Όταν άνοιξε το Empire State Building το 1931 ως το υψηλότερο κτίριο στον κόσμο –τίτλο που διατήρησε για σχεδόν 40 χρόνια– κανείς δεν οραματιζόταν να ανεβάσει στην οροφή του ένα αυτοκίνητο. Όμως το φθινόπωρο του 1965 ο Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του κτιρίου Robert Leury κάλεσε τον William Benton, τον Εμπορικό Διευθυντή της Ford, για μια συνάντηση. Εκείνη την περίοδο επικρατούσε φρενίτιδα με τις Mustang και ο Leury είχε μια ιδέα.
Ο Benton πήγε στα κεντρικά γραφεία της Ford και οργάνωσε μια ομάδα 8 ατόμων οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν τρόπο ώστε να ανεβάσουν μια Ford Mustang του 1966 στον 86ο όροφο του ψηλότερου κτιρίου στον κόσμο.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν μεγάλη πρόκληση αφού, εξαιτίας της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του Empire State Building με το εξαιρετικά επικλινές πάνω μέρος, ήταν πολύ περίπλοκο και επικίνδυνο να προσεγγιστεί από ελικόπτερο.
Οι μηχανικοί της Ford ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη και μέτρησαν λεπτομερώς τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου, τους διαδρόμους, τις πόρτες, τα δωμάτια και τα ασανσέρ. Έτσι κατέληξαν στον τρόπο που θα ανέβαζαν το αμάξι στην οροφή. Θα το έκοβαν σε κομμάτια, θα το ανέβαζαν με τους ανελκυστήρες και θα το συναρμολογούσαν ξανά πάνω στο παρατηρητήριο.
Ήταν μια επιχείρηση που χρειαζόταν λεπτούς χειρισμούς ώστε να μη γίνουν ζημιές στο αυτοκίνητο και να μοιάζει σα να μην τεμαχίστηκε ποτέ.
Το αμάξι είχε 4,5 μέτρα μήκος και έπρεπε να βρουν τρόπο να το χωρέσουν σε ασανσέρ με ύψος 2 μέτρα. Έκοψαν το αμάξωμα του λευκού κάμπριο αυτοκινήτου σε τέσσερα κύρια κομμάτια – παρμπρίζ, μπροστινό, κεντρικό και πίσω μέρος.
Για να διευκολύνουν την είσοδο, η κεντρική κονσόλα και οι πόρτες αφαιρέθηκαν και στη συνέχεια έκαναν το ίδιο με το κιβώτιο ταχυτήτων, τον κινητήρα και τον άξονα. Για να επανασυναρμολογήσουν το αυτοκίνητο, είχαν σχεδιάσει και κατασκευάσει μια σειρά αγκυλών έτσι ώστε τα κομμάτια να μπορούν να κουμπώσουν εύκολα ξανά και να βιδωθούν στη θέση τους. Για να μετακινήσουν τα βαριά κομμάτια, έφτιαξαν ένα καρότσι για να τα μεταφέρουν μέσα και έξω από τους ανελκυστήρες. Είχαν κάνει πρακτικές δοκιμές σε παρόμοια ασανσέρ στα κεντρικά γραφεία της Ford στο Dearborn και όλα φαινόταν πως θα πήγαιναν όπως είχαν προγραμματιστεί.
Η επιχείρηση ορίστηκε για τις 20 Οκτωβρίου του 1965, στις 10:30 το βράδυ. Η ομάδα, φορώντας άσπρες στολές, άρχισε να αποσυναρμολογεί το αμάξι στο ισόγειο του κτιρίου και ξεκίνησαν το ανέβασμα του αυτοκινήτου στην οροφή.
Πάνω που φαινόταν πως όλα πηγαίναν όπως είχαν σχεδιάσει, το μπροστινό μέρος ήταν ελάχιστα πιο ψηλό από όσο μπορούσε να χωρέσει στον ανελκυστήρα. Με μερικές τροποποιήσεις κατάφεραν να το χωρέσουν κι έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους. Μόλις ανέβασαν όλα τα κομμάτια, ξανασυναρμολόγησαν το αμάξι γύρω στις 4:30 τα ξημερώματα ενώ φυσούσαν άνεμοι που έφταναν τα 40 μίλια/ώρα. Ελικόπτερα πετούσαν πάνω από το κτίριο ώστε να ξεκινήσουν τη φωτογράφηση. Στις 11 το πρωί οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί και το όχημα αποσυναρμολογήθηκε ξανά και συναρμολογήθηκε στον εσωτερικό χώρο του παρατηρητηρίου, όπου και παρέμεινε, κι έτσι μπορούσαν να το θαυμάζουν οι επισκέπτες του κτιρίου.
Εκείνη τη μέρα μόνο υπολογίζεται πως το είδαν 14.000 επισκέπτες και σίγουρα πολλές χιλιάδες ακόμα τους μήνες που ακολούθησαν.
Το θέαμα που δημιουργήθηκε στο Empire State ήταν μεγάλης αποτελεσματικότητας μάρκετινγκ που λειτούργησε και προσέλκυσε τους ανθρώπους στις εκθέσεις της Ford εκείνη τη χρονιά. Το 1966, η Ford πούλησε τον εντυπωσιακό αριθμό των 607.568 Mustang, τις περισσότερες που έχουν πουληθεί ποτέ σε έναν χρόνο. Μέχρι τον Μάρτιο του 1967, ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα πουλήθηκαν από την κυκλοφορία της, περίπου την ίδια στιγμή που η συγκεκριμένη Mustang αποσύρθηκε από τον υψηλότερο εκθεσιακό χώρο που υπήρξε ως τότε.
Πηγή: Lifo.gr
1000 Miglia 2025: Η Maserati στους δρόμους για την αναβίωση του θρυλικού αγώνα
Η 43η ιστορική αναπαράσταση του θρυλικού ιταλικού αγώνα 1000 Miglia ξεκινάει, με τη συμμετοχή κλασικών αυτοκινήτων που είτε έλαβαν μέρος στον αυθεντικό αγώνα είτε παράχθηκαν κατά την περίοδο διεξαγωγής του (1927-1957). Η Maserati θα συμμετάσχει με ένα κλασικό αυτοκίνητο, μια A6 GCS/53, ενώ από τα οχήματα υποστήριξης (Support Cars) θα ξεχωρίσουν μια GranCabrio 490, μία GranTurismo Trofeo και μια Grecale Trofeo -όλες με ειδικές «ενδυμασίες» στο αμάξωμά τους, αποτίνοντας φόρο τιμής στο έμβλημα της Maserati που σχεδιάστηκε πριν από 100 χρόνια. Παράλληλα σε λιγότερο από ένα χρόνο θα ξεκινήσουν οι εορτασμοί για τη συμπλήρωση ενός αιώνα συμμετοχής της μάρκας στους αγώνες. Ήταν το μακρινό 1926 όταν η Maserati Tipo 26, το πρώτο μοντέλο με το έμβλημα της Τρίαινας στο καπό του, θριάμβευσε στο Targa Florio, έχοντας πίσω από το τιμόνι τον Alfieri Maserati.
Η 43ή αναπαράσταση του 100 Miglia θα ξεκινήσει στις 17 Ιουνίου από την Μπρέσια, όπου τα οχήματα θα επιστρέψουν στις 21 Ιουνίου αφού σταματήσουν σε μερικές από τις πιο όμορφες πόλεις της χώρας. Φέτος θα συμμετάσχουν πάνω από 400 κλασικά αυτοκίνητα από 29 χώρες, που θα διανύσουν μια διαδρομή 1.900 χλμ. σε σχήμα “8”, εμπνευσμένη από τις πρώτες 12 εκδόσεις του αγώνα ταχύτητας 1000 Miglia.
Στις κορυφαίες συμμετοχές συγκαταλέγεται μια Maserati A6 GCS/53 -ιδιοκτησίας ιδιώτη συλλέκτη- η οποία θεωρείται η Maserati με τις περισσότερες συμμετοχές στον αγώνα 1000 Miglia, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου αγώνα το 1957, ενώ την έχουν οδηγήσει πρωταθλητές όπως ο Luigi Musso. Το συγκεκριμένο μοντέλο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη διαδικασία Πιστοποίησης Αυθεντικότητας του προγράμματος Maserati Classiche – του επίσημου προγράμματος της μάρκας για τη διατήρηση και ανάδειξη της ιστορικής της κληρονομιάς.
Γνωστή και ως Sport 200, η A6 GCS/53 δημιουργήθηκε για να επαναφέρει την Τρίαινα στην κορυφή της κατηγορίας “Sport 2-litre”, και από τις αρχές του 1953 καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο περιζήτητα μεταξύ των ανερχόμενων ιταλικών και ξένων ταλέντων. Μέσα σε διάστημα δύο ετών κατασκευάστηκαν 53 μονάδες, ενώ η πρώτη σημαντική επιτυχία της A6 GCS/53 στo 1000 Miglia σημειώθηκε όταν ο Emilio Giletti κατέλαβε την έκτη θέση στη γενική κατάταξη και την πρώτη στην κατηγορία “Sport 2-litre”. Παρόλο που η A6 GCS/53 δεν βρέθηκε στην κορυφή της γενικής κατάταξης, κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των φίλων του μηχανοκίνητου αθλητισμού μεταξύ άλλων χάρη στα χαρακτηριστικά του κινητήρα της. Ο short-stroke “Superquadro” με διπλή ανάφλεξη και δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής λειτουργούσε σε υψηλότερες στροφές, δίνοντας στο μοντέλο σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.