στην ουσία πρόκειται για επένδυση γιατί τα κλασικά αυτοκίνητα είναι βάσει μελέτης η Νο.1 επένδυση στην κόσμο τα τελευταία χρόνια. Δες σχετικό άρθρο στην Telegraph εδώ.
Το πως σκέφτεται ένας παθιασμένος του αυτοκινήτου, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Το τι σημαίνει να γυρνάς το κεφάλι σου πίσω κάθε φορά που απομακρύνεσαι από το αγαπημένο σου αυτοκίνητο, το ότι το σταθμεύεις σε σημείο για να μπορείς το βλέπεις από το μπαλκόνι, η ανοχή της ταλαιπωρίας όταν χαλάει η κλειδαριά, το τιμόνι που είναι τόσο σφιχτό και ιδανικό για να δυναμώνεις τους δικέφαλους... Αλλά και γενικότερα, το πως νιώθει ο οδηγός μιας BMW Μ2 όταν αλλάζει ταχύτητα ή ανεβάζει στροφές, πόσο ενθουσιάζει τον οδηγό το "γουσς" της τουρμπίνας, το γουργουρητό των διπλών weber σε παλαιότερα μοντέλα, το "πιντωμένο" ανέβασμα ταχυτήτων, το late braking και η στροφή με τα όσα στο καρτ... δεν περιμένω να το κατανοήσουν όλοι, αλλά τουλάχιστον να το σεβαστούν.
Παλεύω καθημερινά ούτως ώστε και στην Κύπρο να υπάρξουν όλο και περισσότεροι που θα καταλάβουν τον τρόπο σκέψης του «κοντράκια», του μοτίφα, του γρήγορου, του ραλλίστα, του λάτρη του κλασικού. Δεν υποστηρίζω το να τρέχει κάποιος στο δρόμο. Κατανοώ όμως γιατί κάποιοι το κάνουν – το έκανα κι εγώ νεαρότερος. Τώρα, υπάρχουν πίστες, motorsport.
Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο «πελλάρα» ή κόντρα. Είναι τρόπος ζωής για κάποιους που μπορεί να μην είμαστε ούτε κυνηγοί, ούτε της μάππας, ούτε καν του ποτού, χωρίς να μειώνω κάτι από αυτά. Απλά εξηγώ ότι, ιδιαίτερα τα κλασικά αυτοκίνητα, είναι μια κουλτούρα ζωής, ένα χόμπι που προϋποθέτει ώρες, υπομονή, κάποια λεφτά όπως οτιδήποτε άλλο, αλλά και πάρα πολύ σεβασμό. Όπως ένα διατηρητέο κτίριο, ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση, ένα παππού που διηγείται ιστορίες...
Στέλιος Κυθρεώτης