Προβάλλουμε και στήνουμε αγώνες και εκδηλώσεις από το 1999, σε Κύπρο και Ελλάδα. Dragster, Drift, Αναβάσεις, κάποιες χρονιές την Υπερειδική του Cyprus Rally και διάφορα άλλα. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στον τρόπο διοργάνωσης και στησίματος μια εκδήλωσης. Ένα δεν έχει αλλάξει και είναι η μάστιγα των αγώνων κυρίως: Η κυπριακή νοοτροπία του «ξερόλα» και υπεράνω νόμων θεατή – επισκέπτη, αλλά και η απάθεια της Πολιτείας προς τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Σε όλα τα αθλήματα ή χόμπι, υπάρχουν ατυχήματα. Υπάρχουν και νεκροί. Στην Κύπρο, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν έχει να παρουσιάσει πολλά ατυχήματα με τραυματισμούς, αλλά ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα τελευταία 30 χρόνια. Αντίθετα, στο ποδόσφαιρο, είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμη και νεκρό, όπως το 2005 στο Τσίρειο, μετά από επεισόδια στον αγώνα ΑΕΛ – ΑΠΟΕΛ. Στο κυνήγι, έχουμε θρηνήσει δεκάδες θύματα, νεκρούς και τραυματίες διαχρονικά. Τι σημαίνει όμως αυτό, ότι θα σταματήσει το ποδόσφαιρο, ή το κυνήγι; Ή ότι με το ατύχημα στον αγώνα ανάβασης στις Πλάτρες θα πρέπει να σταματήσουν οι αγώνες ράλι και αναβάσεων; Όχι βέβαια!
Το πρόβλημα είναι ότι η Πολιτεία δεν έχει καταλάβει ακόμη την σημασία του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην παιδεία των νεαρών οδηγών που θέλουν να ασχοληθούν με την ταχύτητα, για να στηρίξει πολύ περισσότερο το άθλημα αυτό. Ούτε γνωρίζουν που πέφτει η μοναδική πίστα ταχύτητας, η Achna Speedway. Και από αυτή την άγνοια, ξεκινούν τα προβλήματα.
Στον αγώνα Ανάβασης Πλατρών, σαν παλιός πλέον εμπλεκόμενος σε τέτοιου είδους αγώνες, είδα μια από τις καλύτερες διοργανώσεις από την Λέσχη Αυτοκινήτου Λεμεσού. Κι όμως, σε μια στιγμή που όπως φαίνεται ο θεατής που τραυματίστηκε (όχι από το αυτοκίνητο, αλλά από πτώση) διέφυγε της προσοχής του κριτή (κακώς μεν αλλά του διέφυγε) και στάθηκε στο σημείο που επανελειμμένα του είχε ζητήσει να μην το πράξει, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, έγινε το κακό.
Από την Κυριακή, τα ΜΜΕ τα οποία δεν ασχολούνταν ποτέ πριν με το άθλημα παρά μόνο με τα προβλήματα του και τα βίντεο με καλή θέαση, με πηχυαίους τίτλους όπως «αυτοκίνητο έπεσε σε θεατές – τραυματίστηκε πατέρας και το 13 μηνών παιδί του» ή «συγκλονιστικό βίντεο» και άλλα παρόμοια, ανάδειξαν ένα θέμα με διπλές προεκτάσεις:
Α) Είναι καιρός η Πολιτεία να δει πιο «ζεστά» τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Όσοι τρέχουν με τα αγωνιστικά δεν είναι ούτε αλήτες, ούτε παλιόπαιδα ούτε τύποι περιθωριακοί. Είναι αθλητές και θέλουν σεβασμό, όπως οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες κλπ. Στις Πλάτρες αναδείχθηκε για ακόμη μια φορά η ανάγκη για την επιμόρφωση κριτών αγώνων με τις ευλογίες της Πολιτείας, για να μην αναγκάζονται οι λέσχες – διοργανωτές να βρίσκουν εθελοντές την μέρα του αγώνα. Οι Marshals, οι κριτές των αγώνων, πρέπει να είναι έμπειροι και να μπορούν να διαχειριστούν την περιοχή που ελέγχουν σωστά. Αυτό προϋποθέτει κόστος και εκπαίδευση. Η Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, με τα πενιχρά ετήσια έσοδα και την μικρή κρατική χορηγία, δεν μπορεί να στηρίξει τέτοια προσπάθεια. Χρειάζεται ενίσχυση, για να βελτιωθεί το επίπεδο ασφάλειας στους αγώνες.
Σαν οδηγός και πρωταθλητής αγώνων αυτοκινήτου, εδώ και χρόνια, βιώνω κι εγώ την απαξίωση της Πολιτείας προς τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο. Προφανώς, οι πολιτικοί διαχρονικά προτιμούσαν να συνδέονται σε διοικητικά συμβούλια ποδοσφαιρικών ομάδων δεξιών και αριστερών για να τις «ελέγχουν» λόγω ψηφοθηρίας και δεν ασχολούνται με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό γιατί θεωρούν ότι είναι πιο λίγοι οι «ψήφοι». Δεν έχουν δει μάζες φίλων του αυτοκινήτου, προφανώς.
Β) Οι ελάχιστοι «παντογνώστες» θεατές αγώνων αυτοκινήτου, ευτυχώς μειοψηφία, είναι οι ίδιοι φίλαθλοι σε νοοτροπία, που διαλύουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι λίγοι. Οι ίδιοι κυπραίοι που παρκάρουν σε χώρους στάθμευσης για άτομα σε ειδικές ανάγκες, που καπνίζουν σε κλειστούς χώρους, που νομίζουν ότι «εκείνοι είναι και κανένας άλλος». Μια πολύ μικρή τέτοια μερίδα φιλάθλων είναι και οι κύριοι υπαίτιοι της διακοπής του αγώνα ανάβασης στις Πλάτρες, μετά το ατύχημα. Ενός αγώνα για τον οποίο πολλοί, η Κοινότητα Πλατρών και οι αθλητές με τις ομάδες τους, ξοδέψαμε μερόνυχτα και με πολύ ψηλό κόστος στήσαμε μια ωραία «παράσταση» για τους φίλους του αθλήματος. Φέραμε με την προβολή 28 συμμετοχές, αριθμό ρεκόρ για φέτος. Κι όμως, κάποιοι, αυτοί του «ξέρω εγώ ρε κουμπάρε, εν θα μου πεις εσύ που θα σταθώ», με ειρωνικά σχόλια προς τους διοργανωτές και τους marshals, φρόντισαν να διακοπεί ο αγώνας από την Αστυνομία για «θέμα ασφάλειας».
Μετά το ατυχές συμβάν, όπου ένας πατέρας με το παιδί του (οι οποίοι ευχόμαστε να γίνουν σύντομα καλά), παρά τις επανειλημμένες και σαφείς οδηγίες του Marshal στεκότανε σε λάθος σημείο και κινδύνεψε από την έξοδο ενός αυτοκινήτου, ξεκινήσαμε με το αγωνιστικό αυτοκίνητο εγώ και άλλοι συναθλητές μου, σταματώντας σε όλη την διαδρομή και εξηγώντας ότι θα πρέπει να στέκονται στα σωστά σημεία. Απλά πράγματα. Η ειρωνεία που δεχθήκαμε, οι «ατάκες» ελαχίστων θεατών που χασκογελούσαν, στην ουσία μη μπορώντας να κατανοήσουν αυτά που τους εξηγούσαμε, ήταν απίστευτη. Ειλικρινά κάποιες στιγμές, αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να βάζουμε τόση προσπάθεια σε χρόνο και κόστος για να λαμβάνουμε πίσω από αυτούς τους λίγους ευτυχώς κακούς φιλάθλους, αυτή την συμπεριφορά.
Το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό για όλους. Παράγοντες, διοργανωτές και αθλητές. Και όλα αυτά για μια μικρή μερίδα κυπρίων φιλάθλων με τέτοια νοοτροπία. Είναι αυτή η νοοτροπία όμως που βγάζει τόσα χρόνια τους ίδιους πολιτικούς στην εξουσία, που παρακάμπτει διαδικασίες, που νιώθει ότι είναι υπεράνω όλων.
Η Πολιτεία θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερη σημασία στον μηχανοκίνητο αθλητισμό αναβαθμίζοντας τη σημασία του, μιας και έχει κοινωνικές προεκτάσεις σε ότι αφορά τους νέους και την ταχύτητα.
Από την άλλη, η Κυπριακή Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην θέσπιση σεμιναρίων για κριτές αγώνων. Είναι κρίμα μια απλή διαδικασία να γίνεται δύσκολη και να περικλείει κινδύνους για τους θεατές και τους αγωνιζόμενους λόγω ελλειπούς εκπαίδευσης των κριτών.
Και το κυριότερο, σαν οδηγός αγώνων και εμπλεκόμενος σε πολλές εκδηλώσεις τόσο στην πίστα Achna Speedway όσο και σε αγώνες ανάβασης και karting, καλώ όλους τους φίλους του αθλήματος να απομονώνουν τους κακούς θεατές που δεν συμβιβάζονται με τις οδηγίες της εκάστοτε διοργάνωσης και των κριτών. Είναι κρίμα τόσοι κόποι για να απολαμβάνουμε όλοι μας, αθλητές και θεατές, το υπέροχο αίσθημα του αγώνα, να πηγαίνουν χαμένοι για ελάχιστους «κακούς» θεατές.
Στέλιος Κυθρεώτης
Οδηγός και promoter αγώνων αυτοκινήτου
Διαβάστε επίσης: Ανάβαση Πλατρών: Η κυπριακή νοοτροπία είναι ο εχθρός των αναβάσεων
Το πάθος για τα αυτοκίνητα – Τι δεν βλέπει ο μέσος κυπραίος και τα “παλιοσίδερα”
Του Στέλιου Κυθρεώτη
Κάθε φορά που φθάνω σε έκθεση κλασικών αυτοκινήτων στο εξωτερικό, νιώθω μια απέραντη χαρά που βρίσκομαι μαζί με χιλιάδες άλλα άτομα τα οποία, όπως κι εγώ, λατρεύουν το αυτοκίνητο. Πόσο μάλλον όταν πηγαίνω στην έκθεση Automotoretro στο Τορίνο η οποία τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και το κομμάτι Automotoracing το οποίο μοιάζει με το δικό μας, Boyz Stuff.
Δυστυχώς, στην Κύπρο το κλασικό αυτοκίνητο και γενικότερα το χόμπι του αυτοκινήτου και του motorsport, είναι παρεξηγημένο. Είμαστε γενικά σαν λαός πολύ απληροφόρητοι στην πλειοψηφία μας σε ότι αφορά στο κλασικό αυτοκίνητο και εντελώς άσχετοι με τον τρόπο που σκέφτεται το κοινό που έχει πάθος με τα γρήγορα ή όμορφα ή κλασικά αυτοκίνητα. Σαν κύπριοι, με την εξαίρεση κάποιων χιλιάδων φίλων που άλλοι ασχολούνται με τα κλασικά και άλλοι με το tuning ή την ταχύτητα, ή κάτι σχετικό, είμαστε λαός της μάππας.
Έχω περάσει από πολλές εκφάνσεις της αυτοκινητιστικής κουλτούρας, ξεκινώντας βέβαια από τον δρόμο, τις κόντρες (ναι, το παραδέχομαι) σε Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα. Φυσικά, την εποχή μας δεν υπήρχαν πίστες, και όσοι τρέχαμε, το κάναμε – λανθασμένα - στους δρόμους, δυστυχώς.
Όντας στην Ιταλία στην Έκθεση Automotoretro και βλέποντας δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες να απολαμβάνουν τα αυτοκίνητα, να ψάχνουν ανταλλακτικά για το αγαπημένο τους κλασικό, το θέαμα στην "αρένα" ακόμη και μέσα στα χιόνια αλλά και τα «μοτιφαρισμένα» αυτοκίνητα παρέα με την Αστυνομία, τους carabinieri και το στρατό που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση δίπλα από τους νεαρούς με τις μοτίφες, αναρωτιέμαι τι πάει λάθος σε αυτό τον τόπο. Στην Κύπρο του μέσου, των δήθεν, του ξερόλα και του επιδειξία, το αυτοκίνητο έχει παρεξηγημένο ρόλο. Πόσο μάλλον το κλασικό..."πετάσσεις τα λεφτά σου στα παλιαυτοκίνητα", "εγώ χωρίς αιρ-κοντίσιον εν αντέχω" και τέτοια... Και η Πολιτεία, να το "παλεύει" τα τελευταία χρόνια, μπας και αναγνωρίσει αυτό που στο εξωτερικό είναι αντικείμενο θαυμασμού, ιστορία, πολιτισμός.
Βλέποντας εδώ στην έκθεση χιλιάδες βιβλία για κλασικά, λάτρεις να συζητάνε για ένα μοντέλο με τις ώρες, αλλά και τις παρέες των νεαρών δίπλα από τα μοτιφαρισμένα τους, στεναχωριέμαι γιατί μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης στο χώρο, περιοδικά, εκδηλώσεις, άρθρα, εκπομπές στην τηλεόραση, το Boyz Stuff, Cento Miglia, συμμετοχές σε αγώνες, την πίστα κλπ, δεν έχει αλλάξει σημαντικά το τοπίο στην Κύπρο. Ενώ η μάππα είναι παντού αποδεκτή, παρά τις πρόσφατες συλλήψεις για στημένα παιγνίδια και την κομματικοποίηση του χώρου, το πάθος για το αυτοκίνητο εξακολουθεί να είναι παρεξηγημένο. Αποδεχόμαστε από μερικούς νεαρούς να κλείνουν κεντρικούς δρόμους όποτε κερδίσει η ποδοσφαιρική τους ομάδα, αλλά θυμώνουμε αν μια εξάτμιση κατά την κρίση μας κάνει περισσότερο θόρυβο από ότι ενοχλεί την γαλήνη μας έστω κι αν βάσει νόμου δεν είναι μέχρι ενός ορίου παράνομο...
Η έκθεση
Εδώ στην Ιταλία, τριγυρνώντας σε μια τέτοια μεγάλη έκθεση, νιώθεις σίγουρα πως οι κόποι σου να σώσεις ένα αυτοκίνητο από βέβαιη καταστροφή, τα λεφτά που ξοδεύεις σε αυτό και η προσωρινή απώλεια των ανέσεων σου όταν οδηγείς κλασικό, αξίζουν τον κόπο. Εδώ βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον αυτοκινητιστικό με άλλες 70,000 ομοϊδεάτες, κόσμος ο οποίος περπατώντας ήσυχα απολαμβάνει το πάθος του. Και στην έκθεση, με φωτογραφίες να προσπαθείς να συνεννοηθείς με τους Ιταλούς για το εξάρτημα που αναζητάς, και δίπλα τα αυτοκίνητα που ονειρευόσουνα μικρός ή παρακολουθούσες στους αγώνες να εκτίθενται εκεί το ένα μετά το άλλο...
Άσε που αν δει κάποιος την ενασχόληση με τα κλασικά από οικονομικής άποψης, στην ουσία πρόκειται για επένδυση γιατί τα κλασικά αυτοκίνητα είναι βάσει μελέτης η Νο.1 επένδυση στην κόσμο τα τελευταία χρόνια. Δες σχετικό άρθρο στην Telegraph εδώ.
Το πως σκέφτεται ένας παθιασμένος του αυτοκινήτου, δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Το τι σημαίνει να γυρνάς το κεφάλι σου πίσω κάθε φορά που απομακρύνεσαι από το αγαπημένο σου αυτοκίνητο, το ότι το σταθμεύεις σε σημείο για να μπορείς το βλέπεις από το μπαλκόνι, η ανοχή της ταλαιπωρίας όταν χαλάει η κλειδαριά, το τιμόνι που είναι τόσο σφιχτό και ιδανικό για να δυναμώνεις τους δικέφαλους... Αλλά και γενικότερα, το πως νιώθει ο οδηγός μιας BMW Μ2 όταν αλλάζει ταχύτητα ή ανεβάζει στροφές, πόσο ενθουσιάζει τον οδηγό το "γουσς" της τουρμπίνας, το γουργουρητό των διπλών weber σε παλαιότερα μοντέλα, το "πιντωμένο" ανέβασμα ταχυτήτων, το late braking και η στροφή με τα όσα στο καρτ... δεν περιμένω να το κατανοήσουν όλοι, αλλά τουλάχιστον να το σεβαστούν.
Παλεύω καθημερινά ούτως ώστε και στην Κύπρο να υπάρξουν όλο και περισσότεροι που θα καταλάβουν τον τρόπο σκέψης του «κοντράκια», του μοτίφα, του γρήγορου, του ραλλίστα, του λάτρη του κλασικού. Δεν υποστηρίζω το να τρέχει κάποιος στο δρόμο. Κατανοώ όμως γιατί κάποιοι το κάνουν – το έκανα κι εγώ νεαρότερος. Τώρα, υπάρχουν πίστες, motorsport.
Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο «πελλάρα» ή κόντρα. Είναι τρόπος ζωής για κάποιους που μπορεί να μην είμαστε ούτε κυνηγοί, ούτε της μάππας, ούτε καν του ποτού, χωρίς να μειώνω κάτι από αυτά. Απλά εξηγώ ότι, ιδιαίτερα τα κλασικά αυτοκίνητα, είναι μια κουλτούρα ζωής, ένα χόμπι που προϋποθέτει ώρες, υπομονή, κάποια λεφτά όπως οτιδήποτε άλλο, αλλά και πάρα πολύ σεβασμό. Όπως ένα διατηρητέο κτίριο, ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση, ένα παππού που διηγείται ιστορίες...
Στέλιος Κυθρεώτης