Editorial

29 Oct, 2024 Ώρα 13:20

Κωνσταντίνος Καποδίστριας: “Καλό είναι κάποιοι να αρχίσουν να ξεχνάνε την ηλεκτροκίνηση.”

Thumbnail

Η κύρια αφορμή που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο είναι τα πολύ πρόσφατα δημοσιεύματα ότι κατατέθηκαν Κανονισμοί στη Βουλή από το Υπουργείο Μεταφορών για καθορισμό περιοχών στα κέντρα των πόλεων στα οποία ο Υπουργός θα μπορεί να απαγορεύει την κυκλοφορία οχημάτων τα οποία δεν είναι υβριδικά ή ηλεκτρικά! 

Close

Σε μια χώρα όπου ο ηλεκτρισμός παράγεται κυρίως (και σε μεγάλο βαθμό) από …. την καύση ντίζελ και μαζούτ, όπου απουσιάζουν τα ισχυρά μέσα δημόσιας συγκοινωνίας, όπως τρένα, υπόγεια μετρό, τραμ, δίκτυο λεωφορειολωρίδων κ.ο.κ., κάποιοι φωστήρες επινόησαν τέτοια αστεία και ανεφάρμοστα μέτρα, ωσάν και οι πόλεις της Κύπρου να είναι αντίστοιχες του Παρισιού, του Λονδίνου και του Βερολίνου.

Ούτε που σκέφτηκαν ή έλαβαν υπόψη τις ιδιαιτερότητες του μικρού νησιού μας, όπως το γεγονός πως υπάρχει διαχωριστική γραμμή και η Λευκωσία είναι μοιρασμένη, που σημαίνει πως οι Καϊμακλιώτες για παράδειγμα (στην βορειο-ανατολική Λευκωσία) θα πηγαίνουν στον Άγιο Ανδρέα … μέσω Αγλαντζιάς και Ακρόπολης!  Ούτε έλαβε επίσης κανείς υπόψη πως δεν έχουμε απολύτως κανένα έλεγχο στην ατμοσφαιρική ρύπανση που συμβαίνει 300-400 μέτρα βορειότερα του κέντρου της Λευκωσίας, στο κατεχόμενο κομμάτι δηλαδή. Επομένως, λόγω της εξαιρετικά μικρής απόστασης και των ανέμων, τα περιβόητα μέτρα θα είναι μια τρύπα στο νερό.  Θα αποτελέσει επίσης και την χαριστική βολή στα κέντρα των πόλεων, συν το γεγονός ότι θα επηρεαστεί ανεπανόρθωτα η εφοδιαστική αλυσίδα, αφού πολλά αυτοκίνητα διανομής και υποστήριξης διέρχονται καθημερινά από τα κέντρα των πόλεων.  Θα επηρεαστούν καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις, εκτός εάν αναμένουν τις επιχειρήσεις να αλλάξουν εν μια νυκτί τους στόλους τους και να πάνε σε ηλεκτρικά ή υβριδικά βαν.  Διερωτάται κανείς με πιο σκεπτικό λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις.

Close

Τους πολυάριθμους λόγους για τους οποίους η Κύπρος είναι εντελώς ανέτοιμη για εφαρμογή της ηλεκτροκίνησης, τους εξέφρασα σε άρθρα και συνεντεύξεις στο παρελθόν. Δεν θα τους επαναλάβω τώρα και επίσης παρατηρώ πως το ευρύ κοινό τους έχει εμπεδώσει. Ούτε θα ασχοληθώ με την νομική πτυχή του θέματος, κατά πόσον δηλαδή τα μέτρα αυτά είναι αντισυνταγματικά, είτε περιορίζουν την κινητικότητα και τον άνθρωπο, είτε διαχωρίζουν και ευνοούν την μειοψηφία, ενώ αδικούν την συντριπτική πλειοψηφία.  Αυτά μπορούν να τα αναλύσουν πολύ καλύτερα και εμπεριστατωμένα οι νομικοί.

Η εξέλιξη όμως αυτή μου δίνει την ευκαιρία να θίξω, να αναδείξω και να ενημερώσω το κοινό για μια άλλη πτυχή του θέματος της αυτοκίνησης στην Ευρώπη.  Επέστρεψα πριν λίγες μέρες από τις Βρυξέλλες όπου είχα την ευκαιρία να παραστώ σε δύο συνέδρια σχετικά με τον κλάδο της αυτοκίνησης, όπως και της συντήρησης και επιδιόρθωσης οχημάτων.  Πολύ σημαντικό συνέδριο για το θέμα αυτό ήταν το συνέδριο της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Εταιρειών Εμπορείας Ανταλλακτικών Αυτοκινήτων» (FIGIEFA) που εδρεύει στις Βρυξέλλες εξασκώντας ισχυρό λόμπι. Το συνέδριο έλαβε χώρα στις 23 & 24 Οκτωβρίου 2024 και με την συμμετοχή των σημαντικότερων παραγόντων στον κλάδο του «Independent Automotive Aftermarket» (IAM) της Ευρώπης, κάποιους με τους οποίους είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω και να ανταλλάξω απόψεις.

Close

Στο συνέδριο αναφέρθηκαν φυσικά τα σημαντικά και επίκαιρα θέματα της Βιωσιμότητας, της Ψηφιακής Μεταρρύθμισης, της Τεχνικής Νοημοσύνης, της ελεύθερης πρόσβασης σε πληροφορίες για επιδιόρθωση οχημάτων, της ηλεκτροκίνησης, το μέλλον της αυτοκίνησης στην Ευρώπη, η ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης και άλλα.  Αξιοσημείωτη, και μια από τις σημαντικότερες ομιλίες, ήταν αυτή του πρώην Πρωθυπουργού του Βελγίου, και μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Γκι Φέρχοφστατ, μιας ισχυρής προσωπικότητας στα Ευρωπαϊκά δρώμενα.

 

 

Επιγραμματικά, θα αναφέρω κάποια σημαντικά σημεία και συμπεράσματα από το συνέδριο:

  1. Η πολιτική γενικά της Ευρώπης αναφορικά με την πράσινη μετάβαση - και κατ’ επέκταση της αυτοκίνησης - πλέον αλλάζει.  Μετά τα … έργα και ημέραι της Ούρσουλας που καταρράκωσαν την Ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα (κυρίως έναντι της Κίνας), πλέον προέχει πρώτιστα η ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης.  Η πράσινη πολιτική συνεχίζει, όχι όμως εις βάρος της ανταγωνιστικότητας. Η πολυαναμενόμενη έκθεση του Μάριο Ντράγκι που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα είναι απόλυτα διαφωτιστική.
  2. Η περιβόητη ηλεκτροκίνηση … δεν θεωρείται πλέον ως η τελική λύση και ο απώτερος στόχος.  Φαίνεται πως οι προσπάθειες θα επικεντρωθούν πλέον προς τα πιο οικολογικά καύσιμα, είτε αυτά θα είναι εναλλακτικά καύσιμα, βιοκαύσιμα, κ.ο.κ., τα οποία θα τροφοδοτούν κινητήρες εσωτερικής καύσης (ICE – Internal Combustion Engines), τις μηχανές δηλαδή που ξέρουμε μέχρι σήμερα.
  3. Η Γερμανική κυβέρνηση σταμάτησε πρόσφατα την οποιαδήποτε στήριξη προς την ηλεκτροκίνηση, τις επιδοτήσεις κλπ, και βασικά κήρυξε το τέλος της, ή τουλάχιστον έδειξε πως δεν θα είναι ο πρώτιστος στόχος της.
  4. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι οικονομικώς απρόσιτα για τον περισσότερο κόσμο στην Ευρώπη.  Όχι μόνο είναι ακριβά, αλλά και σε περίπτωση ζημιάς ή ατυχήματος, το κόστος είναι εξαιρετικά τεράστιο και δυσανάλογο. Αναφέρθηκαν παραδείγματα όπως πχ το Mercedes EQC (80 kWh):  Τιμή στην Γερμανία €59,900. Κόστος καινούργιας μπαταρίας €41,863 (τιμές χωρίς ΦΠΑ). (Βλέπε στην φωτογραφία περισσότερα παραδείγματα)
  5. Πού οδεύει η Ευρώπη λοιπόν;  Οδηγούμαστε προς την τεχνολογική ουδετερότητα (ή τεχνολογικό πλουραλισμό), όπου δηλαδή θα υπάρχουν διαθέσιμες διάφορες τεχνολογίες (εναλλακτικά καύσιμα σε κινητήρες εσωτερικής καύσης, υβριδικά οχήματα, ηλεκτρικά οχήματα, οχήματα με υδρογόνο, κ.α.) και ο καταναλωτής θα έχει επιλογές. Σημείωση: Αυτή ήταν βασικά και η κύρια δήλωση του Γκι Φέρχοφστατ.

Μέσα στο 2025 λοιπόν είναι που θα αρχίσει να διαφαίνεται καλύτερα η αναθεωρημένη πολιτική της ΕΕ.  Η πολιτική προς την ηλεκτροκίνηση, με τα εξαιρετικά ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, έβλαψε σε τεράστιο βαθμό την Ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία και αποδείχτηκε περίτρανα πως αποτελούσε «τεχνολογία των πολιτικών» και όχι της ίδιας της αυτοκινητοβιομηχανίας, όπως δήλωσε και πριν 2 περίπου χρόνια ο Κάρλος Ταβάρες, CEO της Stellantis.

Κάποιοι θα διερωτηθούν για το τι θα γίνει το 2035, έτος που ορίστηκε από τη ΕΕ σαν το τέλος του κινητήρα εσωτερικής καύσης.  Η απόφαση αυτή αντιμετωπίστηκε με ανησυχίες και αντιδράσεις από την αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς και από κράτη μέλη με ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία, όπως η Γερμανία και η Ιταλία. Μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), του μεγαλύτερου κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εμφανίστηκαν μάλιστα πρόσφατα ζητώντας την αναθεώρηση των στόχων μηδενικών εκπομπών για το 2035. Μια ενδεχόμενη αναθεώρηση θα επέτρεπε την συνέχιση της παραγωγής αυτοκινήτων εσωτερικής καύσης που κινούνται με συνθετικά ή εναλλακτικά καύσιμα. Θα δούμε το 2025 τι θα προκύψει από αυτό, όταν θα έχει συσταθεί και η νέα Επιτροπή, όλα όμως δείχνουν ότι προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουμε.

Υπό το φως των πιο πάνω, καλό είναι κάποιοι να αρχίσουν να ξεχνούν την ηλεκτροκίνηση ως την μόνη λύση. Άλλωστε, προς αυτή την κατεύθυνση βαδίζει και η Toyota, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στον κόσμο, ο οποίος τον περασμένο Μάϊο παρουσίασε σχέδια για νέους κινητήρες εσωτερικής καύσης (μαζί με τους Ιάπωνες ανταγωνιστές του, Subaru και Mazda).  Σύμφωνα με την Toyota, αυτοί οι κινητήρες δεν είναι απαραίτητο να λειτουργούν με ορυκτά καύσιμα. Σχεδόν όλοι οι κινητήρες εσωτερικής καύσης, σύμφωνα με την Toyota, θα πρέπει να μπορούν να λειτουργούν με βιοκαύσιμα χωρίς προβλήματα και χωρίς μετατροπή, συμβάλλοντας έτσι στην προστασία του κλίματος και περιβάλλοντος.

Καταλήγοντας, προτείνω στους αρμόδιους στο Υπουργείο Μεταφορών να συμβαδίζουν με τα σημερινά Ευρωπαϊκά τεκταινόμενα και τους εταίρους μας στον Ευρωπαϊκό νότο, με τον οποίο μοιραζόμαστε παρόμοια χαρακτηριστικά. Το σωστό είναι να αποφεύγουν τους μιμητισμούς, να λαμβάνουν πάντα υπόψη τις τοπικές ιδιαιτερότητες, να διαπραγματεύονται και όχι να σπεύδουν με υποτέλεια να εφαρμόζουν σκληρές, ανούσιες και ανεφάρμοστες πολιτικές για αυτό τον τόπο και τον λαό.

06 Dec, 2018 Ώρα 15:29

Πέρασαν 110 χρόνια από τη γέννηση του Carlo Abarth...

Thumbnail

Έχοντας συνδέσει το όνομα του με τους αγώνες και την εξέλιξη αυτοκινήτων, ο Carlo Abarth κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα σχολή στο χώρο του αυτοκινήτου, η οποία παραμένει ζωντανή μέχρι και σήμερα. Το σήμα με το ζώδιο του Abarth, το Σκορπιό, αποτελεί σημείο αναφοράς του πάθους για ταχύτητα και οδηγική απόλαυση.    

Close

Γεννημένος στην Αυστρία στα τέλη του 1908, ο Karl Abarth συνέδεσε άρρηκτα τη ζωή του με το χώρο του αυτοκινήτου και την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία, αλλάζοντας εκτός από την υπηκοότητα του και το όνομα του από Karl σε Carlo.

Close

Από παιδί ανέπτυξε μια ιδιαίτερη αγάπη για τη μηχανολογία, ενώ ως έφηβος ξεκίνησε την καριέρα του σχεδιάζοντας μοτοσυκλέτες και ποδήλατα. Σε ηλικία μόλις 20 ετών είχε την πρώτη του αγωνιστική εμπειρία με μηχανές, ενώ ξεκίνησε και τις βελτιώσεις, μια ασχολία που θα εξέλισσε μερικά χρόνια αργότερα σε ένα εντελώς νέο επίπεδο στο χώρο του αυτοκινήτου. Μετά από σημαντικές επιτυχίες, αλλά και δύο πολύ σοβαρά ατυχήματα, ο Carlo εγκατέλειψε του αγώνες το 1949 και ίδρυσε στη Μπολόνια την Abarth & C. Σκοπός της εταιρείας ήταν η δημιουργία αυτοκινήτων και εξαρτημάτων για αγώνες, καθώς και η βελτίωση σπορ και αγωνιστικών αυτοκινήτων.

Ήδη από την ίδια χρονιά, η εταιρία του Carlo Abarth, δημιουργεί ένα πακέτο αναβάθμισης για το Fiat 500 (Topolino) και ξεκινά η σχέση του με την εταιρεία που συνέδεσε άρρηκτα το όνομα της με τις δημιουργίες του. Το κοινό αγκαλιάζει την προσπάθεια του Abarth και τα εξαρτήματα της εταιρείας του -ειδικά τα συστήματα εξαγωγής- γίνονται ανάρπαστα. Ακόμα και εταιρείες που είχαν ήδη ένα κορυφαίο επίπεδο εξαρτημάτων, όπως η Alfa Romeo  και η Maserati, συνεργάζονται με τον Abarth για την προμήθεια συστημάτων εξαγωγής.

Close

 

Παράλληλα με την εμπορική επιτυχία, η Abarth, κατακτά όλο και περισσότερες επιτυχίες στους αγώνες, που αποτελούσαν πάντα το πάθος του ιδρυτή της. Με βασισμένα συχνά σε μοντέλα της Fiat αγωνιστικά, ο Carlo Abarth κέρδιζε όλο και περισσότερες διακρίσεις, αλλά και δημοτικότητα, παρά τον αυστηρό του χαρακτήρα που δεν συγχωρούσε λάθη από τους συνεργάτες του.

Η έλευση του Fiat 500 το 1957 έδωσε την ευκαιρία στον Carlo Abarth να δημιουργήσει ένα πραγματικά προσιτό σπορ αυτοκίνητο, αλλά και παράλληλα ένα ιδανικό αγωνιστικό για νέους οδηγούς. Η μηχανολογική ιδιοφυία του Abarth εστίασε σε μια σειρά αλλαγών, αλλάζοντας τον χαρακτήρα του μικρού Fiat, χαρίζοντας του αναβαθμισμένες επιδόσεις και οδηγικό ταπεραμέντο. 

Έχοντας στενή συνεργασία για σειρά ετών, το 1971 η Fiat απόκτησε τον έλεγχο της Abarth. Σεβόμενη την ιστορία του ιδρυτή της, συνέχισε να δημιουργεί αυτοκίνητα που εντυπωσίαζαν με το στιλ και τις επιδόσεις τους. Παράλληλα με συνεπή εμπλοκή, κυρίως στους αγώνες ράλι, η Abarth συνέχισε να απολαμβάνει όλο και μεγαλύτερη αναγνώριση. Μοντέλα όπως το Fiat 124 Abarth Rally, αλλά και το θρυλικό 131 Rally κυριάρχησαν με την παρουσία τους, τόσο σε επίπεδο αποτελεσμάτων, όσο και θεάματος. Την παράδοση συνέχισαν στη νέα χιλιετία το Grande Punto S2000, ενώ σήμερα το Abarth 124 Rally, μόλις στη 2η αγωνιστική του σαιζόν, κατάκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα R-GT.    

Ένας ισχυρός χαρακτήρας, με πάθος για την τελειότητα, μηδενική ανοχή στα λάθη και αστείρευτη αγάπη για το αυτοκίνητο και τους αγώνες, ο Carlo Abarth σημάδεψε με την παρουσία του το χώρο του αυτοκινήτου, αλλά και την ιστορία της Fiat. Τα αυτοκίνητα με το «Σκορπιό» εξακολουθούν διαχρονικά να ξεχωρίζουν για το μοναδικό τους χαρακτήρα και τις υψηλές επιδόσεις. Σύγχρονα μοντέλα όπως η σειρά Abarth 595 και το Abarth 124 Spider συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, 110 χρόνια μετά τη γέννηση του ιδρυτή της μάρκας, τη μακρά παράδοση του Σκορπιού.      

Οι σταθμοί στη ζωή του Carlo Abarth

1908: O Karl Abarth γεννιέται στη Βιέννη. 1928: Ο Abarth συμμετέχει στον πρώτο αγώνα του με μηχανή. Την ίδια χρονιά κατακτά και την πρώτη του νίκη. 1930: Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα ο Abarth αποχωρεί προσωρινά από τους αγώνες για δύο χρόνια. 1939: Ο Karl Abarth μεταναστεύει στην Ιταλία. Αλλάζει την υπηκοότητα του σε Ιταλική και το όνομα του σε Carlo. 1946: O Abarth προσεγγίζει τον Ferdinand Porsche και μπαίνει στο χώρο του αυτοκινήτου. 1949: Ιδρύεται η Abarth & C. και ξεκινά η κατασκευή κιτ βελτιώσεων. 1950: Παρουσιάζεται το εμβληματικό Abarth 204A

1955: O Carlo Abarth αποφασίζει να μετατρέψει το Fiat 600 σε ένα προσιτό αγωνιστικό αυτοκίνητο και δημιουργεί το 750GT, ένα μοντέλο που κέρδισε σειρά διακρίσεων και ανέβασε στα ύψη τη φήμη της εταιρείας. 1957: Η παρουσίαση του Fiat 500 δίνει την ευκαιρία στον Abarth να βρει την ιδανική βάση για τη δημιουργία μιας σειράς αγωνιστικών και σπορ εκδόσεων με εξαιρετικές επιδόσεις και χαμηλό κόστος. 1965: Ο Abarth σε ηλικία 57 ετών σπάει στην πίστα της Monza το ρεκόρ επιτάχυνσης (στο 1/4 του μιλίου και στα 500 μέτρα). 1971: Η Fiat αποκτά τον έλεγχο της Abarth

1976: Μετά από μια επιτυχημένη πορεία (1974-1976) τo Abarth 124 Rally δίνει τη θέση του στο 131 Rally, το οποίο μέχρι το τέλος της καριέρας του θα έχει κατακτήσει 3 παγκόσμιους τίτλους κατασκευαστών, 1 παγκόσμιο τίτλο οδηγών και μία φορά το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. 1979: Ο Carlo Abarth αφήνει την τελευταία του πνοή, η φιλοσοφία του όμως μένει ζωντανή μέσα από τα μοντέλα της Abarth που παράγονται μέχρι σήμερα.