Του Στέλιου Κυθρεώτη
Χθες χάσαμε ακόμη ένα φίλο μοτοσικλετιστή ο οποίος απώλεσε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του και χτύπησε αρχικά στο προστατευτικό κιγκλίδωμα, όπου το κράνος του διαλύθηκε...
Η επίσημη αναφορά μιλά για "ανθρώπινο παράγοντα" και βέβαια "αυξημένη" ταχύτητα. Και εννοείται ότι και τα δύο ισχύουν.
Όμως, κανένας δεν θα αναφέρει πως οι συγκεκριμένες μπαριέρες (crash barriers) είναι ακατάλληλες για επαφή με μοτοσικλετιστή σε πτώση.
Με δεδομένο το μεγάλο ποσοστό νεκρών μοτοσικλετιστών από πτώση και επαφή με μπαριέρες, κανένας δεν έχει αναφέρει σε σχεδιασμούς για μείωση των θανατηφόρων στην Κύπρο, πέρα από γενικόλογα του στιλ "βελτίωση του οδικού δικτύου" την ανάγκη για τοποθέτηση νέων προσθετικών μερών στις υφιστάμενες μπαριέρες για σημαντική μείωση της πιθανότητας ένας μοτοσικλετιστής να χάσει την ζωή του.
Και πάλι, δεν θα ανακαλύψουμε την "τασσινόπιττα". Υπάρχουν πολλά συστήματα στο εξωτερικό όπως το Ecran Motard που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία, αλλά και άλλα όπως το Mototub, το Motorail και το Plasti-rail. Δοκιμασμένα συστήματα τα οποία με βεβαιότητα μπορούν να σώσουν ζωές στην Κύπρο - θα είχαν πιθανότατα σώσει τρεις, μόνο το 2020... - . Η διαφορά της πρώτης από την δεύτερη που εμφανίζει μπαριέρες όπως αυτές που έχουμε στην Κύπρο, είναι εμφανής. Δείτε την διαφορά εδώ.
Αυτό είναι το συμπέρασμα μελέτης, στα αγγλικά, από εμπειρογνώμονες στο εξωτερικό:
Τhe working width and the dynamic deflection (i.e. deflection of the fence) were measured for each configuration. The results, in terms of the safety performance of the device for motorcyclists, showed that the motorcycle was redirected by the device and that, as the motorcycle and its rider slid along the fence, the aluminium guides protected the rider body parts against the wires. In addition, no part of the fence penetrated the motorcycle or the rider.
Το οποίο μεταφράζεται:
Οι Acceleration Severity Index (ASI), Theoretical Head Impact Velocity (THIV), Post Impact Head Decelerations (PHD), το πλάτος εργασίας και η δυναμική εκτροπή (δηλ. εκτροπή της μπαριέρας) μετρήθηκαν για κάθε διαμόρφωση. Τα αποτελέσματα, από την άποψη της απόδοσης ασφάλειας της πρόσθετης μπαριέρας για μοτοσικλετιστές, έδειξαν ότι η μοτοσικλέτα ανακατευθύνθηκε από τη πρόσθετη μπαριέρα και ότι, καθώς η μοτοσικλέτα και ο αναβάτης της γλίστρησαν κατά μήκος του φράχτη, οι πρόσθετοι οδηγοί αλουμινίου προστάτευαν τα μέρη του αμαξώματος από τα καλώδια. Επιπλέον, κανένα τμήμα του φράχτη δεν διείσδυσε τη μοτοσικλέτα ή τον αναβάτη.
Χρειαζόμαστε νέες προσεγγίσεις γιατί η μέχρι στιγμής ανάλυση των τροχαίων δείχνει ότι τα μέτρα που λαμβάνονται, εκτός από τον παράγοντα της ταχύτητας που χωρίς την χρήση καμερών (που μας πουλάνε σαν χρήσιμη) έχει μειωθεί, σε όλους τους άλλους παράγοντες υπάρχει διαχρονικά μια αποτυχημένη πορεία (κράνος, ζώνη κ.α.). Η Πολιτεία χρειάζεται πίεση από εμάς για να γεμίσουν οι δρόμοι μας με νέες μπαριέρες. Με κράνη (με προδιαγραφές) και ζώνες που θα φοράμε πάντα.
20 χρόνια BURNOUT – Τιμή στο θρυλικό περιοδικό που έβαλε τις βάσεις για την ανάπτυξη του motorsport και tuning
Τον Απρίλιο του 2004 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του κυπριακού BURNOUT. Ένα περιοδικό που άφησε εποχή στο χώρο του tuning, των Clubs αυτοκινήτων, αλλά και του motorsport. Δεν μου αρέσει να μιλώ για τα επιτεύγματα μας, αλλά το BURNOUT, είναι ιστορία.
Η όλη φάση ξεκίνησε από την Ελλάδα όπου από το 1999 μέχρι το 2003 διοργανώναμε αποκλειστικά τους αγώνες dragster. Τα ρεκόρ επισκεψιμότητας (22.000 θεατές) και συμμετοχών (190 auto – moto σε ένα αγώνα) δεν έχουν σπάσει ποτέ. Και δεν προβλέπεται να σπάσουν. Ακόμη και τον 1ο αγώνα drift στην Ελλάδα, εμείς τον διοργανώσαμε, στις Αφίδνες…
Στην Κύπρο διοργανώσαμε τους πρώτους αγώνες dragster to 2002 και 2003. Όλα τότε με το ελληνικό BURNOUT σαν χορηγό επικοινωνίας.
Και τότε ήταν που είδαμε το κενό στην Κύπρο και με συνοπτικές διαδικασίες, στήσαμε το κυπριακό BURNOUT. Η αναγνωσιμότητα του τότε είχε ταράξει τα νερά στα διαφημιστικά γραφεία. Προσπαθούσαν με πάθος να το μειώσουν, αλλά δεν μπορούσαν. Το έβρισκαν μπροστά τους τα δήθεν «αντρικά» περιοδικά των μεγάλων εκδοτικών εταιρειών που έτρωγαν την σκόνη του BURNOUT, του «περιοδικού του δρόμου». Ενός περιοδικού πολύ προχωρημένου για την εποχή του.
Πάρτυ, διοργανώσεις, το πρώτο Extreme Car Show, οι πρώτοι αγώνες Drift στη Δρομολαξιά και οι βάσεις για αναγνώριση του αθλήματος μας στην κοινωνία της μάππας, είχαν μπει από τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του. Η ανάπτυξη του tuning και του motorsport, ήταν ραγδαία. Οι προσκλήσεις σε τηλεοπτικά πάνελ και ραδιόφωνα για την οδική ασφάλεια πολλές. Γιατί εμείς ξέρουμε τι λέμε και δεν κρυβόμαστε.
Έκτοτε, χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, το BURNOUT το οποίο ολοκλήρωσε τον κύκλο του το 2012 (πουλώντας αντίτυπα για χρόνια μετά) αλλά άφησε το στίγμα του παντού, μέχρι και σήμερα.
Λίγα είναι τα άτομα και οι φορείς που ώθησαν το motorsport στην Κύπρο. Δεν το κάναμε μόνοι μας. Μην με παρεξηγάτε.
Όμως το BURNOUT, τα έργα του και η σημερινή του προέκταση, είναι ακόμη ζωντανή:
- Το Boyz Stuff Show που ακόμη πολλοί το ονομάζουν BURNOUT, κλείνει 20 χρόνια ζωής φέτος!
- Η Achna Speedway για την οποία το BURNOUT έδωσε μάχες με τον ιδιοκτήτη πριν ανοίξει, κρατιέται ζωντανή από την ομάδα του BURNOUT που την διαχειρίζεται εδώ και 5 + χρόνια με πρωτοστάτη τον Αυγουστή «του BURNOUT».
- Το Petrolheads Festival, το Πρωτάθλημα Αναβάσεων, το Πρωτάθλημα Time Attack, το Gymkhana, όλα με την στήριξη μας, έχουν ένα άρωμα BURNOUT.
Πολλά από τα Clubs αυτοκινήτων, είχαν δημιουργηθεί (και πρωτο εμφανιστεί) στο BURNOUT.
Θυμάμαι ακόμη τα αυτοκίνητα στους δρόμους με τα αυτοκόλλητα BURNOUT που δίναμε δώρο με τα τεύχη μας.
Κρατάω ακόμη τα μηνύματα θαυμασμού, τα δώρα που μας έστελναν, τις επιστολές. Τα τηλεφωνήματα και τα βράδια που περνάγαμε στο αρχηγείο για να βοηθήσουμε τους δικούς μας street racers που τους μάζευαν τα αυτοκίνητα οι «θυμωμένοι» ζετάδες να τα πάρουν πίσω. Τις μάχες για αλλαγή της νομοθεσίας για τα «μοτιφαρισμένα» αυτοκίνητα που καλά κρατεί.
Το BURNOUT ήταν μια ιδέα. Ένας τρόπος ζωής. Ένα πολύ προχωρημένο project για την εποχή του. Σήμερα, το τιμάμε.
Είμαι πολύ περήφανος που το έφερα στην Κύπρο και σήμερα, 20 χρόνια μετά, το μόνο που μπορώ να πω, είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» εκ μέρους όλων όσων έζησαν υπέροχες στιγμές BURNOUT.
Χαίρομαι που πολλοί ακόμη με αποκαλούν ο «Στέλιος ο BURNOUT».
Στέλιος Κυθρεώτης